Στα τηλεοπτικά πάνελ της ψυχαγωγίας, το θέμα συζήτησης εδώ και λίγες ημέρες είναι μια γυναίκα που δήλωσε ότι θεωρεί ως παράσημο της το ότι μένει στο σπίτι και είναι νοικοκυρά. Αν κάποια το έλεγε πενήντα χρόνια πριν θα ήταν μια κανονική μέρα και θα την χειροκροτούσαν οι πάντες. Σήμερα, όμως, τέτοιες δηλώσεις προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις αρνητικού σχολιασμού.

Γιατί όμως; Είναι τόσο κακό να σου αρέσει να μένεις σπίτι σου και να μεγαλώνεις τα παιδιά σου; Ή, μήπως, δεν είναι κι αυτό μια δραστηριότητα που απαιτεί χρόνο και ενέργεια, που σε εξαντλεί ενίοτε και που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να πληρώνεται με κάποιο τρόπο ως κανονική εργασία;

Η γυναίκα που με τις δηλώσεις της σήκωσε το κύμα της αντίδρασης, η Αντελίνα Βαρθακούρη εν προκειμένω, δεν μίλησε γενικευμένα, ούτε είπε ότι αυτός είναι ο σκοπός της κάθε γυναίκας, να κάθεται σπίτι και να ασχολείται με την οικογένεια της. Για την ακρίβεια, δεν είπε τίποτα περισσότερο από το ότι η ίδια το επέλεξε και το απολαμβάνει και ότι είναι μια απόφαση που δεν μετανιώνει, για τον εαυτό της.

Πολλές γυναίκες της διπλανής πόρτας βιώνουν τη συνθήκη «μη εργαζομένη σύζυγος και μητέρα», αλλά δεν νιώθουν απαραιτήτως το ίδιο. Άλλες μπορεί να το κάνουν χωρίς να το θέλουν και να δυσφορούν, άλλες μπορεί να περνούν πρόσκαιρα από αυτό το μονοπάτι και μετά να βαδίζουν σε άλλο. Το να μην θες να είσαι μόνο νοικοκυρά είναι απολύτως φυσιολογικό. Εξίσου φυσιολογικό, όμως, είναι να υπάρχουν και γυναίκες που νιώθουν καλά με αυτόν τον τρόπο ζωής και δεν θέλουν να τον αλλάξουν. Το ότι εμείς δεν αποδεχόμαστε τη συγκεκριμένη επιλογή για μια γυναίκα πια, δείχνει μια δυσανεξία κι ένα σκάλωμα σκέψης, το οποίο θα πρέπει να βάλουμε κάτω και να σχολιάσουμε.

Παλεύουμε χρόνια για να βγάλουμε το γυναικείο φύλο από τον μονοδιάστατο ρόλο της νοικοκυράς, στην οποία το είχε τοποθετήσει η κοινωνία. Και παρά τις όποιες αγκυλώσεις που έχουν απομείνει, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η γυναίκα επιτέλους το κατάφερε. Βγήκε στην κοινωνία και διεκδίκησε τη θέση της σε όλα. Σε βαθμό, μάλιστα, που κουράζεται υπερβολικά πια για να σταθεί επάξια απέναντι στους πολλαπλούς της ρόλους, εκτός και εντός σπιτιού, αλλά αυτό ανήκει σε μια άλλη συζήτηση.

Το θέμα είναι ότι ενώ ξαφνικά αυτή τη γυναίκα την επαινούμε σαν ηρωίδα, σαν ένα εξελιγμένο πολυεργαλείο που τα καταφέρνει όλα, την άλλη γυναίκα που επιλέγει το σπίτι και την οικογένεια τη βλέπουμε αμήχανα. Στο μυαλό μας παίρνει τη μορφή ενός παράξενου όντος που ακολουθεί τον λάθος δρόμο, έναν δρόμο που προσβάλλει το φύλο της. Οπισθοδρομεί, αυτό σκεφτόμαστε. Και την κατηγορούμε που έχει το θράσος να το κάνει και να λέει ότι της αρέσει κιόλας.

Αντίστροφος κομπλεξισμός θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί η αντίδραση μας. Η οποία προέρχεται κυρίως από εμάς, τις γυναίκες. Περιθωριοποιούμε εκείνες που δεν πράττουν το, κατά την προοδευτική θεωρία, αυτονόητο. Να βγούνε έξω και να γίνουν χειραφετημένες γυναίκες που κατακτούν τον κόσμο έτσι όπως ονειρεύεται μια σκληροπυρηνική, νέο-φεμινιστική νοοτροπία. Η οποία δεν ανέχεται τίποτα λιγότερο από τη γυναίκα και παρεξηγεί το παραμικρό που θυμίζει ένα παλαιότερο πρότυπο της, μια πιο παραδοσιακή κόπια του τι πρέπει να είναι και πώς πρέπει να ζει.

Είναι λυπηρό, αλλά όπως κάποτε έβαλε η κοινωνία τη γυναίκα σε καλούπι, έτσι πάει να την ξαναβάλει. Τώρα το καλούπι δεν λέει νοικοκυρά, τώρα λέει χειραφέτηση. Και στο όνομα της τείνουμε καμιά φορά να ξεχνάμε την ελεύθερη επιλογή του ατόμου, που περιέχει δεκάδες πτυχές, δεκάδες γωνίες και μεγάλη δόση υποκειμενικότητας. Σ’ αυτή την τεράστια κλίματα τα γούστα και οι επιλογές διαφέρουν. Η μια μισεί να μένει σπίτι και να φροντίζει την οικογένεια, η άλλη το λατρεύει. Καλά κάνει και η μία καλά κάνει και η άλλη. Οι υπόλοιποι τί ζόρι τραβάμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News