Το ένα μετά το άλλο, όλα τα κεφάλια του ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν την ανάγκη να κάνουν μια ανάρτηση η οποία περιέχει μια φωτογραφία του Τσίπρα (κατά προτίμηση με σηκωμένα το βλέμμα και το χέρι) και έναν δοξαστικό για τον απελθόντα. «Το όνομά του γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της Αριστεράς» γράφει ο ένας, «ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να αποτελεί ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για τη χώρα» γράφει η άλλη και πάει λέγοντας. Εντάξει, λογικό και (με βάση το τσιτάτο του Κατσιφάρα για τον θυρωρό και τα στελέχη) έντιμο εκ μέρους των.

Αλλά για σταθείτε. Στους υγιείς πολιτικούς οργανισμούς, σε αυτούς που διαθέτουν μέλλον και προοπτική, με το που δημιουργείται κενό εξουσίας εμφανίζονται δέκα έτοιμοι να το καταλάβουν. Μόλις είχαμε παραίτηση αρχηγού στη ΝΔ, ξεφύτρωναν οι υποψήφιοι αρχηγοί σαν τα μανιτάρια τον Οκτώβριο. Με το που έφυγε ο Ανδρέας το πάλαι ποτέ, ξεπρόβαλαν οι επίδοξοι διάδοχοι του σαν τα σαλιγκάρια μετά τα πρωτοβρόχια. Το ίδιο και όταν έφυγε ξαφνικά η Φώφη. Και δεν ξεπρόβαλαν συνεσταλμένοι, μουδιασμένοι, αμήχανοι και αμφίσημοι, κρυμμένοι πίσω από συλλογικότητες και ψευτοομάδες. Με τα μαχαίρια στα δόντια μπήκαν στην αρένα, έτοιμοι για μάχη μέχρι θανάτου.

Μην μπερδεύεστε. Δεν ήταν δείγματα αδηφαγίας ή κυνικότητας εκ μέρους των υποψηφίων. Ηταν απόδειξη ότι ο πολιτικός τους χώρος ήταν ζωντανός, παλλόμενος, πολλά υποσχόμενος, άξιος για μια μονομαχία μέχρι τελικής πτώσης. Ορμούσαν στη μάχη δίχως «ναι μεν αλλά», δίχως αμφιβολίες, συστολές, χωρίς γλυκερά «δεν ξέρω αν το αξίζω» και άλλα παρόμοια. Αυτά τα πολύ emotional είναι για τους ερωτευμένους, όχι για τους διεκδικητές της εξουσίας. Αρκεί η εξουσία για την οποία ορμάνε να υφίσταται ως υπαρκτή μελλοντική προοπτική, και όχι ως άδειο ιστορικό κέλυφος που τα ‘φαγε τα ψωμιά του.

Αντ’ αυτών, τι βλέπουμε στον ΣΥΡΙΖΑ; Αχνά πορτρέτα πιθανών υποψηφίων που δεν τολμούν να ξεστομίσουν το «ναι, θα είμαι». Μόνο «θα δούμε», «μη βιάζεστε», «θα σας πω αργότερα», «θα αποφασιστεί στις διαδικασίες», «θα το δούμε συλλογικά» και άλλες φαρδο-πλατο-δημοκρατικές μπούρδες. Κι όλο συνεδριάζουν οι τάσεις, οι «κινήσεις μελών», οι «ομπρέλες», οι «53+», οι «πασοκογενείς», μα αποτέλεσμα δεν προκύπτει.

Μα καλά, ο φευγάτος δεν έλεγε ότι δεν υπήρχαν πια τάσεις στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ; Και παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν, τους βλέπω να διαφωνούν σε όλα. Στον γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, στο «διαρκές» ή «καινούριο» συνέδριο, στον χρόνο, στα πρόσωπα, σε ό,τι προκύπτει. Πολλές ομάδες και υποφωτισμένα πρόσωπα, για να καταλήξουν σε έναν διεκδικητή πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου, από έναν λαό που ψηφίζει όχι κόμματα αλλά ηγέτες. Βράσε όρυζα.

Το μόνο που βλέπω να γίνεται με μανία προσήλυτου είναι μια προϊούσα αγιοποίηση του Τσίπρα. Ηταν απίθανος, τρομερός, ηρωικός, ανεπανάληπτος, αναντικατάστατος, ιστορικός, μοναδικός. Ξεχάσαμε ότι δεν έφυγε νικητής και τροπαιούχος, αλλά εξάκις ηττημένος και πολιτικά ντροπιασμένος. Ξέρω, παλιά της τέχνη κόσκινο της Αριστεράς να κατασκευάζει μύθους ηρωισμών και θριάμβων, πλην έτσι που το πάνε, ο καινούριος αρχηγός δεν θα έχει να αναμετρηθεί με τον Μητσοτάκη ή με τον Ανδρουλάκη, αλλά πρωτίστως με μια βυζαντινή αγιογραφία του Τσίπρα. Με το φωτοστέφανό του να καλύπτει όλο τον ορίζοντα και με τα τάματα των πιστών που παρακαλούν για το θαύμα να κρέμονται σε επάλληλα κορδόνια μπροστά στο σεπτό εικόνισμα. Και πώς να τα βγάλει πέρα ο(η) ταλαίπωρος(η) που θα αναλάβει; Αντικαθίσταται ποτέ επαρκώς ένας Αγιος;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News