Μπορεί να φανταστεί κανείς τη συγκίνηση και το αίσθημα δικαίωσης του Κυριάκου Βελόπουλου την Τρίτη το πρωί, όταν είδε τυπωμένα στον αστικό Τύπο αυτά για τα οποία μάτωνε μερόνυχτα ολόκληρα; Εστω, με την υπογραφή του Κασσελάκη (εδώ όσα έγραψε στην «Καθημερινή» ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ). Ολα εκεί, ακόμα και το ξυλόλιο. Πού να το φανταζόταν ότι τα φρούτα της διανοίας του, τα πνευματικά του παιδιά, που ζούσαν μέχρι τώρα στο ημίφως των τηλεπωλήσεων και του TikTok, θα έμπαιναν επιτέλους στα σεπτά σαλόνια του αστικού Τύπου…

«Ο ίδιος ο Θεός μας, ο Χριστός μας γράφει επιστολή. Να τη, ρε παιδιά! (…) Νιώθω δέος και μόνο που το κρατώ στα χέρια μου, να έχω τις επιστολές του Ιησού. Ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο;» διερωτάτο πριν από λίγα χρόνια ο Βελόπουλος. Οχι. Τώρα πια δεν είναι μόνος. Εχει συντροφιά. Γιατί έρχονται ευρωεκλογές.

Δύο μήνες πριν ανοίξουν οι κάλπες το τοπίο έχει καθαρίσει. Ο Μητσοτάκης τους έχει όλους απέναντι: το μέτωπο συνωμοσιολογίας Κασσελάκη-Βελόπουλου, τη λούπα Ανδρουλάκη για τις υποκλοπές, τους μουτρωμένους του Ζαππείου στο συνέδριο της ΝΔ, τα εκδοτικά συμφέροντα κ.ο.κ.

Τι παίζεται όμως πέρα και πάνω απ’ όλα στις 9 Ιουνίου, αλλά φυσικά δεν το βλέπουμε γιατί έχουμε συνηθίσει το σταθερό έδαφος στο οποίο πατάμε; Αυτό που στη γλώσσα της διεθνούς οικονομίας λέγεται «coutry risk»: το «ρίσκο χώρας».

Κολοκύθια τούμπανα; Ακαταλαβίστικά πράγματα; Οχι ακριβώς. Ή μάλλον ναι, κολοκύθια τούμπανα. Οσο κολοκύθια τούμπανα αποδείχθηκαν οι προειδοποιήσεις εκείνων που έλεγαν ότι η διαπραγμάτευση Βαρουφάκη τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2015 οδηγούσε σε γκρεμό.

Με αλλά λόγια, το «coutry risk», αυτό το οποίο κατάφερε να νικήσει με πολυετή προσπάθεια ο Μητσοτάκης, είναι το να θεωρείται η Ελλάδα μια χώρα της πλάκας στο εξωτερικό —«laughing stock» κατά τους Αγγλοσάξονες και κάθε σοβαρό παράγοντα του διεθνούς πολιτικού, οικονομικού και διπλωματικού περιβάλλοντος.

Τι αποκατέστησε δηλαδή ο Μητσοτάκης; Κοντολογίς, το να προτείνει κάτι η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και να μην σχηματίζονται ειρωνικά χαμόγελα (του τύπου «πού πας ρε Καραμίχαλε») μόνο και μόνο επειδή πήρε τον λόγο ο έλληνας πρωθυπουργός. Το να ζητάει η Ελλάδα τη στήριξη των συμμάχων της έναντι της επιθετικότητας του Ερντογάν και να μη μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Και, τρίτον, η ασφάλεια των επενδύσεων στη χώρα αυτή. Δηλαδή, κάποιος ξένος που είτε βάζει τα λεφτά του σε ελληνικά ομόλογα, είτε στήνει μια μονάδα (όπως πχ. η Microsoft) να γνωρίζει ότι αύριο η χώρα αυτή δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Αυτό πέτυχε με λίγα λόγια ο Μητσοτάκης.

Και τι μας νοιάζουν, θα πει κάποιος, οι ξένοι επιχειρηματίες όταν έχουμε Ελληνες οι οποίοι μάλιστα μπορούν και να αποκαλύψουν το τι έγινε με το ξυλόλιο, το μπάζωμα κ.ο.κ. Η απάντηση είναι απλή. Τα λεφτά τους δεν φτάνουν. Χωρίς ξένες και φυσικά εγχώριες επενδύσεις η ανεργία δεν θα συνεχίσει να μειώνεται, η ανάπτυξη δεν θα διατηρηθεί και το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν θα συνεχίσει να αποκλιμακώνεται. Το έργο θα γυρίσει ανάποδα και θα ζήσουμε πάλι τα ίδια.

Οι αγορές και ο διεθνής παράγοντας δεν θέλουν και πολύ. Πέφτει σύρμα αμέσως, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι. Οπως η νίκη Μητσοτάκη τον Ιούνιο του 2023 έδωσε το σήμα ότι αυτή η χώρα έχει επιτέλους σταθερότητα, έριξε αυτομάτως τις αποδόσεις των ομολόγων και μας οδήγησε σε διαδοχικές αναβαθμίσεις, έτσι κι ένα σήμα αστάθειας από την Ελλάδα, έναν μόλις χρόνο μετά, δεν θα ανάψει απλά ένα λαμπάκι.

Θα χτυπήσει δυνατά την καμπάνα και σε λίγες ώρες τα διεθνή ΜΜΕ και οι ξένοι αναλυτές θα μεταφέρουν παντού τη νέα πραγματικότητα. Θα εξηγήσουν ότι η εναλλακτική στη χώρα αυτή όπου κακώς εκτιμήσαμε ότι είχε αποκατασταθεί η σταθερότητα, είναι η πολιτική αστάθεια: ένα μωσαϊκό ετερόκλητων δυνάμεων με έντονο χρώμα λαϊκισμού, τραμπισμού και ακροδεξιάς παλαβομάρας. Και η επόμενη κίνηση, μετά τη διαπίστωση του τι έχει μέσα το κουτί της Πανδώρας που άνοιξε την Ελλάδα, θα είναι η επάνοδος του «country risk»: που σημαίνει ότι η χώρα μας θα καταστεί και πάλι υπερβολικά επικίνδυνη για να της εμπιστευτεί κανείς έστω και ένα δολάριο ή ευρώ. Οχι για έναν μόνον επενδυτή, αλλά για όλους μαζί.

Κολοκύθια τούμπανα και κινδυνολογία υπέρ του «καθεστώτος Μητσοτάκη»; Μα προφανώς: όσο κολοκύθια τούμπανα και κινδυνολογία ήταν οι προειδοποιήσεις του 2014 και του 2015 ότι οι υποσχέσεις ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαιναν, τότε υπέρ «Σαμαροβενιζέλων».

Αρα είναι σενάρια καταστροφής όσα λέει ο Μητσοτάκης για τη σταθερότητα; Τα λέει για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος; Ακριβώς! Υπάρχει άλλωστε πιο αστεία, καταγέλαστη, κωμικοκτραγική, τρομοκρατική, αποκύημα νοσηρής φαντασίας αλλά και χυδαία απόπειρα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το προεκλογικό σποτ της ΝΔ το 2015; Εκείνο με τα λουκέτα και την τρομακτική μουσική; Το βλέπει κανείς (εδώ) εννέα χρόνια μετά και σκάει στα γέλια. Με τη διαφορά ότι όχι απλώς επιβεβαιώθηκε αλλά ήταν και πολύ μαζεμένο σε σύγκριση με όσα όντως συνέβησαν το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Συμπέρασμα; Ο Μητσοτάκης θα περιοδεύσει σε όλη τη χώρα και θα δώσει πολλές συνεντεύξεις (λέει το Μαξίμου) γιατί προφανώς ξέρει (λέμε εμείς) ότι τους έχει αυτή τη φορά όλους απέναντι. Θα πρέπει να πείσει ότι οι θεωρίες συνωμοσίας για τα Τέμπη δεν ισχύουν, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι άργησε για την ακρίβεια (αυτό που πονάει καθημερινά τον κόσμο) και θα πρέπει να δηλώσει καθαρά και ανοιχτά ότι κάτω από το πετυχημένο Gov.gr, το κράτος νοσεί βαριά. Και ότι θα αρχίσει ο ίδιος την προσπάθεια ώστε για να γίνει, έστω, μια αρχή. Την εικονική πραγματικότητα ότι με επιμέρους παρεμβάσεις θα έρθει στα ίσια κάτι που έχει διαλυθεί δεν την πιστεύει πια κανένας. Ο κόσμος θέλει την αλήθεια.

Πριν από λίγα χρόνια ζούσαμε με κοφτές ανάσες, Eurogroup με Eurogroup. Οδηγούσαμε με το μάτι καρφωμένο στο λαμπάκι του καντράν που έλεγε ότι το αμάξι είχε πάρει φωτιά. Τώρα που έσβησε το λαμπάκι και πήραμε τα μάτια μας από εκεί («φταίει» και ο Μητσοτάκης με τη ρημάδα τη σταθερότητά του) κοιτάμε τα χάλια γύρω μας: τα ερείπια μιας 15ετίας συνεχών κρίσεων στο ελληνικό κράτος και θέλουμε κάτι να αλλάξει.

Αν ο Μητσοτάκης καταφέρει να το εκφράσει αυτό, πείθοντας και ότι αντιλήφθηκε την καθυστέρηση για τη μάχη κατά της ακρίβειας, θα πιάσει το 30%. Αν όχι, θα νικήσουν οι άλλοι που τους έχει απέναντι. Και θα στρώσουμε όλοι μαζί στις 10 Ιουνίου, πανηγυρίζοντας όπως παλιά, ένα ωραίο κόκκινο χαλί για να καλωσορίσουμε το «country risk».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News