Τελικά οι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να καταργηθούν οι παρελάσεις, αν συντρέχουν τέτοιοι λόγοι, είναι περισσότερο κοινωνικοί παρά ιδεολογικοί. Επειδή, όπως έχω παρατηρήσει τα τελευταία κυρίως χρόνια, αυτού του είδους οι εορτασμοί βγάζουν από μέσα μας τον χειρότερο εαυτό μας: Τον ρατσιστή, τον σεξιστή, τον κουτσομπόλη.

Αντί να κοιτάζουμε με υπερηφάνεια (δεν είναι κακό) την κυματίζουσα γαλανόλευκη κοιτάμε τα μπούτια των μαθητριών που «δεν είχαν μάνα να τους πει να βάλουν κάτι πιο μακρύ;».

Κοιτάμε τα τακούνια των καθηγητριών που τις συνοδεύουν, απορώντας για το χαμηλό επίπεδο των εν Ελλάδι λειτουργών της εκπαίδευσης που «δεν μπορεί να παρελαύνουν μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη ντυμένες λες και πάνε στο σκυλάδικο».

Μετράμε τα κορίτσια με τις μαντίλες και τα αγόρια που είναι ελαφρώς πιο μελαμψά από τα παιδιά τα δικά μας, για να σκοτωθούμε μετά στον καβγά με την παρέα μας υπερασπίζοντας ή αμφισβητώντας το δικαίωμα των αλλοθρήσκων που πηγαίνουν στο Ελληνικό σχολείο να κρατούν στα χέρια τους τα εθνικά μας σύμβολα.

Οσο και αν προσπαθώ να το δω με χιουμοριστική διάθεση, αυτό έχει καταντήσει η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου: Μια πασαρέλα, με εμάς (επι)κριτική επιτροπή. Σκοπός της όμως δεν ήταν, ούτε είναι, η επίδειξη της κοστουμιάς των βλαχοδημάρχων μας και των ταγιέρ των συζύγων τους, ούτε οι δημόσιες σχέσεις των παρευρισκομένων, ούτε η έκφραση δυσαρέσκειας των παρελαυνόντων δια του μουτζώνειν εκείνους που στέκονται στην εξέδρα των επισήμων – γιατί το είδαμε και αυτό. Τι (πρέπει να) εξυπηρετεί τελικά; Οποια απάντηση και αν (προσπαθήσω να) δώσω, ξέρω πως πολλοί θα διαφωνήσουν.

Για να είμαι ειλικρινής και εγώ δεν έχω ξεκάθαρη άποψη για το αν πρέπει να γίνονται ή όχι μαθητικές παρελάσεις. Ακόμα και αν το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «όχι, δεν πρέπει!», από πίσω ακολουθεί ένα χλωμό μεν αλλά υπολογίσιμο «γιατί όχι;». Από τη μία με ενοχλεί η σύνδεσή τους με τα απολυταρχικά καθεστώτα και ο μιλιταριστικός χαρακτήρας τους με τους μαθητές που έχουν ομοιόμορφη εμφάνιση και που περπατούν με στρατιωτικό βηματισμό, ίδιοι με κουρδιστά στρατιωτάκια – ή μάλλον με ξεκούρδιστα καθώς οι περισσότεροι σέρνονται και δείχνουν να βαριούνται αφόρητα. Από την άλλη, αν και ποτέ δεν κάθομαι επί τούτου για να παρακολουθήσω μια παρέλαση, όποτε πέφτει το μάτι μου πάνω της, κάτι τα παιδιά, κάτι η σημαία, κάτι αυτή η αίσθηση της πατρίδας, ψιλοσυγκινούμαι.

Ανήκω σε εκείνους που στα χρόνια του σχολείου δεν παρέλασαν ποτέ (δεν θυμάμαι τα γιατί, απλώς δεν συνέβη) αλλά και που ποτέ η οικογένειά μου δεν με κατέβασε στο κέντρο για να παρακολουθήσω μία παρέλαση, μαθητική ή στρατιωτική – όχι επειδή ήταν απαραιτήτως κατά των παρελάσεων, αλλά επειδή στην πραγματικότητα δεν ασχολούνταν. Πήρα μέρος κατευθείαν στην κουβέντα για το αν πρέπει να γίνονται ή όχι οι μαθητικές παρελάσεις, όταν μεγάλωσα πια. Ηταν η εποχή που η συζήτηση είχε αρχίσει να φουντώνει. Και συνεχίζεται ακόμα, σε όλο και πιο έντονους τόνους.

Θεωρώ όμως πως πριν να φτάσουμε στο οριστικό «ναι!» ή στο «όχι στις παρελάσεις!», πρέπει να δούμε τον από κακόγουστο και διεκπεραιωτικό ως διχαστικό τρόπο με τον οποίο γιορτάζονται οι εθνικές επέτειοι στη χώρα μας. Τον εξίσου διχαστικό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται από τις πολιτικές παρατάξεις. Καθώς και τον στρεβλό συχνά τρόπο με τον οποίο ορίζουν την έννοια του πατριωτισμού και εκείνοι που παρελαύνουν (επειδή το θέλουν ή επειδή τους βάζουν) και εκείνοι που τους χειροκροτούν, και όσοι συμφωνούν και όσοι διαφωνούν με τέτοιου είδους «φιέστες». Ισως, αν προσπεράσουμε τον εθνικισμό που μας θέλει να γιορτάζουμε επειδή είμαστε οι καλύτεροι και αντιμετωπίσουμε την ιστορική μνήμη με τη γνώση, το σεβασμό και την ταπεινότητα που της πρέπουν, να αποκτήσουν και οι μαθητικές παρελάσεις (ή όποιος άλλος εορτασμός θα τις αντικαταστήσει, γιατί κάποια στιγμή τα πράγματα μπορεί και να αλλάξουν) μια άλλη ποιότητα και ουσία. Την ποιότητα και ουσία που δεν γνωρίζω αν είχαν κάποτε, αλλά σίγουρα δεν έχουν σήμερα.

Κατά τα άλλα, στην παρέλαση ως συμβολική πράξη τιμής, το θέμα της εμφάνισης των μαθητών και των καθηγητών τους και της συμπεριφοράς των παιδιών που παρελαύνουν δεν θα έπρεπε καν να μας απασχολεί. Φυσικά και δεν επιτρέπεται να παρελαύνεις ντυμένη-νος για… πρώτο τραπέζι πίστα, μοιράζοντας μούντζες ή δείχνοντας τη βαρεμάρα σου! Οχι γιατί σου επιβάλλεται η συμμόρφωση με τους κανόνες, αλλά γιατί έχεις συναίσθηση της ιστορίας σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News