Από την ίδρυσή της πριν από έναν χρόνο και κάτι, το κόμμα της Νέας Αριστεράς διακατέχεται από μία έμμονη ιδέα: ότι αποτελεί τον αυθεντικό και πραγματικό κληρονόμο τα ιστορικής πολιτικής παράδοσης του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Eσωτερικού. Από αυτή την εβδομάδα και πέρα, μπορεί πλέον δικαίως να υπερηφανεύεται ότι τα κατάφερε. Γιατί έγινε το πρώτο κόμμα, μετά από το προγονικό του, του οποίου η πολιτική κατεύθυνση θα κριθεί σε μια αναμέτρηση ανάμεσα στον πρόεδρο και τον γραμματέα του. Άλλωστε, πολλά σημερινά στελέχη της Νέας Αριστεράς βρίσκονταν τότε εκεί, το 1986, όταν ο Λεωνίδας Κύρκος αναμετρήθηκε με τον Γιάννη Μπανιά με διακύβευμα την διατήρηση ή την εγκατάλειψη του κομμουνστικού χαρακτήρα του ιστορικού κόμματος της ανανεωτικής Aριστεράς. Και είναι και τώρα, κοντά 40 χρόνια μετά, καλούμενοι να πάρουν θέση ανάμεσα στον  Αλέξη Χαρίτση και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, τον πρόεδρο και τον γραμματέα της Νέας Αριστεράς, που θα κατέλθουν με δύο αντιδιαμετρικά διαφορετικές μεταξύ τους εισηγήσεις στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, το Σαββατοκύριακο 12 και 13 Απριλίου.

Στις αρχές του μήνα η επικόλληση της Νέας Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούνταν τελειωμένη υπόθεση. Οι βουλευτές του κόμματος βιάζονταν να επιστρέψουν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα από την οποία προέρχονταν (με εξαίρεση τον Ευκλείδη Τσακαλώτο), ο Σωκράτης Φάμελος επαναλάμβανε καθημερινά τις προσκλήσεις, προκειμένου να προλάβει να ανακτήσει τον θεσμικό ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα κόμματα έπαιρναν από κοινού πρωτοβουλίες στη Βουλή, η οργανωτική αυτονομία της ΝεΑρ είχε γίνει αποδεκτή.

Μετά, έπιασαν δουλειά αυτοί που δεν ξετρελαίνονταν με την επανασυγκόλληση. Πρώτος από όλους ο Παύλος Πολάκης, που αφού επιτέθηκε σε όσους επέστρεφαν στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ από τα οποία είχαν αποχωρήσει, βάλθηκε να επιτίθεται στον Ευκλ. Τσακαλώτο στο facebook, κάτω από ανάρτησή του για τον 13ο μισθό. Ενθαρρυμένοι από την επανεμφάνιση Πολάκη, που υπενθύμισε τις πολιτιστικές διαφορές των δύο κομμάτων, βγήκαν μπροστά και όσοι αντιτίθενται στο σενάριο μέσα στη ΝεΑρ. Πέραν του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και του Ευκλ. Τσακαλώτου, είναι ο Πάνος Σκουρλέτης και πολλά στελέχη της πάλαι ποτέ Ομπρέλας. Τόσο πολλά, ώστε αυτή τη στιγμή το πιθανότερο σενάριο είναι ο πρόεδρος της ΝεΑρ Αλ. Χαρίτσης να χάσει την ψηφοφορία της Κυριακής.

Τι λέει η πρόταση του Χαρίτση; Επαναλαμβάνει την ιδέα της «αντιγραφής» του γαλλικού Λαϊκού Μετώπου, α λα ελληνικά. Αυτό, τονίζει η πρόταση, θα περιλαμβάνει, πλην της ΝεΑρ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25, τον «Κόσμο» του Πέτρου Κόκκαλη, την «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκα Κατσέλη και το «Πράττω» του Νίκου Κοτζά. Η πρόταση είναι βέβαια παραπειστική. Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι θα ακολουθήσει αυτόνομη πορεία -απαντώντας στον Σωκ. Φάμελλο-, το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται με κανέναν, το ΜέΡΑ25 δεν κοιτάζει διόλου προς αυτή την κατεύθυνση, ιδιαίτερα τώρα που ανεβαίνει δειλά – δειλά, ο «Κόσμος» είναι ήδη σε συνεργασία με την ΝεΑρ, η «Κοινωνική Συμφωνία» και το «Πράττω» μόνο κατ’ όνομα αποτελούν κόμματα. Στην πραγματικότητα, ο Αλ. Χαρίτσης χρησιμοποιεί επτά ονόματα για να πει με τρόπο ότι η ΝεΑρ πρέπει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό επισημαίνει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος τονίζει ότι μια επανασυγκόλληση της ΝεΑρ με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά  «Λαϊκό Μέτωπο», αλλά καρικατούρα του. «Αν ξεκινήσουμε εμείς, θα έρθουν κι άλλοι, οικολόγοι και ανένταχτοι» ανταπαντά ο Χαρίτσης. Φυσικά και στις δύο πλευρές υπάρχει μια υποκρισία. Διότι η συζήτηση δεν αφορά κανένα «Λαϊκό Μέτωπο», αυτή τη στιγμή ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν στηρίζεται ούτε πολιτικά ούτε εκλογικά στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν τα στελέχη της ΝεΑρ θέλουν ή όχι να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ 18 μήνες μετά την αποχώρησή τους.

Το πρόβλημα είναι ότι οι ψηφοφόροι έχουν ήδη δώσει μια πρώτη απάντηση σε αυτό. Ο μέσος όρος των δημοσκοπικών επιδόσεων της ΝεΑρ στην τελευταία σοδειά μετά βίας φτάνει το 1,5%. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάει πάρα πολύ καλύτερα. Αν αθροιστεί το δικό του 6,5% με το 1,5% της ΝεΑρ, δεν φτάνουμε ούτε στα μισά του συντριπτικά απογοητευτικού ποσοστού του 2023. Θα μπορούσε μια επανένωση να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά; Δεν είναι καθόλου σίγουρο. Όσοι ακόμα και σήμερα, που οι διαφορές των δύο κομμάτων είναι για τους περισσότερους δυσδιάκριτες, επιμένουν να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΝεΑρ, προφανώς έχουν άρνηση να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ

Η ορθολογική επιλογή με βάση όλα αυτά, θα ήταν παρόλα αυτά η επιστροφή, έστω και σε μορφή συνεργασίας. Όμως αν οι ορθολογικές επιλογές ήταν αυτονόητες στους ανθρώπους, τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά μοντέλα εργασίας θα πετύχαιναν. Όλοι ξέρουμε ότι αποτυχαίνουν επειδή παραβλέπουν τις συναισθηματικές και παρορμητικές αποφάσεις.

Μένουν κάποιοι που φωνάζουν ότι η επίσπευση της επιστροφής μπορεί να φράξει τον δρόμο στα σχέδια του Αλ. Τσίπρα να ηγηθεί ξανά του χώρου. Και ίσως και μερικοί βετεράνοι που θα θυμίσουν ότι εκείνος ο παλιός καβγάς ανάμεσα στον πρόεδρο και τον γραμματέα, το 1986, κατέληξε στην οριστική εξαφάνιση και διάλυση του ΚΚΕ Εσωτερικού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News