Διάβαζα τη συνέντευξη του Ντέμη Νικολαΐδη στην οποία αναφερόταν στην κατάθλιψη. «Θυμάμαι τον εαυτό μου να επιδιώκω, να θέλω να φτάσω στον πάτο». Ετσι είναι. Το θελκτικό στην κατάθλιψη είναι ο πάτος, το σκοτάδι έχει μαγνήτη και τραβάει, η άνυδρη, η ξερή ησυχία, όχι η γόνιμη. Ολα φέρουν βοή για τον καταθλιπτικό. Το βλέπω όλο και πιο συχνά…

Αυτό το κενό βλέμμα που σκίζει στον απέναντι «βοήθεια» και συγχρόνως «μην και με πλησιάσει κανείς για βοήθεια». Μεταξύ μας… Οποιος πλησιάσει, την έκατσε. Θέλει τέχνη να πιάσεις αυτόν που πνίγεται. Θέλει επαγγελματισμό. Δεν είναι για ερασιτέχνες συνανθρώπους. Οχι, δεν διαθέτουμε τη γνώση της ίασής τους. Μιλάμε για απάλευτο τέρας.

Βέβαια αρχικά εξασκεί και μια γοητεία η προσέγγιση, στις γυναίκες ενδεχομένως βγάζει και κάτι μητρικό. Χαμένοι κόποι. Χαμένοι χρόνοι. Μπορεί να κινδυνεύσει μέχρι και η υγεία τού μη πάσχοντος για τον άσωστο πάσχοντα. Η κατάθλιψη είναι βαρβάτη αρρώστια. Την αναγνωρίζω στους ανθρώπους. Τόσο πολλοί που είναι πια. Πόσο ειρωνικά τραγικό αν σκεφτείς ότι η ανθρωπότητα περνάει την πιο «εύρωστη» περίοδό της.

Οσο και να διεκδικούμε κι άλλα κι άλλα δεν μπορεί να μην έχουμε μια στοιχειώδη αίσθηση δυσκολιών παρελθόντων χρόνων. Αλλά μάλλον χαζό είναι αυτό που λέω. Ο καθένας, τον όποιο σταυρό του, τον θεωρεί βαρύ και δεν χωράει να σκεφτεί τίποτα άλλο. Είμαστε δε και τόσο «ενισχυτικοί» σε μεγιστοποιήσεις δραμάτων. Εκείνα τα ενοχικά «Τι παραδίδουμε στη νέα γενιά», μέχρι και που να ζητούν «συγγνώμη». Πάμε καλά; Είναι να φορτωθούμε στην πλάτη μιας μικρής ζωής και τέτοιες ευθύνες;

Η κάθε γενιά ανεβαίνει στην αρένα και μάχεται. «Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσομεν», όπως έλεγε μια λατρεμένη γυναίκα. Τι την περάσαμε τη ζωή; Αντί να βγάζουμε μαχητές, χουχουλιάζουμε μαμόθρεφτους. Ευνουχίζουμε τη χαρά της μάχης, τη γνώση της αποτυχίας. Μιλάμε όλο και πιο συχνά, και ευτυχώς, για την κατάθλιψη. Επιστήμονες μεταφέρουν πληροφόρηση. Και, ακόμα πιο ευτυχώς, οι ψυχίατροι – ψυχαναλυτές δεν είναι πια ταμπού.

Αν και η τόση άνθηση του είδους, λόγω της ανάγκης, θερίζει και ψυχολόγους με σπουδές της πλάκας που μόνο κακό μπορεί να κάνουν. Ενα σωρό «αξίζω, αξίζω, αξίζω» μιας μισιακής θεραπείας. Αν το «αξίζω» δεν προχωρήσει στάδιο να συμπορευτεί με ένα «εμείς», θα μείνει κούφιο, μεγαλόστομο «Εγώ» και τι να αξίζει; Δεν είναι εύκολο πράγμα η ψυχή του ανθρώπου. Το πιο δύσκολο όργανο, χωρίς όργανο, στο σώμα μας είναι.

Ναι, όντως. Μιλάμε πια για την κατάθλιψη. Και ένα σωρό άνθρωποι τεντώνουν αφτιά να ακούσουν. Αναγνωρίζουν, κουνάνε καταφατικά το κεφάλι. Αλλά ξέρετε για τι δεν έχουμε αρκετά μιλήσει; Ποιου το δράμα δεν έχουμε αναδείξει; Του δίπλα στον πάσχοντα. Το πόσο ψυχοφθόρα είναι για το φως η μάχη με ένα διαρκείας σκοτάδι. Για το pantone των χρωμάτων, μιας μικρής αλλά όμορφης, όπως και να το δεις, ζωής, η επικράτηση του μαύρου ως το μόνο χρώμα. Τι ντροπή για τον θάνατο, ένας μισοθάνατος. Μιλάμε για τον πάσχοντα από κατάθλιψη αλλά ποτέ για τον δίπλα στον πάσχοντα.

Πόσο σημαντικός είναι ο διαχωρισμός. Πόσο λεπτοχειρουργικά πρέπει να γίνει. Ο αγώνας τού δίπλα είναι ένας εξίσου αιματηρός αγώνας. Ζόρικα πράγματα. «Δεν ήρθαμε να διασκεδάσομεν» αλλά όχι και να υποτιμούμε το ταξίδι που αξιωνόμαστε… Λίγος ο χρόνος του. Ο καθείς και η ψυχή του, μάλλον καλύτερα, ο καθείς και η ευθύνη της γιατρειάς της ψυχής του. Αυτό! Ο καθείς και η ευθύνη της γιατρειάς της ψυχής του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News