Κάτι που ίσως δεν ξέρετε για το Νταβός, εκεί που πάνε και τα λένε οι πλούσιοι και ισχυροί, είναι ότι –χτισμένο σε υψόμετρο 1.560 μέτρων στις πλαγιές των ελβετικών Αλπεων– είναι η ψηλότερη πόλη στην Ευρώπη. Εχει, συνεπώς, εκτός από ένα εξαιρετικό χιονοδρομικό, πανέμορφα σπίτια και χλιδάτα ξενοδοχεία, και πολύ καθαρό αέρα.

Ας πάμε λίγο, όμως, στο ψηλότερο κατοικημένο μέρος του κόσμου, που βρίσκεται στις περουβιανές Ανδεις, σε υψόμετρο 5.100 μέτρων. Ωραία, θα πείτε, αυτοί κι αν έχουν καθαρό αέρα… Η αλήθεια είναι ότι στα 5.100 μέτρα δεν μπορεί να επιβιώσει για πολλές μέρες άνθρωπος, ο αέρας είναι πολύ αραιός και παθαίνεις τη «νόσο των ορειβατών». Αυτό, όμως, είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι στη Λα Ρινκονάδα.

Δεν είναι ακριβώς πόλη η Λα Ρινκονάδα. Πόλη θα ήταν αν είχε δρόμους, ηλεκτρισμό, θέρμανση, τρεχούμενο νερό, αποχέτευση, στοιχειώδεις υπηρεσίες. Ή, έστω, σπίτια. Δεν έχει τίποτε από όλα αυτά, είναι μια απέραντη παραγκούπολη από αλουμίνιο, που γιγαντώθηκε ταχύτατα λόγω των παρακείμενων ορυχείων χρυσού και σε αυτή «ζουν» σήμερα περίπου 50.000 άνθρωποι.

Οι περισσότεροι εργάζονται στα ορυχεία, χωρίς μισθό και ασφάλιση, για λογαριασμό διαφόρων συμμοριών και «εταιρειών» που λυμαίνονται το παράνομο εμπόριο χρυσού παγκοσμίως. Η αμοιβή τους είναι μια μέρα δωρεάν εργασίας κάθε μήνα, κατά την οποία μπορούν να κρατήσουν όσο χρυσό βρουν, αν βρουν.

Και αν βρουν, το πιθανότερο είναι να τους κλέψει κάποιος ή και να τους σκοτώσει για να τον πάρει. Η εγκληματικότητα θερίζει, κάτι γενναίοι αστυνομικοί που έχει στείλει η Λα Παζ κοιμούνται στο τμήμα, σπάνια βγαίνουν έξω από αυτό. Οπως, φυσικά, θερίζουν και οι ασθένειες, οι αναπηρίες και οι πρόωροι θάνατοι.

Οι άνθρωποι πίνουν νερό από τις πηγές στις οποίες έχει καταλήξει προηγουμένως ο υδράργυρος που χρησιμοποιείται (παράνομα) για να διαχωριστεί ο χρυσός. Τα σκουπίδια συσσωρεύονται σε βουνά γύρω από την πόλη ή ανάμεσα στις παράγκες, και τα ανθρώπινα περιττώματα τρέχουν ανενόχλητα στα χαντάκια.

Θέρμανση δεν υπάρχει, αλλά νομίζω το ανέφερα αυτό. Σκεφτείτε να ζεις χωρίς θέρμανση και ηλεκτρικό στα 5.100 μέτρα, στους πρόποδες ενός παγετώνα, σε μια παράγκα από αλουμίνιο και χαρτόνι…

Γιατί πάνε, λοιπόν, οι άνθρωποι εκεί; Γιατί αν δεν πάνε, θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς. Στις περουβιανές Ανδεις ο ένας στους πέντε δεν έχει να φάει. Κυριολεκτικά. Οι υπόλοιποι απλώς επιβιώνουν. Συνεπώς, έστω και η απειροελάχιστη ελπίδα να βρεις λίγο χρυσό είναι προτιμότερη από τον βέβαιο θάνατο από πείνα.

Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ζουν έτσι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ή και πολύ χειρότερα.

Τα θυμήθηκα αυτά όσο διάβαζα ότι στο Νταβός οι υπερπλούσιοι κουβεντιάζουν αν πρέπει να φορολογηθεί ο υπερπλούτος τους με 2% ή κάτι τέτοιο. Εχει, δηλαδή, ο άλλος κοντά ένα τρισεκατομμύριο και ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΜΕ αν πρέπει να δώσει είκοσι δισεκατομμύρια, επειδή θα του μείνουν μόλις 980 για να περάσει.

Δεν περνάει από κανενός το μυαλό ότι όλο αυτό δεν είναι βιώσιμο. Διότι, στην πραγματικότητα, είναι βιώσιμο. Είναι το παγκόσμιο σύστημά μας. Και προκειμένου να επιτευχθεί η βιωσιμότητα αυτού του συστήματος έχουμε κάνει κάτι πολύ απλό: Εχουμε απανθρωποποιήσει τους φτωχούς. Οπως απανθρωποποιούσαμε πάντα όσους δεν μας βόλευε η ύπαρξή τους.

Διαβάζετε, ας πούμε, αυτά τα πιο πάνω και μάλλον σκέφτεστε «πω, κρίμα, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή». Είναι σαν να βλέπουμε έργο, δεν υπάρχει καμία πραγματική συναίσθηση και ενσυναίσθηση προς το θέμα. Μιλάμε γενικώς και αορίστως για την παγκόσμια φτώχεια, αλλά τελικά μας φαίνεται απόλυτα νορμάλ να έχει ένας άνθρωπος περισσότερα χρήματα από ό,τι 20 χώρες μαζί. Και να ζουν οι άλλοι αγκαλιά με τα σκουπίδια, να πίνουν υδράργυρο και τα παιδιά τους να παίζουν μέσα στα βοθρολύματα. Εχουμε εξορθολογίσει απόλυτα το σύστημα που παράγει αυτή την ανισότητα και το θεωρούμε υπέροχο.

Αυτό που σκεφτόμαστε για τους φτωχούς δεν είναι ότι δεν θα πρέπει να είναι φτωχοί. Αυτό που σκεφτόμαστε για τους φτωχούς είναι μην έρθουν και μας πάρουν τα δικά μας. Το εντελώς τυχαίο δικαίωμά μας να μην είμαστε εμείς στη θέση τους. Γι’ αυτό και διστάζουμε να ανακατανείμουμε τον πλούτο. Οχι επειδή θα μας λείψει. Το πρόβλημα με τον πλούτο δεν είναι η έλλειψή του, αλλά η τρομακτικά άνιση κατανομή του.

Αν ο φτωχός τα πάρει από τον Μασκ, όμως, που τα δούλεψε με τον τίμιο ιδρώτα του, ποιος μας λέει ότι δεν θα έρθει εδώ να τα πάρει και από εμάς; Που έρχεται ήδη. Και θα συνεχίσει να έρχεται. Και θα έρχεται όλο και περισσότερο. Και εμείς θα ταμπουρωνόμαστε όλο και περισσότερο. Και θα συνεχίσει να μη μας περνάει από το μυαλό ότι όλο αυτό είναι εντελώς παράλογο, ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου άνθρωποι με εμάς, ότι όσο τους απωθείς και τους αφήνεις να πεινάνε, τόσο πιο απελπισμένοι γίνονται. Και ο απελπισμένος δεν έχει τίποτε να χάσει.

Και ο Μασκ θα γίνεται πλουσιότερος και οι φτωχοί φτωχότεροι και κάποιοι θα ζήσουν καλά εδώ, κάποιοι καλύτερα στο Νταβός και κάποιοι θα πεθάνουν σε ένα ορυχείο χρυσού στις παγωμένες Ανδεις, χωρίς κανείς από όλους αυτούς να μπορέσει πραγματικά να εξηγήσει το γιατί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News