«Αν θα κλείσουν τους τεκέδες
Πειραιά, Κρεμυδαρού,
τότε πια θα κουβαλάω
στη σπηλιά την κουρελού».

Κάπως έτσι ο ολιγογράφος εκ Κασταμονής του Πόντου Γιάννης Εϊτσιρίδης, γνωστότερος ως Γιοβάν Τσαούς, περίγραψε στο μελωδικότατο ρεμπέτικο «Πέντε μάγκες στον Περαία» το κυνηγητό των χρηστών χασίς στη δεκαετία του 30. Και φαίνεται να ‘ναι, τηρουμένων των αναλογιών, ξανά επίκαιρος, ειδικά για τον καπνιστή, που θ’ αποφασίσει να βγει να πιει ένα ποτάκι σαν άνθρωπος κάποιο βράδι, αυτές τις πρώτες μέρες της σφόδρα αντικαπνιστικής περιόδου, που διανύουμε.

Οχι, δεν είναι ένα κείμενο κατά του αντικαπνιστικού νόμου, που έρχεται οσονούπω και που πρέπει να εφαρμοστεί, ούτε και καμιά αβάντα υπέρ των μαγαζατόρων με τάχα ημιϋπαίθριο. Είναι απλά ένα μικρό αχ βαχ των διωκομένων εξαρτημένων καπνιστών, αυτών δηλαδή των επίμονων, που εξακολουθούν να θέλουν, ως μικροί Προμηθείς, να δικαιούνται μικρές, καθημερινές δοκιμές φλόγας και θανάτου. Κανείς δεν εξαρτήθηκε γιατί ήτανε καλά.

Οι καπνιστές, περιμετρικά πλέον ανοικτοί κατά τον νόμο σε δύο πλευρές τουλάχιστον, βρίσκονται σε διωγμό κι ευκαιρία είναι να βιωθεί και από περισσότερους τι σημαίνει διαφορετικότητα, μειονεξία, κοινωνικός αποκλεισμός (ε ναι, μπρος στο κοινό αγαθό της δημόσιας υγείας) ή και πολίτης Α2 κατηγορίας. Δεν θα χρειαστούν αυτή τη φορά κίτρινα αστέρια στο πέτο, αρκεί το κιτρίνισμα στα ακροδάχτυλα.

Το κράτος, το αποτέλεσμα της κοινής μας συναίνεσης, επιλέγει να προστατεύσει τους μη καπνιστές την ίδια στιγμή που επιτρέπει την πώληση και επιδιώκει την είσπραξη υψηλότατων φόρων ειδών καπνού αδιαφορώντας ξεκάθαρα για την «υγεία» των εξαρτημένων. Ναι στη πώληση, σχεδόν όχι στη χρήση —μια υποκρισία είναι ορατή, δεν νομίζετε; Κάπως σαν τους παραγωγούς με οικολογικές ευαισθησίες, που παράγουν προϊόντα με εντελώς ρυπαρούς τρόπους μολύνοντας το σύμπαν.

Με την όποια πλειοψηφία πια ως μοναδικό κριτή του υγιούς, το μόνο που σώνει προς το παρόν πχ τη ζάχαρη, το πιτόγυρο, τα μπέργκερς, τις τηγανιτές πατάτες ή το αλκοόλ είναι πως φαινομενικά δεν βλάπτουν την υγεία του διπλανού, αν και δύσκολα εντοπίζονται μη επηρεάσιμοι από τσίκνα, γλυκά ή λανσαρισμένα επιτηδείως πρότυπα high level πότη. Κι όμως όλοι διπλανοί σε κάτι απ’ όλα αυτά είμαστε αλλά όχι φανατικοί ή με μηδενική ανοχή.

Ο χειμώνας που έρχεται θα ‘χει νέο καπνοκλεφτοπόλεμο και δεύτερο καπνοαντάρτικο, μια και καμία διαφυγή ή εναλλακτική δεν δίνεται στους καπνιστές. Η αξιοπιστία και του νόμου και των τηρητών του θα κριθεί, ακολουθώντας το χρήμα, σε μεγάλες πίστες. Εκεί, αν η υποκρισία συνεχίσει να υπερισχύει και κάνει στραβά μάτια σε πούρα ακριβά και σε ζούλα τζούρες, το κλαυσιγελικό τίμημα θα πληρωθεί από όλους, καπνιστές και μη.

Είμαστε πια στον κλασσικό νεοελληνικό φαύλο κύκλο, νόμος απέναντι σε πολιτικό κόστος, και κυκλικά ας γίνει προς ώρας ο επίλογος, πάλι με ρεμπέτικο, αντιστασιακό αυτή τη φορά:

«Μάγκες, πιάστε τα γιοφύρια—μπάτσοι, …»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News