Ηταν κάποτε μια παράταξη που ταυτίστηκε με τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας και έγινε συνειρμός και συμβολισμός για όσους την ψήφισαν και για όσους την αποστρέφονταν. Ετυχε να βρίσκεται στην εξουσία την περίοδο της μεγάλης κρίσης χρέους και σήκωσε στην πλάτη της το βάρος των μνημονίων. Τα στελέχη που είχαν βασιλική αίγλη και δύναμη ξυλοκοπούνταν και προπηλακίζονταν στους δρόμους —δικαιώθηκαν για τις περισσότερες από τις επιλογές τους μόνο εκ των υστέρων, όταν και εκείνοι που τους έκριναν για αυτές, εξ αριστερών και δεξιών, έκαναν ακριβώς τα ίδια. Το όνομα του κόμματος έγινε η τρομακτική κατάληξη των μεγαλύτερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης: pasokification. Η παράταξη συνέχιζε να επιλέγει περισσότερο με γνώμονα τη χώρα παρά τον χώρο. Ενα βήμα πριν μείνει εκτός Βουλής, τα ηνία ανέλαβε μια γυναίκα: εκείνη μάζεψε τα κομμάτια της, την έστησε στα πόδια της και την κράτησε όρθια στην επέλαση των αντιπάλων της. Και μετά; Τι έγινε μετά;

Η κεντροαριστερή μυθολογία έχει καλούς και κακούς, προδότες και ήρωες, έχει θυσίες και ασθένειες, τσακωμούς και παρασκηνιακές συμφωνίες, έχει όλα όσα χρειάζεται ένα καλό πολιτικό παραμύθι -και, όσο κι αν κανείς διαφωνεί στις λεπτομέρειες, εκείνοι που με προθυμία θα πάνε στις κάλπες του Δεκεμβρίου για να επιλέξουν τον επόμενο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, ασπάζονται τη μυθολογία μιας παράταξης που διεκδικεί την επάνοδο που θεωρούν πως της αξίζει. Τα όσα συνέβησαν στο Κίνημα Αλλαγής το δεκαπενθήμερο που πέρασε γράφονται από τώρα, πριν καλά-καλά μάθουμε την τελική έκβαση, στην ίδια μυθολογική αναπαράσταση του ΠΑΣΟΚ. Η ασθένεια της Φώφης Γεννηματά επέβαλε με σοκαριστικό τρόπο την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του κόμματος. Μετά από μια εβδομάδα νέων υποψηφιοτήτων και μπόλικης φημολογίας, στο παιχνίδι μπήκε και ένας πρώην πρωθυπουργός, με αφήγημα που περιέχει και προσωπικό διακύβευμα.

Η προσοχή όλων στράφηκε ξανά στην Κεντροαριστερά, που έγινε πρώτο θέμα σε τηλεόραση, διαδίκτυο και εφημερίδες. Το κόμμα που συστηματικά υποτιμήθηκε, που μέχρι πρότινος διάφοροι το περιέγραφαν ως ξεθυμασμένη κόκα-κόλα, μπήκε στο επίκεντρο των εξελίξεων. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτή είναι η πρώτη συλλογική νίκη: η πολιτική κόντρα που προβλέπεται στο εσωτερικό για τη μορφή του κόμματος την επόμενη μέρα, αλλά και η βαρύτητα της απόφασης, αναμένεται να φέρει πολλούς πολίτες στις κάλπες —μερικοί από αυτούς απέχουν από τέτοιου είδους διαδικασίες εδώ και χρόνια ή ψήφιζαν άλλα πράγματα από το 2012 και μετά. Σε πόσες παρέες αυτές τις ημέρες συζητούν ζωηρά για διαδικασίες που μέχρι και πριν από λίγες ημέρες τους άφηναν αδιάφορους; Αρκεί βέβαια και οι υποψήφιοι να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν είναι θέμα νοσταλγίας, αλλά ανάγκης. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει να γίνει το ισχυρό αντίβαρο της ΝΔ, αν είχε κερδίσει την αξιοπιστία που οφείλει να έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση, η μυθολογία του ΠΑΣΟΚ θα έμενε μυθολογία –ή θα ήταν πια δική του, θα λογιζόταν ως το προηγούμενο κεφάλαιο μιας νέας ιστορίας. Όμως τόσο οι πολιτικές ανασφάλειες και οι ετερόκλητες δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το γεγονός πως το ορίτζιναλ ποτέ δεν χάθηκε στη λήθη, και ας μην πρωταγωνιστούσε, δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο. Αυτός που οφείλει να ανησυχεί από την υπερβολική προσοχή που λαμβάνει το τρίτο κόμμα δεν είναι άλλος από το δεύτερο: οι μεγάλοι καβγάδες στο εσωτερικό του, και μάλιστα για το συνέδριο που ανακοινώθηκε άρον-άρον, με ορισμούς συνέδρων και ποσοστώσεις που καθόλου δεν άρεσαν στην εσωκομματική αντιπολίτευση, πέρασαν στα ψιλά μπροστά στις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ. Κι όμως, ακόμα κι αυτοί οι καβγάδες από τις εξελίξεις στο κόμμα του 8% πυροδοτήθηκαν.

Ποιος θα κερδίσει στο ΚΙΝΑΛ; Αυτός που όχι μόνο θα σεβαστεί τη μυθολογία του, αλλά θα καταφέρει να γίνει κομμάτι της. Αυτός που θα υποσχεθεί την αποκατάσταση της πολιτικής τάξης στα προ κρίσης δεδομένα, χωρίς ρετρό διάθεση, αλλά με το βλέμμα στο μέλλον. Όχι μόνο για να γίνει αντιπολίτευση στην θέση της αντιπολίτευσης, σαν τον κακό βεζύρη που ποτέ δεν πετυχαίνει τον σκοπό του, αλλά με την προοπτική ενός κυβερνητικού σχεδίου, κι ας ακούγεται εξωπραγματικό. Αυτή η υπόσχεση δεν ενδιαφέρει μόνο τους πασόκους —κι αυτό γίνεται εμφανές αυτές τις ημέρες πιο πολύ από ποτέ. Γιατί η επάνοδος της Κεντροαριστεράς δεν αφορά μόνο την πασοκική μυθολογία, αλλά την πολιτική πραγματικότητα μιας Ελλάδας που έμαθε να συμβιβάζεται με λύσεις ανάγκης και ψήφους που λίγο αργότερα μετανιώνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News