Δεν απονέμονται σε τελετή οι ρόλοι στα ζευγάρια. Ο καθένας ασυνείδητα επιζητά αυτό που του λείπει, αυτό που η ψυχή του έχει ανάγκη. Οι έντονες προσωπικότητες αναζητούν απάγκιο και τα απάγκια θύελλες. Είναι μια συγκινητική ισορροπία δυο ψυχών οι ενώσεις. Στην υπόθεση Τοπαλούδη, ο πατέρας της Ελένης έλαβε πρώτη θέση στον χορό της τραγωδίας τους. Η μάνα στα μετόπισθεν. Μια σιωπηρή φιγούρα, πότε πότε χαμένη, πνιγμένη στον πόνο της, εσωστρεφής. Μέχρι την τελευταία στιγμή της δικαίωσης. Οπου σήκωσε τα χέρια με τον ίδιο τρόπο της μάνας του Παύλου Φύσσα… Κοινή η μνήμη του σώματος.

Στη δίκη του Παύλου Φύσσα τον χορό έσερνε η μάνα. Βαθιά πολιτικό ον, με την ουσιώδη ιερότητα του όρου «πολιτικό ον», άρα της αίσθησης της ευθύνης απέναντι σε κοινωνία συμπολιτών. Το «εγώ» ισοβαρές με το «εμείς» της σύμπλευσης, της συμπόρευσης. «Δεν δικαιώθηκε το παιδί μου. Δικαιώθηκε η κοινωνία» είπε. Εχετε ακούσει τίποτα πιο βαθιά πολιτικό από αυτό; Η πεμπτουσία της κοινωνίας, ως θεία κοινωνία. Ωστόσο, δίπλα στη μάνα του Παύλου στέκεται και ο πατέρας του Παύλου. Πόσο αδικείται ο πόνος του! Πόσο αδικούνται πάντα τα «μετόπισθεν». Πόσο παραπλανητική η στωικότητά τους, πόσο δεν ισομετράμε τον βουβό πόνο, αυτόν που κλειδώνεται πίσω από τα δόντια ως ανάλογο αυτού που εκφράζεται, που βγαίνει από τα χείλη.

Ενας άνδρας που έχασε τον γιο του. «Ο Παύλος ήταν γιος μου, αλλά ήταν και φίλος μου. Μου λείπει». Για να ακριβολογούμε, ο πατέρας του Παύλου έχασε μεμιάς γιο και γυναίκα. Τη γράπωσε ο πόνος με το μέρος του και έτρεχαν πια. Γι’ αλλού έτρεχαν παρέα. Κι έμεινε εκείνος. Μια φυσιογνωμία που ούτε την αναγνωρίζουμε. Δίπλα μας να περάσει δεν θα τον αντιληφθούμε, δεν θα τον «περιθάλψουμε» με λόγια συμπόνιας, ζεστασιάς, ενθάρρυνσης. Τον είδα να ανασηκώνει τους ώμους σαν παιδί φιλότιμο. «Ε, μάνα είναι, το καταλαβαίνω». Μια ανάσα φρενάρισε τη συνέχεια του λόγου του. Είχε διακριτικότητα και ευγένεια η ψυχή του, να μη συνεχίσει… Μα κοιτάζοντάς τον έπιασα στον αέρα, το τόσο δα της ψυχής του παράπονο… «Μα και ‘γώ, όμως, πατέρας είμαι…».

Αυτό που θα ήθελε να πει, γλυκά να διεκδικήσει, δεν το είπε. Σε τούτα τα χρόνια, τα αρκετές φορές άδικα, αλλά πάντα καλύτερα από τα παρελθόντα –κι ας γκρινιάζουμε συχνά για το αντίθετο–, που το πατρικό μοντέλο έχει αλλάξει συγκινητικά και ευεργετικά υπέρ των παιδιών, ένιωσα χρέος συνείδησης να γράψω σήμερα κι ένα ακόμα κείμενο για τον πατέρα του Παύλου Φύσσα. Χθες, σας έγραφα: «Αν η φωνή έφτανε στον ουρανό, θα ήθελα να του φωνάξω, παλικάρι μου, να χαίρεσαι τη μαμά σου». Σήμερα, θα ήθελα να σας πω ότι αν έφτανε η φωνή στον ουρανό, θα του φώναζα: «Παλικάρι μου, ο πατέρας σου ήταν δίπλα στη μαμά σου, ένας αφανής ήρωας, όπως πολλοί πατεράδες. Να τον χαίρεσαι. Να τους χαίρεσαι. Ωραίους γονείς έχεις». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News