Το φετινό καλοκαίρι ήταν παραπάνω από γεμάτο: Είχαμε φωτιές (κλασικά), τις αηδίες του Μακρόν στη Γαλλία, τα πείσματα του Μπάιντεν στις ΗΠΑ, δύο πολέμους (ο ένας γενοκτονικός) σε εξέλιξη, τον ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίον γελάμε (για να μην κλάψουμε, μερικοί), είχαμε τόση ειδησεογραφία που ο Ουμπέρτο Εκο θα στριφογυρίζει στον τάφο του.

Κυρίως, όμως, είχαμε παντού και μονίμως γύρω μας μια τηλεόραση ανοιχτή να παίζει ποδόσφαιρα τον Ιούνιο και αυτούς που τρέχουν/πηδάνε/κολυμπάνε και κάνουν μπρέικ ντανς ολυμπιακού επιπέδου τον Ιούλιο. Ωραία περάσαμε, εμένα μου ήρθε να τη σπάσω καναδυο φορές την τηλεόραση, διότι ήθελα να πάω να πιω ένα ποτό με ησυχία και όχι σε ένα απέραντο πρακτορείο ΟΠΑΠ στο οποίο μεταβάλλονται τα καφέ/μπαρ/εστιατόρια της χώρας κατά τη διάρκεια μεγάλων αθλητικών γεγονότων.

Και μετά οι τηλεοράσεις έκλεισαν και αραχνιάζουν στις γωνίες, μέχρι να ξανανοίξουν (σήμερα που γράφω το κείμενο) για να δουν κάποιοι εθισμένοι τον Παναθηναϊκό, που παίζει κάτι προκριματικά για κάποια διοργάνωση. Δηλαδή, ρε συ, έχεις έρθει διακοπές και αντί να χαλαρώσεις λίγο με μουσικούλα και φεγγαράδα, θα κάτσεις να δεις τον Παναθηναϊκό; Και θα τον δω αναγκαστικά και εγώ μαζί σου; Εντάξει.

Στο μεταξύ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχουν τελειώσει. Μόλις χθες (28 Αυγούστου) ξεκίνησε το δεύτερο μέρος τους, αυτό για τους αθλητές μΕΑ. Τους ανάπηρους, ας μη μας τρομάζουν οι λέξεις. Και, φυσικά, δεν ασχολείται κανείς. Μόνοι τους παλεύουν, μόνοι τους αγωνίζονται, μόνοι τους χειροκροτούνται, μόνοι τους θα πάρουν μετάλλια και θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους και πιθανώς θα κάνουν κάποιο μονόστηλο στα ΜΜΕ.

Σήμερα το πρωί διάβασα για την τελετή έναρξης και έβαλα μετά από περιέργεια να τη δω. Ζωγράφισαν οι Γάλλοι πάλι, αλλά πέρα από αυτό, εμένα με έπιασε ανατριχίλα βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους και αναλογιζόμενη τι κολοσσιαία προσπάθεια έχουν κάνει για να φτάσουν ως το Παρίσι. Ούτε καν αυτό. Πρώτα και πριν από αυτό, για να είναι ζωντανοί και να μην το βάλουν κάτω. Δεν μπορεί ούτε να μας περάσει από το μυαλό αυτή η προσπάθεια, διότι είναι πραγματικά υπεράνθρωπη.

Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος για αρτιμελείς και υγιείς ανθρώπους. Κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να συμπεριλάβουμε σε αυτόν τα ΑμΕΑ, αλλά στην πραγματικότητα αυτά μένουν πάντα σε κάποιου είδους περιθώριο.

Μιλάμε και γράφουμε σεντόνια για τον Ντουπλάντις, ξερωγώ, ή τον τάδε και τη δείνα Ολυμπιονίκη, αλλά πλην του Οσκαρ Πιστόριους, που έτρεχε στους κανονικούς Ολυμπιακούς, δεν γνωρίζουμε ούτε ΕΝΑΝ ΑμΕΑ αθλητή. Δεν ξέρουμε ούτε τους ίδιους ούτε τις ιστορίες τους (που θα είναι σαφώς πιο συγκλονιστικές από όλων των Ντουπλάντις μαζί), δεν παρακολουθούμε τις προσπάθειές τους, δεν μας αφορούν οι επιδόσεις τους. Ολα αυτά διεξάγονται σε έναν παράλληλο κόσμο, που του επιτρέπουμε μεν να υπάρχει, αλλά δεν συμπλέκεται με τον δικό μας σε κανένα του σημείο.

Ηρωας ο Ντουπλάντις (δεν έχω προσωπικά μαζί του, τυχαία τον έπιασα), που ξεπερνάει κάθε φορά τον εαυτό του, ήρωας ο ένας, ήρωας ο άλλος, όλοι τους άνθρωποι με δύο χέρια, δύο πόδια, μάτια, ακοή, κίνηση, τα πάντα στη θέση τους. Και ο άλλος πάει και κολυμπάει χωρίς χέρια και χωρίς πόδια. Αυτός τι είναι, αν όχι ήρωας;

Ο Θανάσης Γκαβέλας, ο τυφλός κορυφαίος 100άρης που σπουδάζει Ψυχολογία. Η Αννα Ντέντα, χάλκινη στο Τόκιο στην μπότσια, απόφοιτη και εκείνη του ΕΚΠΑ, καθηλωμένη στο καροτσάκι από παιδί. Ο Πολυχρονίδης, ο Τσαπατάκης, ο Προδρόμου, η Σμαραγδή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, καθένας τους με μια ιστορία πόνου, απώλειας, χαλύβδινης θέλησης, απίστευτων δυσκολιών και ακόμη πιο απίστευτης προσπάθειας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πάει να δει την Ντέντα μετά το χάλκινο του Τόκιο και μόλις τότε –για προφανείς λόγους– της χορηγήθηκε από το κράτος «προσωπικός βοηθός».

«Μου φαίνεται εξωπραγματικό ότι θα έχω επιτέλους βοήθεια», του είχε πει εκείνη. «Η μητέρα μου έχει ταλαιπωρηθεί τρομερά όλα αυτά τα χρόνια».

«Θέλω να σας δείξω τα μετάλλιά μου», πρόσθεσε. «Είναι συνολικά 14. Μόνο τα διεθνή».

Δεν θα τους παρακολουθήσει κανείς μας όλους αυτούς τους υπερήρωες να κάνουν την προσπάθειά τους, διότι η ενσυναίσθησή μας προς αυτούς είναι λίγο σαν της (κάθε) κυβέρνησης: Τους θυμόμαστε μόνο όταν θέλουμε να γράψουμε κάτι πολύ συγκινητικό, να πάρουμε κανένα λάικ στα σόσιαλ, ή γενικά να προβάλουμε τη δική μας ευαισθησία.

Πέρα από αυτό, συνεχίζουν να δίνουν μοναχικά τους αγώνες τους, να παρακαλάνε για ράμπες και κάθε είδους βοήθεια, να υπερβαίνουν εαυτόν κάθε μέρα, να ζουν αυτήν την παράλληλη ζωή που τους επιτρέπουμε μεγαλοθύμως.

Και οι τηλεοράσεις απόψε, όπου είναι ανοιχτές, θα δείχνουν τον Παναθηναϊκό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News