Παρακολουθώ τι γίνεται με την υπόθεση Λιγνάδη, αυτή την (κομματική) ένθεν κακείθεν τρικυμία εν ποτηρίω και θυμάμαι την περίοδο του δεύτερου lock down. Τότε που ένας αστυνομικός με υπερβάλλοντα ζήλο είχε βιαιοπραγήσει ελαφρώς εναντίον ενός νεαρού που δεν φορούσε μάσκα, στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Τότε λοιπόν, μια ολόκληρη χώρα, κλειδωμένη, άρρωστη, τρομαγμένη και άπραγη, ασχολιόταν επί εξήντα μέρες με τις δυο ροπαλιές που είχε ρίξει ο αστυνομικός στους μηρούς του πιτσιρικά.

Ταραχή πελώρια στα social media, ομηρικοί καυγάδες στα τηλεοπτικά πρωινάδικα, πυκνή κυκλοφορία κομματικών non papers περί της κεφαλαιώδους σημασίας του συγκεκριμένου συμβάντος ως σηματωρού κρυφών κυβερνητικών ή αντιπολιτευτικών προθέσεων, μαλλιοτράβηγμα, βαβούρα και αλληλοεξύβριση άνευ προηγουμένου. Για τον ΣΥΡΙΖΑ τότε, το περιστατικό αποτελούσε την αποκάλυψη ενός ανατριχιαστικού κυβερνητικού σχεδίου να ισοπεδώσει την νεολαία. Για την κυβέρνηση, η τεχνητή μεγέθυνση ενός ασήμαντου τυχαίου γεγονότος ήταν η τρανή απόδειξη της ψυχρής και κυνικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ να διασπείρει τον κορονοϊό στην χώρα.

Και χρειάστηκε να περάσουν μερικές βδομάδες ανούσιας κλωτσοπατινάδας, μέχρι να αντιληφθούμε ότι μαλώναμε περί όνου σκιάς. Οτι αρνούμαστε συλλογικά να αποδεχτούμε το περιορισμένο ειδικό βάρος του συγκεκριμένου συμβάντος, διότι ψάχναμε όλοι μαζί μια αφορμή να αρπάξουμε το πέτο του απέναντι και να βγάλουμε το άχτι μας. Εκεί που οι μεν έβλεπαν μια σαρωτική απόπειρα μαζικής καταστολής και οι δε μια ύπουλη στρατηγική επέκτασης της πανδημίας, τελικά δεν ήταν παρά δυο χαζές ροπαλιές που ούτε μελανιά δεν άφησαν στο θύμα.

Τα ίδια βλέπω και τώρα στην υπόθεση Λιγνάδη, όπως εξελίχθηκε. Δυο στρατοί συγκρούονται στα finale των καλοκαιρινών θεατρικών παραστάσεων, με τον αχό της μάχης να σκεπάζει στην συνέχεια τα social και τις τηλεοράσεις. Tο ένα στράτευμα έχει στα λάβαρα του το αισχρό σύνθημα «κυβέρνηση παιδεραστών και παιδόφιλων», το άλλο έχει το αφελές «ο ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποιεί την τέχνη για κομματικό όφελος». Και επειδή προφανώς ο Μητσοτάκης δεν είναι παιδόφιλος και επειδή προφανώς η Aριστερά πάντα εργαλειοποιούσε την τέχνη, όλη αυτή η κλαπαταγή είναι καταδικασμένη να πέσει στην αφάνεια πριν αλέκτoρα φωνήσαι.

Προς δόξαν μάλιστα της απάρνησης της ουσίας της υπόθεσης Λιγνάδη. Που θα βλέπει τον κομματικό καβγά που στήθηκε πάνω στα εγκλήματά του και θα χασκογελά εκεί στην καταπράσινη βεράντα του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News