Το υποβρύχιο «Titan» είχε τελικά την ίδια μοίρα με τον «Τιτανικό». Χάθηκε στα βάθη του ωκεανού, διαλύθηκε ακαριαία, κατά την εκτίμηση των ειδικών. Οι πέντε επιβαίνοντας βρέθηκαν από τη ζωή στον θάνατο χωρίς να το καταλάβουν.

Η ιστορία του «Titan», βέβαια, δεν θα έχει την ίδια ανθεκτικότητα στον χρόνο με το θρυλικό υπερωκεάνιο. Θα εξασθενήσει γρήγορα, θα περάσει στη συλλογική λήθη, κανείς δεν θα ασχολείται σε λίγες ημέρες, μόλις η πυξίδα δείξει κάποιο άλλο θέμα, μια άλλη ιστορία ιδανική για κατανάλωση. Κολλημένοι σε οθόνες θα την καταναλώσουμε και αυτήν, σαν αδηφάγα όρνια της πληροφορίας.

Fast food περιπέτειες και δράματα. Περασμένα μέσα από τίτλους σε timeline και δοσμένα με ειδήσεις που στήνονται με σκηνοθεσία κινηματογραφικής παραγωγής. Από την ώρα που βυθίστηκε το υποβρύχιο, η παγκόσμια οθόνη έβαλε στο κέντρο της ένα χρονόμετρο και μετρούσε τον χρόνο του οξυγόνου που απομένει στους επιβάτες: «Οι έρευνες συνεχίζονται, αλλά ο χρόνος τρέχει, οι ώρες περνούν, το οξυγόνο τελειώνει. Φτάσαμε στο σημείο μηδέν, η αγωνία κορυφώνεται!».

Ειδήσεις με δομή ταινίας δράσης, όπου η αληθινή ζωή μπλέκεται με τη μυθοπλασία. Τις παρακολουθείς όπως παρακολουθείς κάτι στο Netflix. Εχεις την αίσθηση ότι αν πατήσεις το μενού, θα εμφανιστεί περιγραφή: «Συναρπαστικό. Τολμηρό. Κόβει την ανάσα». Και ακριβώς από δίπλα, η ερώτηση για βαθμολογία: «Σας άρεσε η περιπέτεια του Titan;», «Θέλετε κι άλλα παρόμοια θεάματα να σας προτείνουμε;».

Φυσικά και θέλουμε, δεν τα χορταίνουμε. Είναι ό,τι πρέπει για να σπάσουν τη μονοτονία μας. Περιπέτειες της πραγματικότητας, περιστατικά του κόσμου μας, στα οποία εμείς ωστόσο δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε πρωταγωνιστές. Πέντε πλούσιοι που αποφάσισαν να ριψοκινδυνεύσουν για να χαζέψουν ένα διάσημο ναυάγιο. Εδωσαν έναν σκασμό λεφτά και τους ρούφηξε ο βυθός.

Ο μέσος, ταπεινός ανθρωπάκος βλέπει το πάθημά τους σαν εκδίκηση του Σύμπαντος. Εκείνον τον σκοτώνουν η φτώχεια του, η ανέχεια, το άγχος της επιβίωσης. Τον επιβάτη του «Titan» τον σκότωσαν η αλαζονεία, η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του πλούτου. Σχεδόν το άκουγες να αρθρώνεται από τα βάθη της ύπαρξής σου: «τα ήθελαν και τα έπαθαν».

Παράλογα καμώματα μιας κατηγορίας ανθρώπων από την οποία νιώθεις να απέχεις τόσο, που δεν μπορείς να χτίσεις γέφυρες ενσυναίσθησης. Το χρονόμετρο μετρούσε το οξυγόνο τους αλλά εσύ, ο θεατής της περιπέτειάς τους, μπορούσες να κάνεις αστεία και να ειρωνεύεσαι για τις επιλογές και την κατάληξή τους, τρώγοντας ποπκόρν μπροστά στην οθόνη. Εβλεπες τίτλο είδησης που έλεγε ότι ο θετός γιος του ενός επιβαίνοντος βγαίνει και διασκεδάζει ενόσω οι έρευνες είναι σε εξέλιξη και σχεδόν συμφωνούσες με τη στάση του. Καλά κάνει το παιδί, μονολογούσες, με τα παράτολμα καμώματα του πλούσιου πατριού του θα ασχοληθεί;

Και να που έπεσαν και οι τίτλοι τέλους. Βρέθηκαν τα συντρίμμια, το υποβρύχιο διαλύθηκε από την απότομη αποσυμπίεση. Οι θάνατοι θα ήταν μάλλον ακαριαίοι και ανώδυνοι, οι πέντε επιβαίνοντες δεν θα κατάλαβαν τίποτα, ξαφνικά εξαϋλώθηκαν, εκτίμησαν οι ειδικοί. Η τύχη της ατυχίας, ένα δώρο της ζωής που κόβεται. Να μην καταλάβεις Χριστό. Ο καλύτερος θάνατος, λένε.

Και πάλι πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται, εσύ, ο θεατής: αυτοί οι πέντε θα ήθελες να καταλάβουν. Θα ήθελες να έχουν ένα δευτερόλεπτο συνειδητοποίησης της ματαιοδοξίας τους. Ετσι θα ευχαριστιόσουν πιο πολύ το φινάλε αυτής της περιπέτειας, την οποία έκανες binge-watching, εσύ και όλος ο πλανήτης.

Δεν βαριέστε, θα υπάρξουν κι άλλες περιπέτειες, δράματα και τραγωδίες στον κόσμο. Και η ειδησεογραφική σκηνοθεσία τους θα είναι εξίσου συναρπαστική. Πάρτε ποπκόρν να έχετε στο ντουλάπι.

ΥΓ. Και μέσα σε όλα, ο Νίκος Ευαγγελάτος κατεβαίνει με τη βοήθεια γραφικών στον βυθό, δίπλα στον «Τιτανικό». Μπαίνει με το κοστούμι του μέσα στο υποβρύχιο και δίπλα του περνούν καρχαρίες. Εδώ η σκηνοθεσία της είδησης δημιούργησε ατμόσφαιρα Σπίλμπεργκ με ολίγον από Ιονέσκο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News