«Είμαι καχύποπτη με όσους διαφημίζουν υπερβολικά την ευτυχία τους» είχε πει η Μαλβίνα Κάραλη. Ηταν μια εύστοχη παρατήρηση, που έγινε πριν από την εποχή των social media. Σε αυτήν την εποχή, βρήκε πλήρη δικαίωση.

Η ευτυχία του Απόστολου Λύτρα και της Σοφίας Πολυζωγοπούλου ήταν πράγματι πολυδιαφημισμένη. Και όχι μόνον από τους ίδιους στα social media, αλλά και από κάθε λογής έντυπα και εκπομπές «κοινωνικού σχολιασμού», που έσπευδαν να τους φωτογραφίσουν και να τους πάρουν συνέντευξη «στο εκπληκτικό σπίτι τους», με την «εκπληκτική οικογένειά τους» και όλα τα εκπληκτικά που συνέβαιναν στη ζωή τους. Μέχρι που συνέβη το πιο εκπληκτικό και όλοι έπεσαν από τα σύννεφα.

Παρακολούθησα αποσπάσματα από τις κοινές συνεντεύξεις του ζεύγους. Αν είσαι ελάχιστα εκπαιδευμένος, βλέπεις αμέσως ότι πίσω από όλη αυτήν την «εκπληκτικότητα», κρυβόταν αμηχανία και σφίξιμο. Η Σοφία Πολυζωγοπούλου ήταν πάντα σαν μια νεαρή ηθοποιός που περνάει από κάστινγκ για τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής της και φοβάται μην ξεχάσει την ατάκα της. Το ίδιο και στις δεκάδες φωτογραφίες που ανέβαζαν στα social media: Σε αυτές, κεντρικό θέμα ήταν πάντα ο «γνωστός ποινικολόγος», ενώ γύρω του απλώνονταν τα αξεσουάρ της επιτυχίας του: τα ταξίδια, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, το σκάφος, τα παιδιά και η σύζυγος-τρόπαιο.

Η τελευταία, εκτός των άλλων ρόλων, είχε αναλάβει και τον πιο σημαντικό και καλοπροβαρισμένο: Να πείθει τον κόσμο πόσο υπέροχος σύζυγος και πατέρας είναι εκείνος.

Και πόσο ευτυχισμένοι είναι όλοι τους.

Ηταν απαραίτητο συστατικό για την καριέρα και το βιογραφικό του «γνωστού ποινικολόγου» η ευτυχία αυτή, την κρεμούσε επιμελώς στα μανταλάκια, δίπλα στα πτυχία του και τις σημαντικές υποθέσεις που είχε αναλάβει. Και τη συντηρούσε, ως εικόνα, με κάθε κόστος. Κόστος στα αξεσουάρ του, όχι στον εαυτό του.

Το σκηνικό φέρνει στο νου μια άλλη πρόσφατη υπόθεση, εκείνη της Καρολάιν και του πιλότου συζύγου της και εν τέλει φονιά της. Ηταν τόση η ευτυχία που απέπνεαν οι κοινές φωτογραφίες τους στα social, που κόντεψαν να λειτουργήσουν σαν κανονικό άλλοθι για τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο: «Μα, φαίνονται τόσο ερωτευμένοι! Πώς θα μπορούσε να της κάνει κακό;».

Η Κάραλη είχε δίκιο, και όχι μόνο για την ευτυχία. Γενικώς να είσαι καχύποπτος με ό,τι διαφημίζεται υπερβολικά, εκτός αν είναι μάρκα κινητού, ή αναψυκτικό, εμπορεύσιμο είδος, γενικότερα. Η ανθρώπινη κατάσταση δεν είναι εμπορεύσιμο είδος. Ή, μήπως, τελικά είναι;

Πλέον, είμαστε αρκετά ψυλλιασμένοι με την εικόνα που προβάλλουν οι άνθρωποι, περνάμε στη μετεφηβική περίοδο της κοινωνίας του φαίνεσθαι. Αυτοί που μας βομβαρδίζουν με selfies, εκείνοι που μας ανακοινώνουν κάθε τριάντα δευτερόλεπτα το υπέροχο μέρος στο οποίο βρίσκονται και τα εξίσου υπέροχα πράγματα τα οποία κάνουν, οι άλλοι που ποζάρουν ασταμάτητα δίπλα στο ταίρι τους τρισευτυχισμένοι, όλοι αυτοί μας προκαλούν καχυποψία.

Αν είναι όντως τόσο καλά, γιατί χρειάζεται να το επιδεικνύει διαρκώς;

Σε κάποιες περιπτώσεις, για να πείσει τον εαυτό του/της, σε κάποιες άλλες για να πείσει τους υπόλοιπους.

Η Ζήνα Κουτσελίνη, μέσα στην πολύ ανόητη προσπάθεια που έκανε να υπερασπιστεί τον Απόστολο Λύτρα, είπε και μια αλήθεια: «Ξέρεις εσύ τι γίνεται μέσα στο σπίτι του άλλου;».

Οχι, ξέρω μόνο αυτό που θέλει να μου δείξει. Και η εμπειρία διδάσκει ότι όσο πιο πολύ θέλει να μου δείξει κάτι, τόσο πιο πιθανό είναι να ισχύει το αντίθετο.

Δεν γίνονται μόνο στην εποχή μας αυτά, βέβαια. Και η Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ έδειχναν στον κόσμο, μέσω της τηλεόρασης και των περιοδικών της εποχής, την εικόνα του μυθικού ζεύγους, που τίποτε δεν μπορούσε να σκιάσει την ευτυχία του. Η αλήθεια πίσω από τις φωτογραφίες ήταν πολύ διαφορετική, αλλά αυτό το ήξεραν μόνον οι ίδιοι, μέχρι που χώρισαν και βγήκαν στη φόρα όσα κρύβονταν κάτω από τόνους χρυσόσκονης.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν αφορούν μόνο διάσημους. «Μα, πώς γίνεται να χώρισαν; Μέχρι πριν από έναν μήνα, ανέβαζαν μαζί χαμογελαστές φωτογραφίες από το Παρίσι/τη Σαντορίνη/το Ντουμπάι»…

Ανησυχούμε πολύ για την εικονική πραγματικότητα της ΤΝ τον τελευταίο καιρό και ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό για την ανθρώπινη φύση: οι ίδιοι ζούμε έτσι κι αλλιώς μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα, αυτήν που δημιουργεί καθένας για τον εαυτό του.

Τα social media μάς βοήθησαν να τη δείχνουμε και στους άλλους. Και οι «άλλοι», διψασμένοι για πρότυπα, για εικόνες επιτυχίας και ευτυχίας και ομορφιάς, άρχισαν να την αγοράζουν αβασάνιστα και βουλιμικά.

Προφανώς υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Η πραγματική ευτυχία, όμως, όποια μορφή κι αν έχει, είναι δραστηριότητα πλήρους απασχόλησης. Δεν αφήνει πολύ χρόνο για μάρκετινγκ.

Ασε που δεν το χρειάζεται κιόλας.

Είναι ιδιωτική υπόθεση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News