του Γιώργου Βυθούλκα

Θα ξεκινήσω με κάτι δεδομένο: «Είναι δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει τη θεραπευτική μέθοδο που επιθυμεί».

Το συγκεκριμένο αυτό δικαίωμα θεωρείται αυτονόητο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το Συμβούλιο της Ευρώπης, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μην εκπλαγείτε όμως αν σας πω ότι στη χώρα μας και αυτό το δικαίωμα δεν θεωρείται αυτονόητο. Ακόμη και αν κάποιος πει ότι ο ασθενής έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει να ακολουθήσει θεραπεία στον ομοιοπαθητικό γιατρό, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτουν την επίσκεψη και τα φάρμακα, στα δε νοσοκομεία δεν υπάρχει τμήμα ομοιοπαθητικής. Επομένως η επιλογή είναι σχεδόν μονόδρομος.

Τι σημαίνει όμως η αναγνώριση αυτού του απλού, αναμφισβήτητου, όπως θεωρούμε όλοι μας, δικαιώματος; Προστασία του ασθενούς αλλά και εγγυημένη και ολοκληρωμένη πολιτική υγείας. Η προστασία του ασθενούς θα διασφαλισθεί όταν η πολιτεία ενδιαφερθεί για την άρτια και ολοκληρωμένη εκπαίδευση του ομοιοπαθητικού.

Στη Διεθνή Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής που ίδρυσα στην Αλόννησο το 1995 έχουν εκπαιδευθεί μέχρι τώρα περίπου 9.000 ομοιοπαθητικοί από 32 χώρες. Ποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας μας έχει καταφέρει να συγκεντρώσει τόσους ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου; Όμως δεν αρκούν οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες για να πει κανείς ότι στην Ελλάδα υπάρχει μέριμνα για τον ασθενή. Η σωστή ομοιοπαθητική εκπαίδευση επιτυγχάνεται όταν το κράτος την παρέχει με ακαδημαϊκή πληρότητα σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Αυτό γίνεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και συγκεκριμένα στο μεταπτυχιακό της κλασικής ομοιοπαθητικής στο τμήμα της Σύρου όπου εδώ και τέσσερα ακαδημαϊκά έτη υιοθετήθηκε η διδασκαλία μου.

Να πάω όμως ένα βήμα πιο πέρα… Αυτό είναι αρκετό για να διασφαλίσει τις προηγούμενες προϋποθέσεις; Ένα τμήμα προπτυχιακών σπουδών ομοιοπαθητικής σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα θα εξασφαλίσουν στην ομοιοπαθητική την ακαδημαϊκότητα που της αξίζει. Συγχρόνως θα δοθεί η δυνατότητα στον εκπαιδευόμενο να εντρυφήσει σε βάθος στα γνωστικά μονοπάτια της ομοιοπαθητικής και να προσλάβει οργανωμένα και με ακαδημαϊκότητα όλη την απαιτούμενη γνώση, η οποία είναι πολύπλοκη και ογκώδης.

Μία τέτοια προσπάθεια άρχισε να διαφαίνεται ότι θα καρποφορήσει στην Κω αλλά προς το παρόν βρίσκεται στα συρτάρια του Υπουργείου Παιδείας. Εγώ προσωπικά όμως αισιοδοξώ γιατί το πανεπιστήμιο Αιγαίου έχει αποδείξει ότι πρωτοπορεί και ξέρει να κρατά ψηλά τη σημαία της καινοτομίας. Η ομοιοπαθητική είναι επιστήμη, είναι μία ολοκληρωμένη θεραπευτική μέθοδος. Έχει συγκεκριμένους νόμους και κανόνες. Μετά από παρατηρήσεις που έκανα σε ασθενείς σε περισσότερο από μισό αιώνα κατέληξα σε νέους, πιο λεπτομερείς τρόπους διείσδυσης στην ανθρώπινη ασθένεια. Τα επίπεδα υγείας του ασθενούς και ο πλήρης ορισμός της υγείας θεωρώ ότι είναι μερικές από τις συνεισφορές μου στην ιατρική επιστήμη. Επομένως υπάρχει πολύ υλικό για έρευνα, για μελέτη, για επιστημονική εμβάθυνση, για ακαδημαϊκό προβληματισμό. Αν τελικά θεσμοθετηθεί ένα τέτοιο ακαδημαϊκό προπτυχιακό τμήμα θα μπορούμε να μιλάμε για τη διαφύλαξη του δικαιώματος του ασθενούς να επιλέγει με ασφάλεια τη θεραπευτική μέθοδο που επιθυμεί.

Αλλά και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου θα αποτελέσει το κέντρο εκπαίδευσης και έρευνας στην ομοιοπαθητική σε διεθνές επίπεδο ενώ συγχρόνως θα προστατευθούν και τα εθνικά μας συμφέροντα αφού όλοι γνωρίζουμε ότι οι γείτονες μας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν στα παράλια σύγχρονα νοσηλευτικά ιδρύματα και εκπαιδευτικά κέντρα για να προσελκύσουν το διεθνές ενδιαφέρον.

*Το κείμενο είναι απόσπασμα από την ομιλία του δάσκαλου της ομοιοπαθητικής Γιώργου Βυθούλκα, που έγινε στην Μυτιλήνη στις 3.12 με αφορμή την αναγόρευσή του σε Επίτιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News