Αναλογίζομαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας σχεδόν καθημερινά: Κάθε φορά που παρατηρώ τις «διαδρομές» για ανθρώπους με προβλήματα όρασης ή τις ειδικά διαμορφωμένες διαβάσεις για άτομα με κινητικά προβλήματα με τις οποίες είχαν γεμίσει τότε τους δρόμους της Αθήνας. Αλλες καταλήγουν σε τοίχους, άλλες σταματούν στη μέση του πουθενά ή πάνω σε περίπτερα και σε ζαρντινιέρες, άλλες είναι τόσο κακοφτιαγμένες που γίνονται παγίδες. Εχουν, θαρρείς, απομείνει ως μνημεία (θλίψης) του 2004, για να μας θυμίζουν πως όλα τελικά στήθηκαν αποκλειστικά για τη δόξα της στιγμής. Για τις εντυπώσεις. Για να χρησιμοποιηθούν για μερικές ημέρες, τις ημέρες της φιέστας, όσο ακόμα το πρόχειρο λούστρο με το οποίο τα είχαν επενδύσει έκρυβε την ευτέλεια των υλικών και την προχειρότητα της δουλειάς. Σχεδόν τίποτε δεν έγινε για να μείνει και να χρησιμοποιηθεί από τις γενιές του μέλλοντος. Επρόκειτο για σκηνικά με ημερομηνία λήξης.

Περπατώ ξανά, 14 χρόνια μετά τους Αγώνες που θα άλλαζαν την Αθήνα, θα άλλαζαν την Ελλάδα, στις ρημαγμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Καλογρέζας. Οξειδωμένα σίδερα παντού (ειλικρινά απορώ με τους γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να παίζουν σε αυτό το περιβάλλον) χορταριασμένοι δρόμοι, σπασμένα γυαλιά, ξερές, κατεστραμμένες υδάτινες διαδρομές, γκραφίτι, σκουπίδια και δύο σκελετωμένα σκυλιά. Οι τεράστιοι, υπερφίαλοι όγκοι του Καλατράβα μοιάζουν ακόμα πιο άχαροι και άκομψοι έτσι όπως έχουν μείνει ασυντήρητοι, να σκουριάζουν. Ιδανικό σκηνικό για τις δυσοίωνες αμερικανικές ταινίες που δείχνουν έναν πλανήτη λίγο μετά την απόλυτη καταστροφή… Κάποτε, τότε, το 2004, μιλούσαν για αναβάθμιση της περιοχής.

Εξίσου θλιβερές οι εικόνες στο Ολυμπιακό Χωριό του δήμου Αχαρνών. Την εποχή αμέσως μετά τους αγώνες, ζήλευες εκείνους που κατάφεραν να εξασφαλίσουν σπίτι εκεί. Τώρα τους λυπάσαι. Ολα ρημαγμένα. Ρημαγμένο και λεηλατημένο και το συγκρότημα κτιρίων που πρωταγωνίστησε στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Δεν υπάρχει, όμως, λόγος να πιάσουμε μία – μία τις εγκαταστάσεις. Είναι γνωστό πως οι περισσότερες, παρατημένες ερειπώνονται.

Ρήμαξαν τα Ολυμπιακά Ακίνητα, ρήμαξε και η υπόληψη ανθρώπων που τους είχαμε ψηλά: Κατερίνα Θάνου, Κώστας Κεντέρης, Χρήστος Τζέκος… Πολυδοξασμένοι τότε, εξαφανισμένοι σήμερα. Προ μηνών ο φωτογραφικός φακός τους συνέλαβε στην «Ιερά οδό», στην πρεμιέρα του Βασίλη Καρρά και της Καίτης Γαρμπή. Κάποτε τους φωτογραφίζαμε δαφνοστολισμένους, τώρα με τα μπουζουκογαρίφαλα της μεταμεσονύκτιας κραιπάλης στο χέρι. Θύμα της παρακμής του ονόματος Κεντέρη και το «Αίολος Κεντέρης Ι»; Το ταχύτατο πλοίο που βαφτίστηκε έτσι προς τιμήν του αθλητή, βγήκε σε πλειστηριασμό. Οσο και αν το γεγονός δεν έχει σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο συμβολισμός είναι ισχυρός.

Τι απέμεινε; Ο αντίλαλος εκείνου του οργισμένου, τραμπούκικου και τόσο ντροπιαστικού «Κεντέρης! Κεντέρης!» που φωνάζαμε εμποδίζοντας τους άλλους αθλητές να τρέξουν, επειδή είχε αποκλειστεί ο δικός μας. Η συνωμοσιολογία, πως οι ξένοι δεν μας ήθελαν νικητές και οργάνωσαν τον αποτυχία μας. Η εθνική έπαρσή μας όπως συμπυκνωμένη την εξέφρασε η Φανή Χαλκιά αμέσως μετά την ανάδειξή της σε χρυσή ολυμπιονίκη δηλώνοντας: «έτσι όπως ήμασταν πριν χιλιάδες χρόνια πρώτοι, έτσι και τώρα. Μέσα στα κύτταρα μας κουβαλάμε έστω και λίγο από τη δύναμη των προγόνων μας. Οι Ελληνες είναι γεννημένοι για να είναι πρώτοι». Τέσσερα χρόνια μετά, στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου βρέθηκε ντοπαρισμένη. Είχε πέσει και εκείνη θύμα σκευωρίας από τους κακούς ξένους που τελικά δεν μας θέλουν πρώτους.

Μένει, βεβαίως, και η ανιδιοτελής προσφορά των εθελοντών, όλων εκείνων που έβαλαν πλάτη για να γίνει μια σωστή διοργάνωση. Μένουν το οδικό δίκτυο που βελτιώθηκε και βοήθησε στην αποσυμφόρηση της Αθήνας και το μετρό που ολοκληρώθηκε γρήγορα.

Ευτυχώς που έγιναν αυτά τα έργα! Μένει και η φωτεινή ανάμνηση της τελετής έναρξης που είχε ενορχηστρώσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, καθώς και της επίσης ενδιαφέρουσας τελετής λήξης. Που όμως, όταν τις ξαναβλέπεις, ακριβώς επειδή ήταν στημένες για να προκαλέσουν την υπερηφάνεια και την ανάταση, κάνουν ακόμα πιο έντονη τη θλίψη για εκείνα που ακολούθησαν.

Μεταξύ μας είμαστε, ας το παραδεχτούμε: Ο απολογισμός, στο τέλος της γιορτής, πολλά χρόνια μετά το τέλος της γιορτής, είναι αρνητικός. Δεν γνωρίζω αν τελικά ήταν λάθος που αναλάβαμε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2004, πιστεύω όμως πως δεν τους διαχειριστήκαμε καλά. Καθόλου καλά. Πιστεύω και πως, ακόμα και αν δεν συνδέονται άμεσα με την οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα έπειτα από μερικά χρόνια, στον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο τους διαχειριστήκαμε και στον υπερφίαλο τρόπο με τον οποίο τους βιώσαμε κρύβονται πολλά στοιχεία, πολλά χαρακτηριστικά μας, από αυτά που ευθύνονται και για την κρίση.

ΥΓ. Γίναμε, θυμάμαι, πιο ευγενικοί, πιο πειθαρχημένοι τις ημέρες των αγώνων. Και αυτό όμως το ξεχάσαμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News