Ούρλιαζαν τα χέρια στα πληκτρολόγια. Πάει ο Ναβάλνι, το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου μαρτυρικού, κατ’ επανάληψη θανάτου. Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου σε χρόνο δευτερολέπτου. Η εικόνα του ωραίου άνδρα μας μάτωνε. (Παίζει ρόλο η εμφάνιση; Σε όλους τους ήρωες παίζει.)

Ούρλιαζαν τα χέρια στα πληκτρολόγια, έτρεχε ο ρυθμός των δακτύλων. «Δεν είναι δυνατόν!» και αυτόματα ένα «Ετσι θα γινόταν» σαν μάμαλο αντιμάμαλο εσωτερικών κυμάτων. Η κατάντια της Ρωσίας. Η κατάντια των δικών μας ακυρωμένων αντανακλαστικών.

Κάθε κύτταρο να διατάσσει να βγούμε στους δρόμους, να πάμε να στηθούμε έξω από τη ρωσική πρεσβεία, να φωνάξουμε με φωνή φωνένια, να διοχετευτεί το θηρίο της αγανάκτησης μας κάπου, να γίνει ορμητικό ποτάμι. Κι όμως. Σαν φλογίτσες τζούφιες, ίσα να ανάψουν ίσα να σβήσουν.

Ξεθυμασμένος πια ο κόσμος μας, σπάει δάχτυλα στα πληκτρολόγια, ουρλιάζει σε πλήκτρα υπολογιστών, διαστέλλονται οι κόρες των ματιών μας να βλέπουμε στις ειδήσεις τον τόπο του μαρτυρίου, των μαρτυρίων, δεν είναι μόνο ο Ναβάλνι, πίσω έμειναν κι άλλοι κι άλλοι.

Σωφρονιστική αποικία «Πολικός λύκος», ακόμα και το όνομα… Ενώ το «Σωφρονιστική» φτύνει ροχάλα. Τον δείχνουν, από εικόνες αρχείου, να κάνει το σχήμα μιας καρδιάς, αργά αργά στο τζάμι που τους χωρίζει, τον δείχνουν να της μιλάει στο αεροπλάνο… Τι έζησε αυτό το ζευγάρι; Παγωμένη. Παγωμένος. Παγωμένοι. Κι εμείς, στο σήμερα, ακόμα παγωμένοι.

Για κάθε δικό του «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν» που μας εύρισκε ανίκανους να δράσουμε. Πώς θα νικηθεί αυτό το τέρας; Τόσο αδρανής η ανθρωπότητα; Και η μάνα του να αναζητά τη σορό του. Μα ούτε τη σορό; Ηρωικέ Ναβάλνι, πού έβρισκες θάρρος; Πόσες αντοχές έχει ο άνθρωπος; Μη μου δώσεις, Θεέ μου, αυτά που μπορώ να αντέξω. Οταν φτάνει στο τέρμα του ο άνθρωπος, μπορεί ακόμα και να παρατηρεί τους βασανιστές του… Μπορεί και να πει «Αρα είμαστε δυνατοί».

Εκείνος, ναι, είναι. Και όλοι εκείνοι, ναι, είναι. Οσοι σε αυτή τη μαύρη, την πιο στυγνή δικτατορία διαρκείας, εκεί στον τόπο, στο πεδίο, εκεί! Εκείνοι οι μόνοι υπεράνθρωποι-μάγκες που αφήνουν λουλούδια που το καθεστώς σπεύδει να μαζέψει, εκείνοι που ανάβουν κερί, εκεί, εκεί στο πεδίο. Στον τόπο του μαρτυρίου.

Πώς κατάντησε έτσι η Ρωσία; Πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος όλος. Πώς κατάντησα κι εγώ κι εσύ και ο άλλος και ο παράλλος. Εκανε μια κοινοποίηση ο Αχιλλέας «Πάμε στη ρωσική πρεσβεία» την Τρίτη… Σαν όπως λέμε «Από Δευτέρα»… Νιώθω την πρόθεσή του αλλά ακόμα και το ότι αφήσαμε μερικές μέρες για να συντονίσουμε τα ασυντόνιστά μας…

Διάβασα και του Δοξιάδη «Ετσι θα το αφήσουμε;» αναρωτιόταν. Ετσι. Ακόμα και αν πάμε, έτσι θα το αφήσουμε. Ολα έτσι. Και η Γάζα, έτσι. Αλλιώς ξεκίνησε το δράμα, το δίκιο ήταν με το Ισραήλ. Αλλιώς προχώρησε. Γενοκτονία. Από έναν λαό που έζησε γενοκτονία.

Πώς να στείλουμε μήνυμα για την αλλαγή πορείας. Πώς να μας λάβουν υπ’ όψιν; Μετρήσεις παιδιών ορφανών στο Ιnsta, παιδιών πεθαμένων Ιnsta, γονιών ανθρώπων Ιnsta, λαού… Γενοκτονία.

Δεν τα είπαμε έτσι! Δεν τα είχαμε υπολογίσει έτσι! Δεν τα συνεννοηθήκαμε έτσι! Και η άλλη υπερδύναμη; Δραματικά, φθηνά άρρωστη, αν παίζει επίσης με τη φωτιά. Δεν τη μυρίζουν τη φωτιά; Ή Μπάιντεν ή Τραμπ… Τι κατάντια της Αμερικής; Τι κατάντια της Ρωσίας; Τι κατάντια του Ισραήλ; Τι κατάντια και η δική μας;

Να φτάνει ο κόσμος μπροστά στα μάτια μας και εμείς να πληκτρολογούμε, άγρια, δυνατά, θυμωμένα, ησυχοηχηρά, ξεθυμασμένα, τζούφια, στεγνά… Μέχρι την επόμενη τραγωδία. Δικτατορία. Ατρόμητε, ηρωικέ Ναβάλνι. Εντός των επόμενων ημερών ίσως κατορθώσουμε…

ΥΓ. Μακάρι η φωτιά του να δυναμώσει θάρρος ανατροπής στον λαό του. Δύνανται ακόμα οι λαοί να ανατρέψουν καθεστώτα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News