Η αποπομπή Σαμαρά από τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που προφανώς επιδίωξε και ο ίδιος, έκανε πολλούς να πιάσουν τις βελόνες, ξεκινώντας το πλέξιμο σεναρίων. Τι σχέδιο έχει ο Σαμαράς; Μήπως σκοπεύει να ηγηθεί ακροδεξιού κόμματος, επιχειρώντας να ανατρέψει Μητσοτάκη για δεύτερη φορά;

Εντάξει, για πολιτική μιλάμε και όλα αυτά έχουν μια θεωρητική βάση. Τίποτα δεν γίνεται σε αυτόν τον χώρο άνευ σκοπιμότητας και βαθύτερου σχεδίου. Ομως στην προκειμένη περίπτωση υποτιμούμε τον ανθρώπινο παράγοντα και το θυμικό του. Ο Σαμαράς εδώ και τριάντα χρόνια μισεί την οικογένεια Μητσοτάκη. Και η οικογένεια Μητσοτάκη μισεί τον Σαμαρά. Μιλάμε για κανονική σαπουνόπερα, χωρίς πολιτικές προεκτάσεις.

Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια χρόνια σύγκρουση συμφερόντων με διακύβευμα μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας. Μιλάμε για αγνό, ανόθευτο μίσος. Σιγά μη θέλει ο Σαμαράς στα 73 του να κάνει πολιτικά παιχνίδια και να παίζει μπάλα με τα τσικό της πολιτικής όπως η Λατινοπούλου ή και ο Βελόπουλος. Σε αυτήν την ηλικία, όταν μάλιστα έχεις εκπληρώσει στόχους, πόθους και φιλοδοξίες μπορείς να κάνεις και να εκφράσεις οτιδήποτε σου γουστάρει.

Κάπως έτσι, το μίγμα στο μυαλό του Σαμαρά έγινε εκρηκτικό. Από τη μία οι πάγιες, γνωστές και σκληρές θέσεις του στα εθνικά θέματα και η δυσανεξία του σε οτιδήποτε δεν αντιπροσωπεύει το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Και από την άλλη το μίσος του για οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από το επώνυμο «Μητσοτάκης». Ε, δεν θέλει και πολύ.

Για ποιο λόγο, δηλαδή, να καταπιέζει το συναισθηματικό του κόσμο; Πολιτικές φιλοδοξίες δεν έχει, οι στόχοι του έχουν ικανοποιηθεί και με το παραπάνω. Ομως έζησε μια ταπείνωση χάνοντας από κάποιον Τσίπρα, ενώ εδώ και χρόνια βλέπει τους Μητσοτάκηδες να στήνουν γιορτή κάτω από το παράθυρο του. Τι πιο λογικό από το να βγει, να τα πει, να τα βγάλει από μέσα του και να ησυχάσει. Πέραν αυτού δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ποιος βουλευτής, δηλαδή, θα ακολουθούσε τον Σαμαρά σε ένα θνησιγενές εγχείρημα που θα μύριζε ακροδεξιά μούχλα;

Για αυτό και, κατά πάσα πιθανότητα, όλο αυτό θα κρατήσει το πολύ τρεις μέρες. Αντε τέσσερις. Ισως να συζητήσουμε και την εικόνα του Σαμαρά στα ορεινά της Βουλής μαζί με τους ανεξάρτητους. Μέχρι εκεί. Πέραν αυτών δεν υπάρχει κάτι άλλο. Το πολύ να τον βλέπουμε πότε-πότε μαζί με τον Καραμανλή, ως ντουέτο, θυμίζοντάς μας δύο ηλικιωμένες φιγούρες σε γνωστό σόου με κούκλες, πίσω στα ’80ς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News