Ι Το τρις εξαμαρτείν ου λαού σοφού.

Κι όμως η Ελλάδα ενδοβάλλει για τρίτη φορά τις αντιφάσεις της Ευρώπης, αναδεικνύει με δραματικό για τους πολίτες της τρόπο, τα αντινομικά κενά στην παγκόσμια διακυβέρνηση και τα ακόμη μεγαλύτερα κενά πολιτικής και ηγεσίας στην Ευρωπαική Ένωση.
Όπως έγινε με τον εμφύλιο, ελληνική εκδοχή του ψυχρού πολέμου, όπως έγινε με την μικρασιατική καταστροφή, ελληνική εκδοχή της κατάρρευσης των αυτοκρατοριών στην Ευρώπη.

Ο Σιάντος, γραμματέας του ΚΚΕ , το 1944 πριν τα Δεκεμβριανά συνάντησε τον Τσόρτσιλ στη Μ. Βρετανία.
Βγαίνοντας από τη συνάντηση δήλωσε πως του έτριψε στα μούτρα την πρόταση ειρήνευσης.
Ο καπνεργάτης Σιάντος ικανοποίησε την πληβειακή περηφάνια του Γολιάθ.
Σε τρεις μέρες ξεκίνησε ο Δεκέμβρης…

Έτσι θέλαμε  και τον εφέραμε…  Τον βασιλιά…. Ως την κόκκινη Μηλιά, τραγουδούσαν στον Γούναρη, που ξεκινούσε την εκστρατεία στην Μικρά Ασία απειλώντας τον Άγγλο πρωθυπουργό, ότι «η Ελλάς θα διδάξει στην Ευρώπη τον ευγενή αγώνα  κατά βαρβάρων». Ύστερα ήρθε ο Σαγγάριος….

ΙΙ Το σκληρό πείραμα λιτότητας: Ελλάδα

Στο «παράδειγμα» Ελλάδα, στην περίπτωση Ελλάδα, συγκεντρώνονται οι αντιφάσεις της στρεβλής αρχιτεκτονικής του ευρώ, οι δισταγμοί της ευρωπαϊκής ενοποίησης, η έλλειψη θεσμικής διακυβέρνησης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Δεν συμφωνούμε στο πώς να χτίσουμε την Ευρώπη, μα ούτε θέλουμε ή ξέρουμε πώς να χωρίσουμε.

Πείραμα Ελλάδα. Ευκαιρία για να αρχίσει η συζήτηση για θεσμούς οικονομικής διακυβέρνησης, για δικαιοδοσίες και σχέσεις Ευρωπαικών οργάνων.
Το δόγμα Μέρκελ ξεκινά από τεμπέληδες Έλληνες και φθάνει με τρίχρονη καθυστέρηση στο ταμείο χρηματοπιστωτικής στήριξης.
Το ευρωομόλογο και ο ενεργός ρόλος της ΕΚΤ , μένουν όπλα που θα χρησιμοποιηθούν σαν αντιστάθμισμα σε ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας.
Το δόγμα έχει πειραματόζωα, θύματα, θιασώτες και αντιπάλους.
Και έχει αποτύχει ή σε πιο κόσμια διατύπωση θέλει δραστική αναπτυξιακή βελτίωση

Δυο χρόνια μετά την εφαρμογή του μνημονίου η Ευρώπη ως προς το θέμα Ελλάδα είναι διχασμένη, ακόμη και η ίδια η Γερμανία. Το ίδιο και οι λεγόμενες αγορές.
Οι διαφορές αντιλήψεων οδηγούν σε αντιφατικές δηλώσεις. Από τον Γάλλο πρωθυπουργό που τονίζει την στροφή στην ανάπτυξη έως τον Βέλγο επίτροπο θιασώτη του δημοσιονομικού συμφώνου που μιλά για πλάνο αποχώρησης.
Για τον ίδιο λόγο άλλωστε, σε αυτά τα αχαρτογράφητα νερά, οι εκτιμήσεις του κόστους αποχώρησης της Ελλάδας ποικίλλουν από 200 δις έως 1τρις ευρώ.

Οι φόβοι κι οι εικασίες ενισχύονται από την ελληνική ανικανότητα διακυβέρνησης και συνεννόησης. Με την σημερινή ακυβερνησία στη χώρα και την αβεβαιότητα για την Ελλάδα οι Ευρωπαίοι είναι υποχρεωμένοι να προετοιμάσουν την εθνική τους κοινή γνώμη. Έτσι τα «ημιθεσμικά» ευρωπαϊκά Μέσα Spiegel, Financial Times , Economist άνοιξαν τη συζήτηση για το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ευρώ παρουσιάζοντας όλες τις πλευρές, θέσεις και εκτιμήσεις.

Στην ουσία η διαπραγμάτευση με την Ελλάδα, για την Ευρώπη ολόκληρη όμως, έχει αρχίσει.

ΙΙΙ  Η δίκαιη οργή, η λάθος πολιτική

Οι συνεντεύξεις Τσίπρα, με το ύφος κυρίως αλλά και το περιεχόμενο, δεν βοηθούν στην εθνική διαπραγμάτευση, δεν εκμεταλλεύονται την συγκυρία, περισσότερο ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
«Δεν θέλουμε να φύγουμε. Αλλά αν μας κόψετε τα λεφτά θα διαλυθεί η Ευρωζώνη» δήλωσε  στη Wall Street Journal.
Τα ίδια στο BBC όπου αυτόκλητα, εξ ονόματος των ευρωπαίων δήλωσε ότι η κ. Μέρκελ παίζει πόκερ με τη ζωή των πολιτών της Ηπείρου,  και τα ίδια στο CNN, όπου πάλι είπε πως αν εμείς χαθούμε θα τους πάρουμε μαζί μας στο γκρεμό.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί πως δηλώνει αποφασιστικότητα αυτή η αμετροέπεια της απειλής και η περιφρόνηση του ουσιώδους ευρωπαικού κεκτημένου, της αμοιβαίας υποχώρησης στην διαπραγμάτευση.

Όμως στο DNA της Ευρώπης των «τελεσφόρων συμβιβασμών» δεν υπάρχει γονίδιο Τσίπρα.
Κανείς Ευρωπαίος ηγέτης, όχι Τσίπρας , ακόμη και στο 2003 στον πόλεμο του Ιράκ που ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο, δεν απείλησε ποτέ την Ευρώπη με διάλυση για να προωθήσει τη δική του αλήθεια.
Ο κ. Τσίπρας δυστυχώς, δίνει στην Ευρώπη και την Αμερική την εικόνα του εκβιαστή που απειλεί,  του ζωσμένου με εκρηκτικά τρομοκράτη. Με  την τρομοκρατία κανείς δεν συζητά. 
Ο κ. Τσίπρας με τις δηλώσεις του «βγάζει» την Ελλάδα  αξιακά, όχι οικονομικά, εκτός Ευρωπαϊκής κοινότητας.
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι εμάς κι όχι τους Ευρωπαίους θα πάρει στο λαιμό του, ή θα οδηγήσει στο γκρεμό ο κ. Τσίπρας.
Οι λεονταρισμοί, η τοποθέτησή του ως ισοδύναμου δέους απέναντι στην κ. Μέρκελ δεν μας βοηθούν σε καμιά διαπραγμάτευση.
Η ιδέα μιας Ευρώπης που θα γίνει παρανάλωμα από την ανατίναξη του απελπισμένου ζωσμένου κ. Τσίπρα γεμίζει φρίκη.
Αυτοί οι λαοί της Ευρώπης, που βάλθηκε να απελευθερώσει ο κ. Τσίπρας-διότι τώρα έχουν «ψευδή συνείδηση» και δεν ξέρουν ακόμη το καλό τους και γι αυτό εκλέγουν αυτούς τους ηγέτες- , το πιο πιθανό είναι να θελήσουν να απαλλαγούν από το μηνιάτικο, την επιδότηση που καταβάλλουν ώστε ο επιδοτούμενος κ. Τσίπρας να τους απειλεί με δυστυχία.

IV Η πρόκληση φέρνει ισοδύναμη προσβολή

Επιβεβαίωση του κινδύνου απώλειας ψυχραιμίας αποτελεί η βλακώδης παρέμβαση της καγκελαρίου- πολύ τυπικά άστοχη  Μέρκελ -, στη συζήτηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο Τσίπρας σώζει τους λαούς της Ευρώπης και η Μέρκελ μας εξηγεί πως και τι να ψηφίζουμε.
Δυστυχώς έχουμε Μέρκελ στην Ευρωπαική ηγεσία.
Μας συμφέρει όμως η σύγκρουση αυτή τη στιγμή, με αυτούς τους όρους;
Γιατί το επαναλαμβάνω αυτό προκαλεί ο Τσίπρας όταν τοποθετείται σαν το ισοδύναμο δέος της κ. Μέρκελ.
Κόβει γέφυρες.
Αυτή είναι άλλωστε η ουσία του λαϊκισμού.
Γίνεσαι θύμα , δέσμιος των λόγων σου.
Όταν το Paris Match, το μεγαλύτερο  life style με ολίγη πολιτική, περιοδικό της Ευρώπης έχει τον Τσίπρα με  τίτλο «ο άνθρωπος που γέμισε φόβο την Ευρώπη», κάποιοι μπορεί να χαίρονται που γίναμε πρωτοσέλιδο, να νοιώθουν την φαντασιακή εθνική περηφάνια της Παπαρίζου στη Γιουροβίζιον.
Σήμερα όμως δεν παίζουμε τραγουδάκια, ούτε είναι ο καιρός για ανέμελες νίκες με  μιντιακά κατασκευάσματα από ωραία αγόρια με τρυφερά ονόματα.
Ο φόβος δεν είναι καλός σύντροφος όταν ο άλλος, πιο ισχυρός, αλλά χωρίς ηγετική στόφα, τον κουβαλά στην διαπραγμάτευση, συζήτηση, συναλλαγή μαζί σου.

Οι λόγοι που η σύγκρουση δεν μας συμφέρει μπορεί να είναι χίλιοι αλλά ο πρώτος, που όμως κάνει τους υπόλοιπους 999 ασήμαντους, είναι πως εκείνο «το χρήμα που δεν είναι το παν στη ζωή των ανθρώπων» , το έχει η Μέρκελ και το χρειαζόμαστε απελπισμένα εμείς.
Για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις. Για να μείνουμε Ευρώπη. Για να  ορθοποδήσουμε σιγά σιγά.

Η Ευρωπαική εξαγωγή και γνωριμία Τσίπρα, τελικά ενισχύει τους ούλτρα. Η χθεσινή παρέμβαση Μέρκελ είναι το προσβλητικό ισοδύναμο της έκφρασης «Madame Merkel” . (Στην αγγλική αργκό madame μάλλον φέρνει προς την διαχειρίστρια οίκου ανοχής, τσατσά που λέμε).
Αυτό το σχόλιο έχει κάνει το γύρο του κόσμου. Μάλλον δεν το ήθελε ο κ. Τσίπρας, αλλά τα Αγγλικά του δεν φτάνουν για να μιλάει στο CNN.
Κι ας έκφρασε κατά λάθος μύχια, πληβειακά, γηπεδικά αισθήματα πολλών συμπολιτών μας.

V. Ο κύκλος του ατυχήματος

Ενισχύει είτε από άγνοια είτε από πολιτική αντίληψη τους ούλτρα και τη σύγκρουση ο κ. Τσίπρας. Όχι μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Κλιμακώνει αναίτια το ατόπημα Μέρκελ όταν δηλώνει με νόημα πως « φαίνεται πως η Μέρκελ άρχισε να ζορίζεται».

Έξω από την Ελλάδα έχουν μάθει να παίρνουν στα σοβαρά τις δηλώσεις
Η αφροσύνη των λόγων του στα διεθνή Μέσα επιβεβαιώνει την εικόνα του ασυλλόγιστου που εάν εκλεγεί  θα καταργήσει αυθαίρετα, μονομερώς μια διακρατική σύμβαση, κάποιου που αρνείται τα θεμελιώδη της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής τάξης.

Το επικοινωνιακό γεγονός γίνεται πραγματικότητα μέσα από τον κολασμένο κύκλο του συστήματος
Τα λόγια, αντιμετωπίζονται ως ενδεχόμενο.
Επενδύονται χρήματα και χρόνος σε συμβούλους και υπηρεσίες για να αποτιμήσουν το ενδεχόμενο, να φτιάξουν σενάρια αποχώρησης.
Τα σενάρια δημοσιοποιούνται από τα Μέσα, δημιουργούνται νέα εικονικά γεγονότα, και τελικά ενεργοποιούνται μηχανισμοί οικονομικοί που δεν τους έχει φανταστεί ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Γλέζος όταν μιλούν «παλικαρίσια και λεβέντικα».
Δηλαδή άμα αρχίσει η αντασφάλιση για κινδύνους από την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, τα ποσά για τις Ευρωπαϊκές εταιρείες που δρουν στην Ελλάδα ή γενικώς συναλλάσσονται  και τις Τράπεζες είναι τόσο μεγάλα, που το ντόμινο μπορεί να λειτουργήσει,  να οδηγηθούμε σε αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία, και τελικά σε έξοδο από την ευρωζώνη.
Χωρίς να το επιδιώκουμε, για τους λάθος λόγους.

Κάποιοι διαβάζοντας θα σκεφθούν πως πρόκειται για κινδυνολογία που υποκρύπτει εκλογικές σκοπιμότητες.
Όχι δεν πρόκειται καθόλου γι αυτό.
Απλώς όταν παίζουμε σε μια ομάδα,  χρειάζεται να βλέπουμε τα πράγματα κι από τη θέση, την πλευρά των άλλων, όχι μόνο με τα δικά μας εγωτικά γυαλιά
Ο κύκλος του ατυχήματος,  τα βήματα που περιγράφονται είναι αυτονόητα,  κοινοί τόποι για όλη την Ευρώπη, είναι προφανή σε όποιον παρακολουθεί ξένο Τύπο  και έχει βγάλει τα πόδια του έξω από τα φοιτητικά αμφιθέατρα ή τα κομματικά γραφεία.

Είναι αλήθεια πως ο κ. Τσίπρας φαίνεται να εκφράζει σήμερα την έντονη απαίτηση για ίχνη ελπίδας στην πολύχρωμη, πολύχρονη και βαθειά απελπισία και απογοήτευση.
Είναι ο μόνος, ίσως και γιατί το αντίπαλο δέος μοιάζει με το μαραμένο, κιτρινισμένο φύλλο μιας άνοιξης που ποτέ δεν ήρθε.
Ας μην βιαζόμαστε όμως, ας μην μεγεθύνουμε στην υπερβολή.

Γιατί όταν ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, συνήθως πάει στον πάτο.

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News