Τον Φεβρουάριο του 2017 ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Αγγελος Συρίγος είδε έναν νεαρό να γράφει με σπρέι σε τοίχο, στο εσωτερικό του ιδρύματος. Του ζήτησε τον λόγο. Ο νεαρός τού απάντησε με γροθιές. Ο καθηγητής έπεσε στο έδαφος. Εμφανίστηκαν και άλλοι δύο τύποι που άρχισαν να τον κλωτσάνε. Δύο χρόνια μετά, εμφανίστηκαν μετανοημένοι στο δικαστήριο. Πήραν ποινές με αναστολή και έφυγαν για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τον αγώνα κατά του συστήματος.

Πριν από λίγες ημέρες, η Σύγκλητος του Παντείου, δηλαδή οι συνάδελφοι του Συρίγου, δήλωσε με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι διαφωνεί με τα μέτρα αστυνόμευσης του Πανεπιστημίου. «Η παρουσία δυνάμεων αστυνόμευσης μέσα στο πανεπιστήμιο δημιουργεί εντάσεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα, που λειτουργεί σε περιβάλλον αυτοδιοίκητου και είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της επιστήμης».

Εντάξει, μόνο που στην περίπτωση του Συρίγου δεν κατάφερε να εγγυηθεί τη σωματική ακεραιότητα του καθηγητή. Αν τώρα η ελευθερία λόγου και επιστήμης συνεπάγεται καρπαζιές για τους διδάσκοντες, είναι κάτι που οφείλουν να μας το εξηγήσουν.

Δεν είναι οι μόνοι. Είναι αρκετοί οι πανεπιστημιακοί που αντιτίθενται στη δημιουργία Σώματος το οποίο θα αναλάβει τη φύλαξη από τους μπαχαλάκηδες και αλήτες του κοινού ποινικού δικαίου. Κάποιοι είναι ιδεοληπτικοί. Αρκετοί φοβούνται. Πώς θα εμφανιστούν στη Σχολή αν τα «παιδιά» πληροφορηθούν ότι συναίνεσαν στη συστηματική αστυνόμευση; Mάλιστα μερικές ενστάσεις προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση. Ας πούμε του Γιάννη Πανούση, που χρημάτισε και υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Ο κ. Πανούσης είχε δεχθεί επίθεση στο γραφείο του, όπου το 2009 βρέθηκε βόμβα. Η καθηγήτρια Βάσω Κιντή θυμίζει ότι το 2015 ο κ. Πανούσης δήλωνε ότι θα συνταξιοδοτηθεί επειδή φοβάται. Τώρα τάσσεται κατά της αστυνόμευσης. Υπάρχει και κάτι ακόμα: πώς είναι δυνατόν μία μεγάλη ομάδα πανεπιστημιακών να αντιτίθεται στη φύλαξη και αστυνόμευση όταν ακόμα δεν έχει δημοσιοποιηθεί το σχετικό νομοσχέδιο;

Επιστρέφοντας στην ανακοίνωση που εξεδόθη από τη Σύγκλητο του Παντείου, είναι λογικό να γεννηθούν απορίες που άπτονται της κοινής λογικής. «Η ελεύθερη αναζήτηση της γνώσης εμπεριέχει και την αντιπαράθεση –πολλές φορές αντισυμβατική– μέσα σε καλώς εννοούμενα πλαίσια, αλλά και με σεβασμό στην ακαδημαϊκή κουλτούρα. Η αμφισβήτηση που συνοδεύει την αναζήτηση της γνώσης δεν συμβιβάζεται με τη μόνιμη παρουσία δυνάμεων καταστολής». Μάλιστα η πρύτανις του Πανεπιστημίου (Χριστίνα Κουλούρη) δίνει και ένα παράδειγμα: «Η ακαδημαϊκή κουλτούρα έχει διαφορετικά κριτήρια σε σχέση με αυτά που μπορεί να έχει μια ομάδα αστυνομικών εγκατεστημένη στο ίδρυμα. Για παράδειγμα, πώς θα αξιολογήσει ένας αστυνομικός την ανάρτηση ενός πανό μέσα στο ίδρυμα από μια ομάδα φοιτητών;».

Σοβαρά τώρα; Δηλαδή τι εννοούν ως «αντισυμβατική αντιπαράθεση»; Κάνα γιαουρτάκι, ας πούμε; Και ποιος είπε ότι τα όργανα της φύλαξης θα αξιολογούν πανό και αφίσες; Εξ όσων γνωρίζουμε, δουλειά τους θα είναι να ελέγχουν πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου. Εκτός και αν συμφωνήσουμε ότι οι καταλήψεις, τα μπάχαλα, οι μολότοφ και το εμπόριο ναρκωτικών εντάσσονται στη σφαίρα της αντισυμβατικής αντιπαράθεσης. Αλλωστε η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών μας διδάσκει ότι η ελευθερία του λόγου στα Πανεπιστήμια απειλείται μόνο από τα «παιδιά» που δίνουν τον, όχι και τόσο τίμιο, αγώνα κατά του συστήματος.

Βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι οι άνθρωποι που εξέδωσαν την ανακοίνωση το έκαναν για τα μάτια του κουκουλοφόρου, προκειμένου να μη χρειαστεί να απολογηθούν ενώπιον του. Αν συμβαίνει αυτό, η ανάγκη για αστυνόμευση προβάλλει πολύ μεγαλύτερη από όσο νομίζουμε.

Και κάτι ακόμα. Τα πανεπιστήμια, πράγματι, έχουν το αυτοδιοίκητο. Ομως οι ζημιές πληρώνονται από τον φορολογούμενο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News