Τις τελευταίες εβδομάδες εμένα μου φαίνεται ότι ζούμε ταυτόχρονα σε δύο χώρες: Στη μία καίγεται και συνεπακολούθως βουλιάζει ο τόπος. Κυριολεκτικά. Υπουργοί φεύγουν, άλλοι έρχονται, άλλοι αλλάζουν, γύρω γύρω όλοι και μια γενικότερη αίσθηση ότι της κυβέρνησης της έπεσαν πολύ περισσότερα από όσα μπορούσε να διαχειριστεί. Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή εκδοχή είναι ότι ήταν έτσι κι αλλιώς απροετοίμαστη και μη επαρκής για να διαχειριστεί τέτοιου μεγέθους ζητήματα, ακόμη και αν δεν έρχονται όλα μαζί, αλλά ένα ένα. Το «διά ταύτα» είναι ότι η διαχείριση έφερε λίγο προς το μαντάρα.

Στην άλλη, παράλληλη Ελλάδα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει εσωκομματικές εκλογές. Στις οποίες εσωκομματικές εκλογές μάθαμε πολλά κι ενδιαφέροντα. Μάθαμε τον Στέφανο Κασσελάκη, για παράδειγμα, τον οποίο, όπως και να το κάνεις, είναι κάπως περίεργο που τη μια μέρα δεν τον ξέραμε καν και την άλλη είναι ένα βήμα από το να γίνει ο επόμενος εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Μάθαμε τα πάντα για αυτόν. Για το παρελθόν του, τα περιουσιακά του, τα προσωπικά του, τον σκύλο του, το χαμόγελό του, μάθαμε και πράγματα που κανονικά περιττεύουν. Το μόνο που δεν μάθαμε έως τώρα είναι οι ακριβείς πολιτικές θέσεις του σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία. Αλλά, δεν πειράζει, λεπτομέρειες.

Μάθαμε επίσης πως τσακώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιο πρέπει να είναι «το νέο πρόσωπο της Aριστεράς» στην Ελλάδα, αν πρέπει να είναι η Αχτσιόγλου ή ο Κασσελάκης, χωρίς να μάθουμε όμως το βασικότερο: Ποια θα είναι αυτή η Aριστερά και τι έχει να μας πει σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο; Πώς σκοπεύει να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση και να πάει τη χώρα παραπέρα;

Οι δύο αυτές Ελλάδες δεν συναντήθηκαν πουθενά τις περασμένες εβδομάδες· η μεν πρώτη πάλευε να κάνει διαχείριση, όχι ακριβώς της κρίσης, αλλά των πολιτικών ζημιών που αυτή θα της επέφερε, η δε δεύτερη ήταν απασχολημένη να κάνει τα πάντα όλα, εκτός από αυτό που είναι ο θεσμικός ρόλος της: αντιπολίτευση. Αυτό δεν την ψήφισε το 20% να κάνει ή θυμάμαι λάθος;

Και όσο η Θεσσαλία πνιγόταν σχετικώς αβοήθητη, ο Κασσελάκης πήγαινε στη Μακρόνησο κι έκανε επικοινωνιακό χαμούλη, στα social πλακώνονταν οι οπαδοί και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ για ακατανόητους λόγους που δεν έβγαζαν κανένα νόημα και τελικά επίκεντρο της κουβέντας έγινε το αν θέλουμε «το φρέσκο» ή το «παλιακό» στην ηγεσία της Aριστεράς, λες και μιλάμε για κρασιά και όχι για πολιτικούς ηγέτες. Θέλετε Μποζολέ Νουβό με την μπριζόλα σας ή ένα Σατονέφ ντι Παπ;

Και φτάνουμε στα τέλη Σεπτεμβρίου, σε μια χώρα που δεν ξέρει τι της ξημερώνει, με ένα σωρό άλυτα ζητήματα που αποκαλύφθηκαν εκ νέου στις φωτιές και τις πλημμύρες, και μας συμβαίνει το εξής καταπληκτικό: Ολοι αυτοί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που θα έπρεπε να έχουν βάλει τα κεφάλια κάτω και να κάνει o καθένας τη δουλειά του, μπας και σώσουμε ό,τι σώζεται –η μεν κυβέρνηση θα έπρεπε να τρέχει πανικόβλητη και η δε αντιπολίτευση θα έπρεπε να την έχει κολλημένη στα σχοινιά– είναι αμφότεροι αλλού. Η κυβέρνηση είναι σχετικώς και βολικώς εξαφανισμένη από το προσκήνιο και ψιλοσφυρίζει αδιάφορα, ενώ η αντιπολίτευση είναι κάτω από τους προβολείς για παντελώς άσχετους με όσα συμβαίνουν στη χώρα λόγους.

Προσωπικά δεν έχω δει ούτε μια αντιπαράθεση σε σοβαρό επίπεδο, σε πολιτικό επίπεδο δηλαδή, να γίνεται ανάμεσα στους Κασσελακικούς, τους αντι-κασσελακικούς, τους Αχτσιογλικούς κ.λπ. Διαφωνούν κατά κανόνα επί ασχέτων προς την πολιτική θεμάτων, αν πρέπει να βγει γυναίκα αρχηγός, αν πρέπει να ξεφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από τον κομματικό σωλήνα του, αν είμαστε χαρούμενοι που ο νέος αρχηγός του θα είναι μέλος της LGBTQ+ κοινότητας, ποιος στέλνει SMS σε ποιον, εάν είναι κακό να έχει η Aριστερά πλούσιο ηγέτη, εάν το «νέο», το «παλιό» (άντε πάλι) κ.λπ.

Παράλληλα, δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου δεξιούς ανθρώπους να ασχολούνται τόσο πολύ με τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον κουβεντιάζουν τόσο πολύ στα σοβαρά. Κι αυτό διότι κατανοούν –οι υγιώς και όχι οπαδικώς σκεπτόμενοι, λέμε τώρα– ότι υπάρχει θέμα στη χώρα και ότι η χώρα χρειάζεται όλες τις πολιτικές δυνάμεις της όρθιες και συγκεντρωμένες και όλους τους θεσμούς σε πλήρη λειτουργία. Δεν έχει να κάνει με το τι ψηφίζεις αυτό, είναι ζήτημα εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας.

Το είπαμε ότι η αντιπολίτευση είναι θεσμός της δημοκρατίας, ναι; Εκ των βασικότερων.

Ναι, φυσικά και έχω άποψη για το ποιος θα έπρεπε κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες να ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ. Και προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου ούτε το φύλο, ούτε η περιουσία του, ούτε η επικοινωνιακή του δεινότητα, σε καμία γλώσσα του κόσμου. Με απασχολεί ότι έρχεται χειμώνας και θα κλάψουν μανούλες και θέλω ισχυρά και σοβαρά χέρια σε όλα τα τιμόνια. Με γνώσεις και πείρα. Κι ας μην έχουν καλογυαλισμένα μανικιούρ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News