Πολλά λέγονται και υπονοούνται για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, το οποίο εκ των υστέρων όλοι ισχυρίζονται ότι «έβλεπαν»· κι ας έλεγαν άλλα, όλο το προηγούμενο καλοκαίρι.

Η ουσία είναι μία αλλά έχει πολλές διαστάσεις.

Μία από αυτές είναι ότι ελάχιστοι γνωρίζουν το αμερικανικό πολιτικό και εκλογικό σύστημα. Από το τι σημαίνει ομοσπονδιακή κρατική οργάνωση, πώς και γιατί διαφέρει η λαϊκή από την εκλεκτορική ψήφο, έως το πού κάνει κουμάντο ο πρόεδρος και γιατί τον Τεξανό τον ενδιαφέρει περισσότερο ποιος είναι ο κυβερνήτης του και ο γερουσιαστής του, παρά ποιος περιφέρεται στην Ουάσινγκτον.

Στο πλαίσιο αυτό ακούστηκαν και γράφτηκαν ορισμένες απερίγραπτες ανοησίες. Μεταξύ αυτών και ότι ο Τραμπ θα επιβάλει δικτατορία στις ΗΠΑ. Πρόκειται για κάτι πρακτικά αδύνατο, ό,τι και αν μπορεί να φαντάζεται ένας επίδοξος δικτάτορας.

Ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένο το αμερικανικό ομοσπονδιακό κράτος δεν επιτρέπει με κανέναν τρόπο την επιβολή δικτατορίας, ό,τι και αν νομίζει κάποιος. Κάθε Πολιτεία διαθέτει σε τέτοιο βαθμό αυτονομία, που μπορεί σε κάποια (πολλά) σημεία να αγνοεί και την προεδρική εξουσία.

Επιπλέον, η κατά τόπους εθνοφυλακή είναι σε τέτοιο βαθμό οργανωμένη και εξοπλισμένη, που η επιβολή στρατιωτικού νόμου θα σήμαινε ότι ο μισθοφορικός ομοσπονδιακός στρατός θα καλούνταν να πολεμήσει σε έναν ευρείας κλίμακας εμφύλιο.

Πέραν όλων αυτών, υπάρχει μία ακόμη προφανής διάσταση στην εκλογική εξέλιξη στις ΗΠΑ. Και αυτή είναι ότι η λεγόμενη καθημερινότητα δεν νοείται ως ευκαιριακή προτεραιότητα της κάθε κυβέρνησης. Στην προκειμένη περίπτωση των Δημοκρατικών, σε άλλες χώρες εκείνων που εκλέγονται και αναλαμβάνουν ευθύνες.

Μπορεί να υπάρχει μία παρανόηση, αλλά οι κυβερνήσεις εκλέγονται βάσει της καθημερινότητας και όχι για κάποια υψηλά ιδανικά και τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις.

Συνεπώς, όταν φτάνουν στο σημείο να ανακαλύψουν τη σημασία της «καθημερινότητας», είναι μάλλον αργά. Οσο και αν διαφημίσουν ότι την αντιμετωπίζουν κατά προτεραιότητα, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα, με κυριότερο το «και μέχρι τώρα τι κάνατε;».

Κάπως έτσι διαμορφώνεται η εκλογική συμπεριφορά, όσο και αν κάποιοι επιμένουν να απαξιώνουν τύπους σαν τον Τραμπ, που κάποια στιγμή «μαζεύουν» το τραπέζι. Με λίγα λόγια, είναι καιρός να κατανοήσουν οι «διανοούμενοι» των απανταχού πολιτικών ελίτ ότι οι λαϊκιστές είναι δικά τους δημιουργήματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News