Σας ξέρω όλους πια, από τους περισσότερους και από τις περισσότερές σας είμαι μεγαλύτερη σε ηλικία. Και ας μη μου φαίνεται. Δεν μου φαίνεται γιατί κάθε τόσο, εντάξει, όχι κάθε τόσο, σίγουρα όμως κάθε φορά που τα σημάδια από τον χρόνο διώχνουν τον κόσμο μακριά μου, κάποιος θα φιλοτιμηθεί να μου κάνει ένα λίφτινγκ. Να βάλει καινούργιο σωλήνα, καινούργιες μπαταρίες, να μοιάζω πάλι νέα, και ας είμαι πια πάνω από 50 χρόνια εδώ. Κατά σύμπτωση αυτό το λίφτινγκ γίνεται με σχεδόν σταθερή περιοδικότητα, σε χρόνια πολλαπλάσια του 4, εκεί κοντά στις εκλογές για τον κοινοτάρχη παλιά, δήμαρχο τώρα…

Γιατί τυπικά ανήκω στον δήμο, που ήταν κοινότητα, αλλά μεγάλωσε και αυτή, αφού το χωριό είναι πάνω στη θάλασσα, έγινε προορισμός τουριστικός, αναπτύχθηκε δηλαδή, μάλιστα επί Χούντας έγιναν κάτι θηριώδεις πολυκατοικίες πάνω στο κύμα και μετά έχτισαν και γύρω γύρω σπίτια, σπιτάκια, σπιταρόνες, που το καλοκαίρι έγιναν rooms to let παλιά, airbnb τελευταία… Και είμαι όχι πολύ μακριά από την Αθήνα, ευτυχώς όμως όχι και τόσο κοντά ώστε να μου κουβαλιέται τα Σαββατοκύριακα το μισό Λεκανοπέδιο για να ξεπλένει την άμμο στα πόδια μου και την «ποδιά» μου. 

Γιατί αυτό κάνω. Γι’ αυτόν τον λόγο με έβαλαν εδώ από τότε που με έβαλαν, μία και μοναδική στην άκρη της παραλίας, που είναι αμμουδιά, παλιά ήταν πιο μεγάλη σίγουρα, αλλά, αντίθετα με το χωριό, αυτή με τα χρόνια σμίκρυνε, την «έφαγαν» οι νοτιάδες του χειμώνα, τότε που εγώ ξεκουράζομαι. Και πάλι καλά που είμαι εγώ εδώ όλον τον χρόνο, όλα τα χρόνια, για να ξεπλένουν το αλάτι και την άμμο οι λουόμενοι και κάτι από αυτό να μένει εδώ, να μην το παίρνουν μαζί τους. 

Δεν φαντάζεστε πόσο ωραία νιώθω κάθε φορά που αυτός ο σκοπός εκπληρώνεται. Οταν ακούω τους στεναγμούς ανακούφισης τη στιγμή που το νεράκι ακουμπάει το σώμα σας, ακόμη και αν προηγούνται επιφωνήματα σοκ από τη θερμοκρασία του νερού. Που, στο μεταξύ, έχει και αυτή μεγαλώσει, βγαίνει σχεδόν ζεστό πια, και ας είναι υπόγειοι οι σωλήνες που φτάνουν έως εδώ, δεν τους βλέπει ο ήλιος. Αυτή όμως είναι μια άλλη κουβέντα… Ή μήπως όχι;

Σας ακούω που μιλάτε από τις ξαπλώστρες ή τις ψάθες σας για την κλιματική αλλαγή, για την αφόρητη ζέστη, για τους πολλούς καύσωνες, για τη λειψυδρία που μας απειλεί – γιατί και εμένα απειλεί, αφού χωρίς νερό δεν έχω λόγο ύπαρξης, μπορεί να μη με διαλύσουν σε σκραπ αλλά σίγουρα θα με ξεχάσουν, θα με αφήσουν χωρίς λίφτινγκ, τι να το κάνει το λίφτινγκ μια άχρηστη σαν και μένα; 

Σας ακούω αλλά και σας βλέπω…

Βλέπω εσένα που ανοίγεις τη βρύση στο τέρμα, πας να μπεις από κάτω, σου έρχεται η ψυχρολουσία (σιγά τα ωά δηλαδή…), κάνεις πίσω και αρχίζεις να το σκέφτεσαι αν θα ξεπλυθείς. Και το σκέφτεσαι και το σκέφτεσαι, λες και θα ψηφίσεις στις εκλογές, και άντε σκέψου το όσο θέλεις, όμως το νερό γιατί το αφήνεις να τρέχει; Σε βοηθάει στην απόφασή σου αυτό ή μήπως περιμένεις να ζεσταθεί; Το αντίθετο θα συμβεί και το ξέρεις…

Βλέπω και εσένα που φέρνεις όλα τα ταπεράκια για να τα ξεπλύνεις, λες και με έβαλαν εδώ για να καθαρίζω τα υπολείμματα από τα κεφτεδάκια και τα καρπούζια…

Βλέπω και σένα, πατέρα ή μητέρα, που φέρνεις τα βλαστάρια σου και τα κάνεις κανονικό μπάνιο, κάποιες φορές μάλιστα με σαμπουάν, και ας ξέρεις ότι απαγορεύεται, το γράφει άλλωστε και η πινακίδα που σίγουρα έχεις διαβάσει. Και εσύ, βέβαια, αφήνεις το νερό να τρέχει όσο σκουπίζεις το ένα παιδί και περιμένει το άλλο τη σειρά του. Σίγουρα επίσης μπορείς να ξεπλύνεις τα μαγιό σας με θαλασσινό νερό αντί με το δικό μου, αλλά υποθέτω ότι εντάσσεται και αυτό στο «τώρα που βρήκαμε μια ντουζιέρα, ας τελειώνουμε». 

Θα τελειώσουμε, είναι σίγουρο, έτσι όπως σας βλέπω και με βλέπετε. 

Θα τελειώσει το νερό αν ο καθένας σας ξεπλένει το SUP του, το φουσκωτό στρώμα και τα παιχνίδια των παιδιών αντί για τα πόδια του.  

Θα μας λείψει το νεράκι αν με χρησιμοποιείτε σαν πλυντήριο πιάτων, ρούχων και πλαστικών.

Θα το κόψει ο δήμος το νερό, όχι μόνο από μένα, αλλά και από το σπίτι σου, το δωμάτιο που νοικιάζεις, το ξενοδοχείο όπου μένεις. Ήδη το κάνουν σε άλλους δήμους, σε άλλες περιοχές, ξέρετε για την ανομβρία και τη λειψυδρία, εσείς είστε που τα λέτε, σας ακούω να τα λέτε και μετά έρχεστε και κάνετε αυτά που κάνετε. 

Δεν μπορώ να σας ψυχολογήσω, αλήθεια, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη για το μέλλον, και ας είμαι μόνο 50 και κάτι ετών, αλλά δείχνω πολύ νεότερη, στο άνθος της ηλικίας μου είμαι, με τα νίκελ να γυαλίζουν ακόμη, αλλά φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα έχω λόγο ύπαρξης, θα με αφήσουν να σκουριάσω και θα σας βλέπω πάλι που θα με κοιτάτε με λαχτάρα, να έρχεστε να γυρίζετε τους διακόπτες για να δείτε αν θα τρέξουν λίγες σταγόνες και μετά να βρίζετε που «τίποτα δεν λειτουργεί σε αυτόν τον τόπο». Δίκιο (θα) έχετε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News