Κατά το τρέχον πολιτικό ρεπορτάζ, ή ορθότερα κατά την τετριμμένη δημοσιογραφική φρασεολογία, βρισκόμαστε στη φάση που η πολιτική επιχειρεί να αφουγκραστεί την κοινωνία και τις ανησυχίες των πολιτών.

Ενθαρρυντικό σε κάποιες περιπτώσεις, και ειδικότερα σε αυτές της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, μη πιστευτό για την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν προσπαθεί να αφουγκραστεί τίποτε και κανέναν και συνεχίζει να προσφέρει θέαμα, με την πλατεία να αδειάζει.

Οσο όμως ακούγονται αυτά τα σοβαρά για την προσπάθεια των πολιτικών που οργώνουν την Ελλάδα και προσπαθούν να ακούσουν την κοινωνία, γεννάται και μια απορία. Τι ακριβώς έκαναν, δηλαδή, έως τώρα; Οι απαντήσεις μπορεί να είναι από χαριτωμένες έως και ενοχλητικές.

Η κυβέρνηση και από κοντά ο κομματικός μηχανισμός της ΝΔ είναι φανερό ότι βρίσκεται σε μια αμηχανία (sic) και ότι προσπαθεί να καταλάβει τι πήγε στραβά και άρχισε να ραγίζει αυτή η εικόνα της προηγούμενης περιόδου, όπου ό,τι κι αν (δεν) έκανε κυριαρχούσε, και πάντως ήταν η πιο ρεαλιστική λύση διακυβέρνησης. Εξακολουθεί να είναι, αλλά έχει χάσει ένα σημαντικό κομμάτι του ακροατηρίου της. Και τώρα προσπαθεί να αφουγκραστεί. Ορθώς.

Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, έχει χάσει αυτήν την επαφή εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, και δεν κατόρθωσε να την αποκαταστήσει. Λεηλατήθηκε εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικώς ως προς το τμήμα εκείνο των ψηφοφόρων του που είχε εκπαιδευτεί άρτια και επαρκώς στη λαϊκιστική παραφροσύνη. Και όσο επιχειρούσε να κάνει μια στροφή στην υπευθυνότητα και στη λογική, διαπίστωνε ότι λαχάνιαζε βαριά, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούσε να έχει ένα κοινό που ψώνιζε εύκολα αντιμητσοτακισμό και ξεθωριασμένες αντιδεξιές, μετεμφυλιακές εξαλλοσύνες.

Στο σημείο που βρισκόμαστε είναι εξαιρετικά πιθανό να συντελείται μια καθαρτήρια πολιτική διόρθωση. Οι έξαλλες φωνές υπάρχουν, αλλά δεν είναι πλέον καμουφλαρισμένες. Πουλάνε τρέλα για την τρέλα και όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Εύκολη συνταγή όσο μια μερίδα της κοινωνίας αισθάνεται ότι δεν έχει μερίδιο στη λεγόμενη κανονικότητα και ευημερία, όμως και αυτή η εναλλακτική δεν γεμίζει τσέπες και στομάχια.

Η ολοκλήρωση της εσωκομματικής διαδικασίας στο ΠΑΣΟΚ είναι πιθανό, αναλόγως φυσικά του ποιος ή ποια θα κερδίσει και του πώς και αν θα επανέλθει το κόμμα σε μια κανονική και συλλογική λειτουργία, να επανασχηματίσει ένα πολιτικό δίπολο εναλλακτικών προτάσεων, με διαφορές και παραλλαγές, αλλά πάντως δίχως απειλές για την πορεία της χώρας και τις θεμελιώδεις κατακτήσεις της.

Εν αναμονή της επαλήθευσης ή διάψευσης αυτών, φαίνεται όμως ότι όλοι έχουν λησμονήσει κάτι στοιχειώδες.

Η αποστολή της πολιτικής, των κομμάτων και των ηγεσιών τους δεν είναι να αφουγκράζονται, αλλά να καθοδηγούν τις κοινωνίες, να λύνουν προβλήματα και να βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών. Σπανιότερα και να εμπνέουν, αλλά ας μη ζητάμε τόσο πολλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News