Η προηγούμενη δεκαετία, της χρεοκοπίας και των μνημονίων, εκτός των άλλων ήταν εποχή άνθισης των εμφυλιοπολεμικών τρόπων. Ενα βαθύ κοινωνικό και πολιτικό μίσος κατευθυνόταν συστηματικά εναντίον όλων εκείνων που δεν συμφωνούσαν με τις λύσεις που πρότειναν οι ριζοσπάστες, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς. Και το μίσος αυτό εκφράστηκε με προπηλακισμούς και βιαιοπραγίες στο κοινωνικό πεδίο: εδάρησαν πολιτικοί αντίπαλοι, προπηλακίστηκαν δημοσιογράφοι και καθηγητές σε αμφιθέατρα, δημόσια πρόσωπα επικηρύχθηκαν σε αφίσες, πολιτικοί απειλούνταν, μέσα ενημέρωσης στοχοποιήθηκαν.

Το 2011, στη Θεσσαλονίκη, ακροαριστεροί και ακροδεξιοί «Αγανακτισμένοι» διέκοψαν τη στρατιωτική παρέλαση αποκαλώντας «προδότη» τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια. Πρωτεργάτες της Χρυσής Αυγής ούρησαν «συμβολικά» στην είσοδο του τηλεοπτικού καναλιού Mega. Και στο διαδίκτυο διασύρονταν κατά σύστημα δημοσιογράφοι και άλλοι δημοσιολογούντες από ψευδώνυμους έμμισθους υπαλλήλους που έκαναν πόλεμο στα social media από τα υπόγεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μερίδα του λέοντος των προπηλακισμών και των ύβρεων κατευθύνθηκαν σε δημοσιογράφους και ΜΜΕ – και τα μέτωπα που δημιουργήθηκαν συντηρήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο τότε πρόεδρός του μάλιστα, και από το 2015 πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας, συχνά μιλούσε για τα εχθρικά προς αυτόν ΜΜΕ και επεδίωκε το κλείσιμό τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισαν όταν έκλεισε το Mega, ενώ ανέμεναν πώς και πώς πότε θα σιγήσουν τα «Νέα» και το «Βήμα», οι εφημερίδες του τότε ΔΟΛ, οι οποίες συντόνισαν την πολιτική πάλη για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ΟΝΕ.

Η κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα μετά το διχαστικό δημοψήφισμα του 2015, που έκανε το «Οχι» «Ναι», διατήρησε την Ελλάδα στην ΟΝΕ και με ένα ακόμα μνημόνιο και με υψηλό τίμημα ακύρωσε στην πράξη τη δήθεν αντιμνημονιακή πολιτική της περασμένης πενταετίας. Αυτό  θεωρήθηκε ότι ήταν το τέλος της εχθροπάθειας και του μίσους. Οσοι είχαν βρεθεί στο στόχαστρο των αντιμνημονιακών δυνάμεων αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο: οι διάφοροι εχθροί των μνημονίων ήταν οξείς μέχρι να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία του κράτους και να εφαρμόσουν το δικό τους μνημόνιο. Η ήττα και στη συνέχεια η συντριβή του Τσίπρα και η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη υποτίθεται ότι θα ήταν εποχή αναστοχασμού όσων πολιτεύτηκαν με «επιχειρήματα» το μίσος και τη βία.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ακόμα επιβιώνει ο εμφυλιοπολεμικός λόγος, ο οποίος αναζωπυρώνεται με κάθε ευκαιρία, στρεφόμενος συστηματικά κυρίως κατά προσώπων και ΜΜΕ που ακόμα αντιμετωπίζονται, όχι ως φορείς μιας συγκεκριμένης γνώμης σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, αλλά ως το απόλυτο κακό, ως στήλες για χάρη των οποίων συντηρείται άσβεστο ένα αδικαιολόγητο πολιτικό μίσος.

Για χάρη του μίσους αυτού, μάλιστα, υποστέλλονται ακόμα και, υποτίθεται, θεμελιώδεις αρχές του αυτοαποκαλούμενου «προοδευτικού» στρατοπέδου – που κάθε άλλο παρά προοδευτικό είναι. H περίφημη συμπεριληπτικότητα, ο σεβασμός της διαφορετικότητας, η οικογενειακή ευθύνη ποδοπατούνται αν πρέπει η επίθεση να γίνει και να είναι οδυνηρή.

Τέτοια πρόσωπα που συνεχίζουν να συγκεντρώνουν το μίσος δεν είναι πια όσα στα χρόνια της χρεοκοπίας. Είναι λιγότερα, αλλά το μίσος εναντίον τους διατηρείται επειδή δεν συνηθίζουν να λειαίνουν τις γωνίες, να κινούνται στον δημόσιο χώρο αναζητώντας ψευτοσυναινέσεις. Αντιθέτως, μιλούν με ωμότητα εναντίον πολιτικών που ζημίωσαν και εξακολουθούν να ζημιώνουν την Ελλάδα. Ανάμεσα στους πολιτικούς που εισπράττουν τα επίχειρα της παρεμβατικότητάς του, πρώτος και καλύτερος είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης. Και το απόλυτο κακό από τον χώρο της δημοσιογραφίας συμπυκνώνεται στο πρόσωπο του Αρη Πορτοσάλτε.

Γιατί τον Πορτοσάλτε; Επειδή στον ΣΚΑΪ κρατάει στην εκπομπή του τα σκήπτρα της μαχητικής δημοσιογραφίας τα πρωινά, και συνεχίζει να παρεμβαίνει το μεσημέρι και στην τηλεόραση. Επειδή, δηλαδή, δεσπόζει στην prime time ζώνη των μαζικών μέσων ενημέρωσης, στηρίζοντας τα πολιτικά εγχειρήματα εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και ασκώντας οξεία κριτική στις λαϊκιστικές πρακτικές της Αριστεράς και στη συνεχιζόμενη πολιτική για τις εντυπώσεις, που αδυνατεί να συγκροτήσει αντιπολίτευση επιχειρημάτων.

Δεν πρόκειται απλώς για πολεμική. Οι επιθέσεις κατά του Πορτοσάλτε (είτε δήθεν για τις απόψεις του είτε εμπλέκοντας μέλη της οικογένειάς του) είναι συστηματική στοχοποίηση. Από πολιτικούς και πολίτες, με επίσημες ανακοινώσεις αλλά και με συστηματικό κοινωνικό μίσος που διοχετεύεται στα social media, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος παρουσιάζεται ως το απόλυτο σύμβολο μιας διαβλητής δημοσιογραφίας στην υπηρεσία άνομων συμφερόντων, ως ένα πρόσωπο χωρίς δημοσιογραφική ηθική, εξαγορασμένο και υποκινούμενο. Στην ουσία, δηλαδή, είναι ένα πρόσωπο που προσφέρεται βορά σε έναν όχλο που έχει μάθει να μισεί. Δεν είναι τυχαίο ότι στο παρελθόν επισκέφθηκε το σπίτι του ο Ρουβίκωνας.

Ο Αρης Πορτοσάλτε είναι ένας μαχητικός δημοσιογράφος με άποψη και με συνέπεια. Οι πολιτικοί αντίπαλοί του θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να αντιδικήσουν μαζί του για τις απόψεις του. Δεν το πράττουν. Προτιμούν τις επιθέσεις χωρίς έρμα, προτιμούν δηλαδή να συνεχίζουν να τον φιλοτεχνούν ως έναν αδυσώπητο εχθρό, που του αξίζει να σιωπήσει.

Τέτοιες πρακτικές δεν είναι ούτε δημοκρατικές ούτε προοδευτικές. Και δεν είναι αστείες. Ούτε αθώες. Σε κάθε περίπτωση, η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για ακόμα έναν γύρο μίσους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News