Καλοκαιράκι μου… Μπουκαπόρτα που ανοίγει αργά αργά όπως οι κουρτίνες στο θέατρο για να αρχίσει η παράσταση. Και όποια κι αν είναι η πρώτη εικόνα, ο αέρας στα πνευμόνια μου σηματοδοτεί ότι έφτασα στο νησί.

Καλοκαιράκι μου… Στο βάθος βάθος η εκκλησιά της Παναγίας. Και αυτόματα ένα τσακ της ψυχής μου, λες, για ραντεβού που το έφτασα. Και νοητά κάνεις τον σταυρό σου, από βαθιά πίστη στη ζωή την ίδια. Εδώ και φέτος. Τίποτα δεν εξυπακούεται.

Καλοκαιράκι μου… Για όλες τις πατέντες του εξοχικού μας. Ετσι συνήθως συμβαίνει με τα σπίτια της καρδιάς! Υπενθυμίζοντάς μας αυτό που ξεχνάμε, ότι η ζωή είναι απλή. Το σκοινί που τραβάμε για να βοηθήσουμε το πόμολο, πατέντα Ευάγγελος. Οι πέτρες αντί για μανταλάκια. Το παρεό που βαστάει την ψύξη. Και τόσα άλλα.

Καλοκαιράκι μου… Και δώσε μου ανέμους να γίνεται το σπίτι μουσικό κουτί. Να φυσάνε τα παράθυρα εκεί που χάσκουν και το μάνταλο να χτυπάει τακ τακ. Ορχήστρες ολόκληρες, μουσικά έργα. Εκείνος μετράει με δυσφορία. «Φέτος έχουμε ακόμα έναν θόρυβο, αν το κατάλαβες», «Τι νόημα έχει να γκρινιάζει κάποιος για χιόνια στον Βόρειο Πόλο;» του απαντάω. Ολα θέμα οπτικής. Κρατήστε ότι ο αέρας όλα τα κακά σκορπάει.

Καλοκαιράκι μου… Το ταψί με τα γεμιστά να κρυώνουν κάτω από την καλαμωτή. Και να πέφτει επάνω σ’ αυτά και στο τραπεζομάντηλο φως-σκιά, φως-σκιά, ρίγα-ρίγα.

Καλοκαιράκι μου… Καρπούζι κρύο μετά από μεσημεριανό υπνάκο. Μαγικά ευεργετική η μεταστροφή του ύπνου σε υπνάκο.

Καλοκαιράκι μου… Και μακρύ τραπέζι. Πόσοι και πόσοι δεν πέρασαν από εδώ. Φίλοι και φίλοι. Και η φαμίλια όλη. Πώς το καταφέρνουμε κάθε χρόνο. Είχα κρεμάσει το 2000 τρεις γλάρους σε έναν τοίχο. «Τα παιδιά είναι για να φεύγουν» σκέφτηκα. Ωραίο ότι επιστρέφουν αυτοβούλως, λες για να πάρουν δυνάμεις να ξαναφύγουν. Επί της ουσίας επιθυμιόμαστε. Τι ωραίο συναίσθημα. Είχαμε φυτέψει και μια ελιά στο κέντρο της αυλής. Ωραία απλώθηκε. Γύρω από τα κλαδιά της έχουμε παρακολουθήσει εκμάθηση ποδηλάτου και ψωνίσαμε από μαγαζάκια που πουλούσαν πέτρες ζωγραφισμένες και είδαμε άτεχνες θεατρικές παραστάσεις. Και ένα σωρό ποδαράκια να σκαρφαλώνουν. Κώστας, Εριέττα, Μάξιμος, Ρέα Μαρία, Βικτώρια. Ηρθαν και τα ταίρια για μερικούς μερικούς. Φέτος δύο οι τρελά ερωτευμένοι. Μια συνεχής ροή. Εν ζωή και εν ροή.

Καλοκαιράκι μου… Θάλασσά μου. Γενναιόδωρο δώρο. Αδυνατώ να το υποτιμώ αφήνοντάς το κλειστό. Το ανοίγω, κολυμπώντας όλον τον χρόνο. Μα εδώ η θάλασσα, άλλη θάλασσα. Και γίνομαι πλοιάριο και σκίζω τα κύματα. Και στο βάθος ο βράχος του Ξώμπουργο. Σαν από παραμύθι με έναν γίγαντα να το κατοικεί… (κάτι τέτοια λέω στα εγγόνια). Και πάντα σύννεφα στο πλάνο. Να τρέχουν, να τρέχουν, να τρέχουν χαιρετίσματα σε όσους μου λείπουν.

Καλοκαιράκι μου… Σώματα στην παραλία. Νεανικά, σφιχτά, αγαλμάτινα… Τι ωραίο θέαμα!  Τα γλεντάνε ή θα τρώγονται εντοπίζοντας ατέλειες; Διαχρονικά αδικούνταν τα νιάτα στους νέους. Αλλοι περπατούν κορδωτά. Πλάκα έχουν. Αυτοφωτογραφίζονται εαυτο-φιλήδονα, να δεις που και θα αυτοματιάζονται, πότε ρουφώντας, πότε τουρλώνοντας. Τα τελευταία χρόνια επιτυγχάνουν να κάνουν και τα δύο συγχρόνως. Μα είναι και τα άλλα τα σώματα, τα ατελή, τα χρονισμένα, τα πολυχρονισμένα. Λατρεύω να βλέπω να ξεθαρρεύουν μέρα τη μέρα. Σε μια στιγμή μπαλαρίνες, μπαλαρίνοι του Μποτέρο. Σπάνε τα δεσμά της δήθεν σοβαρότητας και της ντροπής. Ευεργέτημα η έλλειψη βαρύτητας της θάλασσας, παρασύρει. Οι άνθρωποι γίνονται παιδάκια, που δεν τα νοιάζει. Αρκεί που είναι στη θάλασσα και χαίρονται τη θάλασσα.

Καλοκαιράκι μου… Με κάτι τραγούδια να σου κολλάνε τη βελόνα σου. Το «Burnt by the sun». Το «Πάλι πάλι πάλι». Πάντα το «Τσάι γιασεμί» με την Αρλέτα. Ααααα! Αααα! Νέες αφίξεις; Το «Σ’ αγαπάω γιατί», που μοσχομυρίζει καλοκαίρι.     

Καλοκαιράκι μου… Αλλαξε ο κόσμος! Ολα τούμπα. Το μέλλον αδιανόητα αδιανόητο. Τι να προσπαθείς να το φανταστείς; Σηκώνει τα χέρια και η φαντασία. Ασ’ το! Μα, το κουβαδάκι… Αχ, το κουβαδάκι! Δεν είναι σκανδαλωδώς μεγαλειώδες; Ολες οι γενιές παιδιών, όσο, μα όσο και να αλλάξει ο κόσμος, έχουν παίξει και θα παίζουν με κουβαδάκι και φτυαράκι. Δηλαδή έχουν δει να προβάλλει ένα πυργάκι προσπάθειας. Τι ωραίο πυργάκι! Και μετά έρχεται ένα κύμα ή το πόδι ενός άλλου παιδιού, κακού παιδιού, και πάει το πυργάκι! Δηλαδή ζωή ζωένια. Δεν είναι αθώα περίπτωση το κουβαδάκι.

Καλοκαιράκι μου… Και τα φεγγάρια σου. Αδυσώπητοι ανακριτές της μέσα-μέσα αλήθειας μας. Οι άνθρωποι τα βγάζουν πέρα μια χαρά στα κύματα, όσο θηριώδη και να είναι. Πνίγονται στα απόνερα. Και φρικτά πονάει το μυαλό τους στα μεσοδιαστήματα των αποφάσεων. «Το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Εκεί σε θέλω… Καλοκαιράκι μου… Με τα φεγγάρια σου.

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι όλων μας, αναγνώστες μου. Πάρτε δυνάμεις. Ο μέσος άνθρωπος είναι ηρωική περίπτωση, όπως και να το δεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News