Ολες οι κανονικές δημοσκοπήσεις των τελευταίων δύο εβδομάδων, συμφωνούν: Η Νέα Αριστερά θα υποστεί την Κυριακή μια βαριά εκλογική ήττα. Τα ποσοστά της κυμαίνονται από το 2,3 έως τις παρυφές του 3%, σε καμία από αυτές δεν προβλέπεται να εκλέξει ευρωβουλευτή, σχεδόν σε όλες το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη την προσπερνά ή τη φτάνει, καλύπτοντας διαφορές μεγαλύτερες της μίας μονάδας μέσα σε διάστημα μιάμιση εβδομάδας.

Εάν οι υποθέσεις αυτές επιβεβαιωθούν, θα πρόκειται για ένα πραγματικό Βατερλό. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα κόμμα που διαθέτει 11 πολύ γνωστούς βουλευτές στο Κοινοβούλιο, στήριξη από ομίλους που του διασφαλίζουν ορατότητα και οικονομική άνεση και, σύμφωνα με τις ίδιες μετρήσεις, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του εκλογικού σώματος να διαχειριστεί, το οποίο ψήφισε τον Ιούνιο τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και δεν προτίθεται να ψηφίσει τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη (περίπου 6%) –και στο οποίο ωστόσο φαίνεται να έχει διείσδυση κάτω του 40%. Εάν το ποσοστό την Κυριακή μείνει κάτω από το 3%, το ενδεχόμενο μιας οργανωτικής ρευστοποίησης δεν μπορεί διόλου να αποκλειστεί.

Ωστόσο, ακόμα και αν η ΝεΑρ εξαντλήσει τα αποθέματά της και καταφέρει να μπει στο ευρωκοινοβούλιο, η αποτυχία του εγχειρήματος δεν μπορεί να κρυφτεί. Πριν από επτά μήνες, μερικά από τα επιφανέστερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησαν από αυτόν μαζί χιλιάδες μέλη και ολόκληρες οργανώσεις –όπως έλεγαν-, αποκαλώντας το κόμμα του κ. Κασσελάκη (και τον ίδιο) «ανερμάτιστο». Ο στόχος, σχεδόν ρητός, ήταν να απομονωθεί πολιτικά ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και το νέο κόμμα να είναι αυτό που θα πρωταγωνιστήσει στις διαδικασίες ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς. Εδώ και μερικές εβδομάδες, η Νέα Αριστερά σχεδόν εκλιπαρεί (όχι χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις) να τη συνυπολογίσουν στο προοδευτικό άθροισμα, πλάι στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Με αρκετή χαιρεκακία, άνθρωποι στην Κουμουνδούρου σχολιάζουν ότι το κόμμα του Αλέξη Χαρίτση αποχώρησε ως τάση και αποζητά να επιστρέψει ως συνιστώσα.

Το πρόβλημα για τη Νέα Αριστερά φάνηκε από η γέννησή της. Εξαρχής δυσκολεύτηκε να εξηγήσει τι ακριβώς θέλει να εκπροσωπήσει, πέρα από μια πολιτισμική ταυτότητα ανθρώπων που προέρχονταν από τον παλιό Συνασπισμό και δεν άντεχαν τον Κασσελάκη. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά είναι σεβαστά, αλλά δεν συγκροτούν πολιτικό κεφάλαιο. Επιπλέον, ενώ αυτό που αναμενόταν δύσκολο ήταν η συνύπαρξη του αργοκίνητου μηχανισμού της πάλαι ποτέ Ομπρέλας, με αναφορές στον «Ρήγα» της δεκαετίας του ’80 από τη μία και της νεότερης γενιάς στελεχών που αποτέλεσαν τους λοχαγούς της κυβέρνησης Τσίπρα από την άλλη, οι συγκρούσεις ξέσπασαν έντονες και στο εσωτερικό αυτών των ομαδοποιήσεων. Άλλοτε σχετιζόμενες με δογματικά ζητήματα θέσεων και άλλοτε με την κύρια φυσιογνωμία του εγχειρήματος –κυρίως αν στοχεύει σε μια αυτόνομη πορεία ή είναι μεταβατικό σχήμα-, οι συγκρούσεις αυτές κατέληξαν να καθηλώσουν τη λειτουργία του κόμματος.

Η Νέα Αριστερά δεν κατάφερε ποτέ να πείσει ότι καλύπτει κάποιον πραγματικό πολιτικό χώρο, δηλαδή ότι είναι χρήσιμη. Επιπλέον, μάλλον αστόχαστα, ξέχασε να αναλάβει τις ευθύνες της. Αποτελώντας ένα κόμμα στελεχών που ταυτίστηκαν με την αμφιλεγόμενη κυβέρνηση Τσίπρα (κυρίως τη δεύτερη), συνδέθηκαν με τη συντριβή των περασμένων βουλευτικών εκλογών και τελικά απέτυχαν ακόμα και να κρατήσουν το κόμμα απέναντι στον ουρανοκατέβατο Κασσελάκη,το πέρασμα από τη βάσανο μιας σκληρής αυτοκριτικής ήταν απαραίτητο. Το γεγονός ότι τα στελέχη αυτή έμοιαζαν να θέλουν να συνεχίσουν σα να μη συνέβη τίποτα, μάλλον θύμωσε τον (αριστερό) κόσμο στον οποίον απευθύνονται. Στρέφοντας τον πότε πίσω στον ΣΥΡΙΖΑ πότε αριστερότερα και ενίοτε και σε μια λογική αποστράτευσης.

Η αποστράτευση έμοιαζε παρούσα και στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της ΝεΑρ στο Θησείο. Οχι περισσότεροι από 300 άνθρωποι, ηλικίες που με εξαιρέσεις ξεκινούσαν από τα 55 και ο κύριος όγκος τους ήταν ακόμα μεγαλύεροι, ηθικό χαμηλό, εικόνα ενός χώρου που απέρχεται.

Παρόλα αυτά, η μάχη του 3% δεν είναι εντελώς χαμένη για τη ΝεΑρ. Καταρχήν, γιατί αυτή ακριβώς το γεγονός ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων της είναι μεγάλης ηλικίας, στην κάλπη αποτελεί ένα πλεονέκτημα. Οι ηλικίες αυτές δεν απέχουν, θα πάνε να ψηφίσουν. Δεύτερον, η μάχη του 3% είναι αυτή που έμαθε κάπως καλά να δίνει στη ζωή του αυτός ο μηχανισμός. Και τέλος, κάποιες μικρές λεπτομέρειες που ίσως παίξουν ρόλο. Για παράδειγμα, αν οι 35.000 ψήφοι που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη και την Ξάνθη τον περασμένο Ιούνιο, κατευθυνθούν προς τη ΝεΑρ όπου βρήκαν καταφύγιο οι δύο μειονοτικοί βουλευτές, θα αποτελέσουν μια σημαντική ένεση σε μια εκλογή όπου η συμμετοχή αναμένεται μικρή.

Το ερώτημα είναι: ακόμα κι αν μπει στην ευρωβουλή η ΝεΑρ, τι θα κάνει την επόμενη ημέρα; Με ένα συσχετισμό 6:1 απέναντί της, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εντείνει ασφυκτικά την πίεση και φυσικά δεν πρόκειται να της δώσει χώρο. Κάποια στελέχη της ζητούν αυτόνομη πορεία, άλλα κοιτάζουν προς κάτι καινούργιο που θα περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, ένα μέρος υποστηρικτών αναμφίβολα περιμένει τον Τσίπρα.

Είναι πιθανό, ακόμα κι αν την Κυριακή γλιτώσουν τα έπιπλα, στη Νέα Αριστερά να συνειδητοποιήσουν τη Δευτέρα ότι δεν αποτελεί πάντα σοφή ιδέα πρώτα να φτιάχνεις ένα κόμμα και μετά να σκέφτεσαι τι θα το κάνεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News