Καλωσορίζω τον Στέφανο-Μαρκ στο μεγάλο μας τσίρκο. «Μαρκ» τον βάφτισε το υποσυνείδητό μου με το που είδα αυτόν και το θεληματικό πιγούνι του. Εχει να κάνει με τα σινε-ρομάντζα μιας άλλης, παλαιολιθικής εποχής. Περιοδικό Ντομινό, Ρομάντσο κ.λπ. Τα διάβαζαν οι «κοπέλες» (έτσι τις αποκαλούσαν τότε) στο δωμάτιο υπηρεσίας που απαραιτήτως διέθεταν οι πολυκατοικίες ενός «κάποτε».

Εκεί τρύπωνα, εκεί με εντόπιζε η μάνα μου και μου έσκιζε το περιοδικό τους ενώ μου πέταγε στα μούτρα το «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Λουντέμη, συμπληρώνοντας με θυμό και νόημα: «Για να ξεστραβωθείς!». Στα σινε-ρομάντζα πάντα, μα πάντα ένας, ίδιος! Ιδιος, σας λέω, Στέφανος. Μόνο που για τα μάτια του τότε σπάραζε μια Ντόροθυ. Τώρα ενδεχομένως κρυφοκλαίει μια Αχτσιόγλου για το πώς σκάλωσε ο βηματισμός της σβελτοανύψωσής της.

Και κοίτα πώς τα φέρνουν τα χρόνια. Τι ενδιαφέρουσες οι εποχές μας! Ενώ η Αχτσιόγλου «απέσυρε» στα μετόπισθεν το στεφάνι της μετά την «αντρουά» συμπεριφορά ξεσπάσματος επί συναδέλφου, ο Στέφανος εξέθεσε με το «καλημέρα σας» το στεφάνι του, με δόξα και τιμή, καμαρώνοντας για την ήπια δύναμη του, τόσο κατά τη διάρκεια της νύχτας στο προσκέφαλο ασθενών, όσο και κατά τη διάρκεια της ημέρας για τις σπουδές του. Α ρε, μεταμοντέρνο Ντομινό!

Και αν ρίξεις και έναν Πολάκη στον κάδρο… το απογείωσες! Γενικώς ο Στέφανος έφερε χαμούλη και βρήκε αδιανόητα ύποπτα ορθάνοικτες πόρτες στα ΜΜΕ. Τι τα θες; Μετά τη μελαγχολία ενός τόσο δραματικού καλοκαιριού δικαιούμασταν ένα «ΟΟΟααα!». Γιατί ο Στέφανος είναι το «ΟΟΟααα!» μας. Ζεσταθήκαμε, γελάσαμε, δημιουργήσαμε. Είναι μαγευτική η διαδρομή του Ελληνα από πλακατζή σε χιουμορίστα! Τύφλα να έχουν οι Εγγλέζοι! «Με λένε Στέφανο».

Και μένα Πόπη σαν τη γιαγιά μου την Καλλιόπη. Μια χαρά! Περάστε, κόσμε! Εδώ τίμησαν συμπολίτες μας διά της ψήφου τους τη Ζωίτσα, γιατί έκανε καρδούλες και «έπαθε γυναίκα» (δανεική φράση από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου που περιέγραφε τον εαυτό της στην τωρινή φάση της… Τη λάτρεψα!)… Εδώ χωρέσαμε Βελόπουλο. Εδώ Σπαρτιάτες με περικεφαλαίες. Και θα μας κακοπέσει ο Στέφανος; Ολοι οι καλοί χωράνε, αδέλφια.

Οι Αμερικάνοι είναι πίσω από όλα! (Ή μια γυναίκα-τίγρης που παίρνει εκδίκηση ζήλιας… Επίδραση Ντομινό). Ο λαμπρός πολιτισμός τους παρελαύνει και εξοντώνει. Από κινηματογράφο μέχρι πολιτική. Η πιο ύπουλη διήθηση σε κάθε τομέα. Η πιο ύπουλη δικτατορία της ρηχού, της κενότητας, της αμορφωσιάς. Το μπέρδεμα της αλήθειας ως ψέμα και του ψέματος ως αλήθεια. Ο πλανήτης και η χώρα μας έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Δεν υπάρχει αντίποδας.

Οι ψηφοφόροι των αντιπάλων, αντί να κοιτάζουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη για το 41% του λαού, το φτύνουν ειρωνικά σε αυτούς που ψήφισαν Μητσοτάκη και που αναγκάζονται, οι έρμοι, να κάνουν και αντιπολίτευση στον κατ’ επιλογήν τους Πρωθυπουργό, ψυχανεμιζόμενοι τον μεγάλο κίνδυνο.

Παραλλάσσοντας την παροιμία του σοφού λαού «Μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις… πήδα μας!». Καλώς και τον Στέφανο-Μαρκ, λοιπόν. Καλώς και την επιλογή του (πήξαμε στην πρωτοτυπία!) να μιλήσει από τον τάφο του Βενιζέλου, εμπνευστή της Μεγάλης Ιδέας. Ο πολιτικός που θα κόπτεται να μιλήσει από τον τάφο του Καποδίστρια, εργάτη της Μεγάλης Πράξης, αργεί. Αλλά επί της ουσίας ένας τέτοιος χρειάζεται «μαζί» με τον Μητσοτάκη ως υγιής αντιπολίτευση. Μακάρι και αμήν!

ΥΓ. Ακόμα κάτι ενδιαφέρον; Ο Στέφανος, ομιλών απταίστως αγγλικά… συγκρίνοντας, λέει, Μητσοτάκη με Τσίπρα κατέληξε σε Τσίπρα. Το κόμμα που συνεργάστηκε με τον Μέγα Καμμένο, με την ιστορική φράση από το βήμα της Βουλής προς τους αντιπολιτευόμενους αντιπάλους του μετά τον εκλογικό του θρίαμβο, «Στα τέσσερα εσείς». Και δεν έχω, ούτε εγώ Στέφανε, γκέι ατζέντα. Αλλά ατζέντα ήθους ανθρώπων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News