Αγαπώ Πρωτοψάλτη. Αγαπώ τη χαρά της και τον τρόπο που τη μεταδίδει. Αγαπώ ότι δεν χαμήλωσε ποτέ στα μάτια μου, δεν την παραμύθιασε η εύθραυστη δόξα της πολυετούς επιτυχίας της να καμωθεί τον «ταγό», την περισπούδαστη, να καταθέτει τη άποψη της επί παντός επιστητού. Ούτε ξέρω πόσα τραγούδια της συνόδεψαν στιγμές τη ζωής μου! Φύσαγαν από κάπου, στα ξαφνικά, σαν ευεργετικό αεράκι σε δύσκολα, σε όμορφα, σε έρωτες, σε αντίο, σε δράματα, στη θάλασσα, εκεί στην Τήνο. Τι συναυλία είχε δώσει!

Μα ενώ εγώ τα ονομάζω «Τα τραγούδια της Πρωτοψάλτη», εκείνη είχε πάντα την καλλιτεχνική εντιμότητα να τονίζει στιχουργούς, συνθέτες, μουσικούς. Αγαπώ και τον τρόπο που μεγαλώνει. Eχω θέμα, με το πώς μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Δεν μασκαρεύτηκε παιδούλα. Είναι ηλικία, χαρά ζωής από γνώση, ότι η ζωή είναι μικρή. Και κάνει πάντα το καλύτερό της. Ετσι μου φάνηκε και χθες όταν την πήρε η ματιά μου στο fb, πάνω σε μια καρότσα φορτηγού με τους μουσικούς της, να περιφέρονται στους δρόμους της Αθήνας και να τραγουδάει. Σβέλτα το μετέφερα στη μαμά μου «ακου τι κάνει η Αλκηστις!» και εκείνη εξίσου σβέλτα τηλεφώνησε σε μια φίλη της και την άκουσα να λέει «Η Αλκηστις! Θα περάσει άραγε και από μας; Βγες, βγες στο μπαλκόνι!», «Τρέχω!» είπε η άλλη.

Τώρα που το σκέφτομαι, γελάω. Μια σκυταλοδρομία χαράς! Σκέψου, πόσο σκασμένες ήταν που νόμιζαν, ότι αν βγούνε στο μπαλκόνι, ασχέτως της περιοχής που ζούνε, θα δούνε την Αλκηστη να περνάει! Ως drone; Ή ως θίασος; Οπως στα παιδικά μας χρόνια η ντουντούκα «Σήμερον στις 9 το βράδυ, ο θίασος του Ευγενίου Σπαθάρη…» και μεις κάναμε χαρά!

Αργότερα, σε άλλη ανάρτηση, είδα ότι πέρασε και από το Μέγαρο Μαξίμου και βγήκε ο Πρωθυπουργός και εκείνη, εξηγώντας τη δράση της του είπε: «Ετσι μου το είπε η καρδιά μου!». Το πιο ισχυρό επιχείρημα. Και ευχαρίστησε τον δήμαρχο ότι βοήθησε στην υλοποίηση. Ολα, τέλος πάντως, είχαν χαρά. Σαν ηλιόλουστη μέρα που σπρώχνει «Πάμε μια βόλτα!». Σε μέρες ακινησίας, «Βόλτα» μας πήγε! Και τους ασθενείς των νοσοκομείων και τους γιατρούς, το προσωπικό. Συγκινητική βόλτα.

Ωστόσο, με κατάπληξη είδα άλλου τύπου «αναγνώσεις» συμπολιτών μας. Τι ξινίλα, Θεέ μου! Πόσα της «κρατάνε» και ψάχνουν με κεντριά, κάτι οπωσδήποτε να της προσάψουν! Αυτές τις ιδιαίτερες μέρες μελετάω συμπεριφορές ανθρώπων. Πώς συμπεριφερόμασταν τις πρώτες πρώτες μέρες του εγκλεισμού. Με την ταχύτητα, την φούργια, το άγχος που ενείχαμε προσπαθούσαμε, εναγωνίως και αυτομάτως, να μπατάρουμε την προ εγκλεισμού ζωή μας, ίδια ολόιδια, στα τετραγωνικά του σπιτιού μας. Και σε τι δεν επιδόθηκαν οι συμπολίτες μου. Τι πλέξιμο και τι πιλάτες και τι γιόγκες και τι εκμάθηση γλωσσών και περιηγήσεις σε μουσεία… Αλλά, μέρα τη μέρα, οι άνθρωποι παρέδιδαν τα όπλα. Χαμήλωναν, χαμήλωναν, έπεφταν οι στροφές. Γλύκαναν οι ψυχές μας, Ουσία. Αυτοσαρκαζόμενοι, αστόλιστοι, αρχέγονοι…. μέχρι ψωμί ζύμωναν. Με τη ραστώνη παιδικής ανεμελιάς αλλά πια, και της ενήλικης σοφής αποδοχής, ότι όλα μπορεί να ανατραπούν σε μια στιγμή! Η στιγμή! Αρα έτοιμοι, ανάλαφρα πανέτοιμοι για ένα «Έτσι μου ήρθε!», «Έτσι το είπε η καρδιά μου!». Προκύψαμε μια μεγάλη παρέα απαλλαγμένοι από σοβαροφάνειες, σε ένα κοινό δράμα. Ετσι είδα και την Άλκηστη, επάνω σε ένα φορτηγό να τραγουδάει!… Μόνο να αφεθείς στη χαρά της. Να κοντοσταθείς, όπως στους μουσικούς του δρόμου, να σε παρασύρει ο ρυθμός, να σε συγκινήσει μελωδία. Κούνα λίγο τους ώμους! Αφέσου! Χαμογέλα!

Καημένοι μου, όσοι παρατηρείτε την εικόνα ως ακυρωμένες γεροντοκόρες για να εντοπίσετε ψεγάδια…

Αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι είναι είδος ηδονής για μερικούς το «Κοίτα! Κοίτα εδώ!» χύνοντας ζουμιά, δηλητήρια. Αν είναι ζωτικής σημασίας; Ας το κρατήσουν όλο, όλο, όλο!… Αλλά τι κρίμα! Και μεταξύ μας, τι προβλέψιμες καταστάσεις!…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News