Ζούμε τον καιρό των ψευτών, των άνευ ορίων λαϊκιστών, των επιβραβευμένων αδίστακτων; Ζούμε τον καιρό που κάθε θεσμικό, πολιτικό ή κοινωνικό όριο έχει καταρρεύσει, τον καιρό των γκρεμισμένων φρουρίων και των ισοπεδωμένων μοναστηριών που τα τσαλαπατά η γυμνή πατούσα κάθε τυχάρπαστου λαθροκυνηγού που βρέθηκε σε κείνα τα μέρη; Ζούμε τον καιρό που ο παλιός κόσμος πέθανε αλλά ο καινούριος ακόμα δεν γεννήθηκε, αυτή την ενδιάμεση μεσοβασιλεία των κάθε λογής τεράτων;

Τι στον διάβολο είναι αυτοί οι καιροί των Μπόρις Τζόνσον, των Τραμπ, των Σαλβίνι, των Λεπέν, των Ορμπαν και των Ερντογάν; Είναι οι εποχές της ιστορικής εκδίκησης των σαλταδόρων και των πειρατών, που ενώ θα ‘πρεπε να λαθροβιούν στα καπηλειά και στις κατακόμβες αυτής της κοινωνίας, εγκατέστησαν τους κώλους τους στα παλάτια και τους αυτοκρατορικούς θρόνους; Ζούμε τον καιρό που οι μαλθακοί πορφυρογέννητοι παραδόθηκαν στους σκληρόπετσους υπηρέτες τους που έτρεχαν πεζοί πίσω απ’ τ’ άλογα τους μαζεύοντας τα κυνήγια τους;

Ζούμε τον καιρό των μέγιστων μαζικών φόβων που παραλύουν τις κάποτε ψύχραιμες και αποφασιστικές Εκκλησίες του Δήμου; Οι οποίες αυτοχειριάζονται εκουσίως, παραδίδοντας τις εξουσίες τους σε χείριστης ποιότητας Μεσσίες; Ζούμε την κατάρρευση κάθε θεσμοποιημένης ιεραρχίας, τον χλευασμό κάθε αποστάγματος παλαιάς σοφίας με την οποία πορεύονταν κουτσά-στραβά οι ανθρώπινες κοινωνίες; Ξεφύγαμε απότομα και οριστικά από τις ελεγχόμενες αναταράξεις του παγκόσμιου χωριού, για να παραδοθούμε σε διαδοχικές ανατινάξεις που οι ίδιοι πυροδοτούμε και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο;

Ξαναφέραμε δίχως να το καταλάβουμε την εποχή του παγκόσμιου Φαρ Ουέστ, τη βασιλεία των πιστολάδων, των συμμοριών, των σερίφηδων που δεν δίνουν λογαριασμό και των κρεμασμένων δίχως δίκη; Ζούμε την μεγάλη απελπισμένη πορεία προς τα φώτα όσων ζουν στην σκοτεινή πλευρά του παγκόσμιου Google map και το αλλόφρον ταμπούρωμα των καλοπερασμένων για να διασωθούν από την πλημμυρίδα, κάτω από τις σημαίες των διαταραγμένων που όρισαν για αρχηγούς;

Ξαναζούμε τον δικό μας μεσοπόλεμο, εκατό χρόνια μετά απ’ αυτόν των προ-παππούδων μας; Που θα φέρει την ίδια τυφλή σύρραξη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των ηπείρων, την ίδια φρίκη στις ψυχές των ανθρώπων; Τυφλοί όταν κοιτάμε προς τα πίσω, κυνικοί έναντι του παρόντος και απαράσκευοι για το μέλλον που εκκολάπτουν οι πράξεις μας, κατασκευάζουμε σήμερα το παράδειγμα προς αποφυγήν των επομένων γενεών;

Ζούμε το τέλος των διεθνών προσχημάτων, των κουρασμένων Δημοκρατιών και των λελογισμένων εθνικών και κοινωνικών συμβιβασμών; Βαρεθήκαμε να συζητάμε ή να διαπραγματευόμαστε κι είπαμε να ξαναδοκιμάσουμε το «ο κάθε ένας κι απάνω του»; Ακονίζουμε τα δόντια μας δίχως να αφήνουμε την σκέψη μας να μας προειδοποιήσει ότι στις ζούγκλες δεν υπάρχει ούτε δικαιοσύνη, ούτε αλληλεγγύη, ούτε ασφάλεια; Ποιος ξέρει πια πως σκεφτόμαστε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News