Οταν δύο νησιά είναι σε κατάσταση πολέμου, όταν 50 αστυνομικοί τραυματίζονται, όταν πέφτουν σφαίρες και βροχή δακρυγόνων, όταν μια ολόκληρη κοινωνία διχάζεται και τριχάζεται απέναντι σε ένα πρόβλημα που όσο πιο άλυτο μοιάζει τόσο εκρηκτικότερο αποδεικνύεται, συμπαθάτε με, αλλά μια χειρονομία (όποια κι αν είναι) ελάχιστη αξία και σημασία έχει. Θα μου πείτε ότι έγινε από περιφερειάρχη προς πρωθυπουργό ή μάλλον για πρωθυπουργό. Ανεπίτρεπτο. Διότι αν οι εκλεγμένοι άρχοντες εκφράζονται έτσι, τότε τι πρέπει να περιμένουμε από τους απλούς πολίτες ή από τους αλητάμπουρες του κοινωνικού περιθωρίου; Σύμφωνοι, αλλά τώρα αυτό είναι το θέμα μας; Η ευπρέπεια; Ή μάλλον, αυτό είναι το βασικό και το κυρίαρχο θέμα μας;

Απορώ με πάσα ειλικρίνεια, διότι δύο μέρες τώρα η επικαιρότητα και η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά στη φράση του περιφερειάρχη «να κι αν είναι οργισμένος ο πρωθυπουργός» συνοδευμένη από την προσβλητική κάθετη κίνηση του χεριού του. Κανάλια και ιστοσελίδες έπαιζαν και ξανάπαιζαν το επίμαχο βίντεο, αναλυτές και δημοσιογράφοι πέρασαν από μαγνητική τομογραφία τα λόγια, τη χειρονομία και την έκφραση του περιφερειάρχη.

Μισό λεπτό όμως: Εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε μερικά πράγματα. Το δημόσιο από το ιδιωτικό, το νηφάλιο από το οργισμένο και το θεσμικό από το προσωπικό. Ηταν ιδιωτική συνομιλία (όπως ο ίδιος διατείνεται) ή ήταν μια ιδιωτική συνομιλία που σκοπίμως μεταβλήθηκε σε δημόσια, ώστε ο Μουτζούρης να πουλήσει προσωπικό ηρωισμό στους νησιώτες; Διότι το βίντεο δεν δόθηκε βεβαίως στη δημοσιότητα από κανέναν πρωθυπουργικό ακόλουθο για να εκθέσει τον περιφερειάρχη, από κολλητούς του Μουτζούρη δημοσιοποιήθηκε.

Και εν πάσει περιπτώσει, ακόμα κι αν ερήμην του Μουτζούρη το βίντεο πετάχτηκε στο internet, ακόμα κι αν ήταν μια καθαρά ιδιωτική συνομιλία δίχως ίχνος πρόθεσης να το δουν άλλοι, η εκ των υστέρων αντίδραση του περιφερειάρχη μετά τον ντόρο που δημιουργήθηκε ήταν πολλαπλώς προβληματική. Καθηγητής άνθρωπος, «δεν είμαι δα και κανένας επαναστάτης» επαναλαμβάνει τακτικά ο ίδιος, θα μπορούσε να πει «κακώς το έκανα, αλλά ήταν πάνω στην οργή μου και εν πάσει περιπτώσει ήταν ιδιωτική συνομιλία». Τότε η δικαιολογητική του βάση θα ήταν αν όχι αξιοσέβαστη, τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη. Αυτό όμως το «κατ’ ιδίαν μπορώ να δείξω σε όποιον θέλω ό,τι θέλω, ήταν ιδιωτική συνομιλία» δείχνει έναν δευτερογενή τσαμπουκά που βάζει ψύλλους στ’ αυτιά σε κείνους που υποστηρίζουν ότι ευθύς εξ αρχής η συνομιλία και η δημοσιοποίηση ήταν εσκεμμένες. Ούτε υπήρξε εκ μέρους του επίκληση εκνευρισμού της στιγμής. Τουναντίον.

Οσον αφορά το προσωπικό και το θεσμικό, αν εγώ ήμουν Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς δεν θα καλούσα τον Μουτζούρη σπίτι μου να φάμε και να πιούμε. Θα είχα διαμορφωμένη πεποίθηση για την ευγένεια και το ποιόν του ανθρώπου. Ως πρωθυπουργός όμως δεν θα άφηνα την πράξη αυτή να δυναμιτίσει τον απαραίτητο θεσμικό διάλογο κυβέρνησης και περιφέρειας. Κι αν ακόμα θεωρούσα ότι ο Μουτζούρης δεν είναι αξιόπιστος συνομιλητής για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου και την λύση του προβλήματος, θα έλεγα τους πραγματικούς λόγους αποκλεισμού του από τις συνομιλίες. Για παράδειγμα ότι άλλα λέει στην Αθήνα κι άλλα στα νησιά ή ότι αλλάζει θέση κάθε δεύτερη μέρα και ανάλογα με ποιον μιλά ή ότι παριστάνει τον πυροσβέστη όταν συνομιλεί με την πολιτεία και είναι εμπρηστής όταν κατεβαίνει στην περιφέρεια.

Κάποιοι κυβερνητικοί λένε ότι η χυδαιότητα της πράξης και των λόγων του περιφερειάρχη ρίχνει λάδι στη φωτιά και εκτροχιάζει τους ακραίους. Ελάτε τώρα. Είναι η ίδια η πραγματικότητα του άλυτου Μεταναστευτικού που δημιουργεί αυτό το έκρυθμο και χαοτικό κλίμα. Το «να κι αν είναι οργισμένος ο πρωθυπουργός» δεν είναι ούτε καν το κερασάκι στην τούρτα, είναι κάτι πολύ μικρότερο, εκτός κι αν κάποιοι το βάλουν στον μεγεθυντικό φακό διότι αυτό τους συμφέρει. Το πραγματικό γενικευμένο πρόβλημα των νησιών ξεπερνά μια προσωπική χυδαιότητα που μεταβλήθηκε τεχνηέντως σε πολιτικό γεγονός. Και το πραγματικό πρόβλημα της προχθεσινής εξέγερσης ήταν ότι οι θιασώτες των ανοικτών συνόρων και του «immigrants welcome, tourists fuck off», συνασπίστηκαν με αυτούς που θέλουν να βουλιάζουμε τις βάρκες των μεταναστών, για να επιτεθούν όλοι μαζί στους αστυνομικούς. Σε όλα τούτα, η χειρονομία Μουτζούρη ήταν μια παρανυχίδα. Αθλια μεν, όπως κατέληξε, αλλά παρανυχίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News