Η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα ξεκινάει όλο και πιο νωρίς κάθε χρόνο. Με το που μπει ο Νοέμβρης, όλα αρχίζουν να φωνάζουν: «στολίστε!». Στα κοινωνικά δίκτυα, ενθουσιασμένοι influencers βγάζουν βίντεο με γιορτινό περιεχόμενο και οι διαδικτυακοί τοίχοι γεμίζουν από άρθρα για γιορτινά εδέσματα, διακοσμήσεις και εμφανίσεις.

Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την έλευση των γιορτών κaι εσύ νιώθεις σαν ένας Οδυσσέας που πλησιάζει σε μια στολισμένη με φωτάκια και γιρλάντες Ιθάκη. Είναι ωραίο το συναίσθημα, δεν το συζητώ. Μια προσμονή λουσμένη με αστερόσκονη και με υπόκρουση χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια στο ραδιόφωνο, καθώς κολλάς στην Κηφισίας πηγαίνοντας στη δουλειά σου. Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι η Ιθάκη στον ορίζοντα είναι ένα ελεεινό ξερονήσι, αλλά αφήνεσαι στη φαντασίωση στην οποία σε παρασύρει ο γιορτινός παροξυσμός γύρω σου.

Μέχρι που φτάνεις στο σημείο μηδέν της αντίστροφης μέτρησης. Και εκεί τα όνειρα αρχίζουν να διαλύονται ένα-ένα. Οι βόλτες στην αγορά μετατρέπονται σε εφιάλτη λόγω της κίνησης, το αφεντικό δεν σε αφήνει να πάρεις μία εβδομάδα άδεια, παρά μόνο δύο μέρες, το παιδί σου αρπάζει ίωση και το έχεις άρρωστο όλες τις γιορτές, το ρεβεγιόν-πάρτι που περίμενες διακαώς ακυρώνεται γιατί είναι όλοι με κόβιντ και εσύ καταλήγεις να περνάς τις μέρες σέρνοντας την ξεχαρβαλωμένη φόρμα σου από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα, βήχοντας κάθε πέντε λεπτά γιατί, όπως ήταν αναμενόμενο, το παιδί σάς κόλλησε όλους. Κάποιος θα σας κολλούσε έτσι κι αλλιώς, όλοι άρρωστοι ήταν τα φετινά Χριστούγεννα.

Μέσα σε όλα αυτά, θα βρεις και μερικές στιγμές που θα προσομοιάζουν σε εκείνο που πρόσμενες και που φαντασιωνόσουν τόσο καιρό. Μια μέρα ανεμελιάς, ένα τραπέζι οικογενειακής θαλπωρής, μια νύχτα πάθους και μερικά πρωινά χωρίς τον ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού, λίγο χρόνο για να διαβάσεις εκείνο το βιβλίο που χρόνισε στο κομοδίνο, έναν καφέ με κάποιον που είχες να δεις καιρό, σε μια ηλιόλουστη, γιορτινή πλατεία.

Θα μου πείτε, γεμίζουν και τα καταλύματα. Στα εστιατόρια γίνεται το σώσε. Στις πίστες δεν βρίσκεις τραπέζι. Τα θεάματα είναι sold-out. Δεν λέω ότι δεν ταξιδεύουμε και δεν διασκεδάζουμε, αλλά ας μη γελιόμαστε, για τους περισσότερους το βίωμα των γιορτών δεν έχει ούτε το ένα δέκατο της φαντασίωσης που πλάθουμε για αυτές στο κεφάλι μας. Για κάποιο λόγο, επιμένουμε να πιστεύουμε ότι θα έρθουν τα Χριστούγεννα και θα ζήσουμε γιορτινά μεγαλεία. Και όταν φτάνουμε στα Φώτα και η Δευτέρα που επιστρέφουμε στη χωρίς λαμπιόνια πραγματικότητα είναι μπροστά μας, συνειδητοποιούμε ότι για ακόμα μια φορά πέσαμε έξω στις προσδοκίες μας.

Ισως, βέβαια, να είναι και οι προσδοκίες υπερβολικές. Ισως να μας τις έχει παραφουσκώσει η κατά συρροήν γιορτινή πλύση εγκεφάλου που συνοδεύει την πρόωρη αντίστροφη μέτρηση και βρίσκει το τέλειο πεδίο δράσης στις οθόνες μας. Στον κατακλυσμό γιορτινών «πρέπει» και «θα κάνεις» που εκτοξεύονται πανταχόθεν, σε κάθε μας κλικ.

Αυτή η εικονική χριστουγεννιάτικη φούσκα σε γεμίζει ψευδαισθήσεις. Πιστεύεις ότι θα ζήσεις μια καλόβολη, ανέμελη ζωή και ότι θα περιφέρεσαι από καφέ σε εστιατόρια και από ρεβεγιόν σε πάρτι, ντυμένος με κοστούμια και λαμπερά φορέματα. Πλάθεις μέσα σου τον μύθο ότι θα περάσεις τα Χριστούγεννα όπως θα τα περνούσαν οι ήρωες στη σειρά «Emily in Paris».

Φυσικά, η πραγματικότητα έρχεται αδυσώπητη να σου διαλύσει το μύθο και να σε αφήσει με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Με το παράπονο ότι και πάλι φέτος δεν τα πέρασες τα Χριστούγεννα όπως θα ήθελες. Μπορεί να νιώθεις ότι βγαίνεις από αυτά και πιο κουρασμένος από όσο ήσουν πριν. Πιο μελαγχολικός και πιο εκνευρισμένος.

Υπομονή. Η υπερεκτιμημένη φαντασίωση των γιορτών θα ξεθωριάσει σύντομα. Από βδομάδα οι διαδικτυακοί τοίχοι θα γεμίσουν με άρθρα για το πώς θα χάσουμε κιλά και για το πώς θα ξεπεράσουμε τη μελαγχολία μας. Θα συντονιστούμε με την πεζή πραγματικότητα ξανά και όλα καλά θα πάνε. Ή και όχι, αλλά τουλάχιστον θα το περιμένουμε, δεν θα φαντασιωνόμαστε ουτοπίες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News