«Κάποια στιγμή θα πρέπει να γράψεις για τη γεύση», μου λέει ένας φίλος, σε μία από τις τελευταίες μεθεόρτιες συγκεντρώσεις της Πρωτοχρονιάς.

Δηλαδή;

Για τη γεύση που θα σε κάνει να ταξιδέψεις. Για τη γεύση που θα σε κινητοποιήσει για να φθάσεις σε μέρη μακρινά, δυσπρόσιτα, άγνωστα, μη «τουριστικά».

Για τη γεύση που θα δημιουργήσει νέες μνήμες ή θα ξυπνήσει παλιές.

Ο ίδιος μου μιλά για την περιήγησή του σε ακριτικές περιοχές των Ιωαννίνων τις ημέρες των γιορτών. Εκεί όπου με ορμητήριο το πολυσύχναστο Πάπιγκο και την Αρίστη, εξερεύνησε με την καθοδήγηση ντόπιων το λιγότερο γνωστό Ζαγόρι.

Για να βρεθεί στην Ιερά Μονή Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου, ένα βυζαντινό μοναστήρι έξω από την Κόνιτσα, πλάι στον Αώο, σε ελάχιστη απόσταση από τα σύνορα με την Αλβανία.

Και λίγο αργότερα, στο καφενείο της ακριτικής Πωγωνιανής, με την κυρία να τους περιμένει, έχοντας μαγειρέψει αρνάκι στον φούρνο, προβατίνα κοκκινιστή με πιλάφι και γίγαντες με χόρτα.

Τα περιγράφει με ενθουσιασμό. Παρότι τα μέσα ήταν λιγοστά στα μέρη αυτά. Σε σύγχρονες υποδομές και σκεύη. Η μνήμη της γεύσης όμως είναι αξεπέραστη. «Κάποια στιγμή, θα πρέπει να γίνει κάτι γι’ αυτούς τους ανθρώπους της εστίασης», μου λέει.

Για τους ανθρώπους της εστίασης λοιπόν, που δημιουργούν αυτό που σε όλα τα εγχειρίδια του τουρισμού λέγεται «experience». Και που στην πιο ανεπιτήδευτη έννοιά του, είναι το αίσθημα της απόλαυσης με όλες τις αισθήσεις. Ώστε να πλαισιώνεται από συναίσθημα. Και να θεμελιώνει την εμπειρία, την οποία στη συνέχεια θα περιγράψεις με τόσο ενθουσιασμό.

Τόσο απλό, αλλά και τόσο δυσεύρετο.

Γιατί δεν είναι μόνο η τροφή. Είναι η φιλοξενία. Είναι το φίλεμα με αυτό που έχει βγάλει το τσουκάλι. Δύο – τρία πράγματα. Από το βουνό, το μποστάνι ή τη θάλασσα. Αυτά που οι άνθρωποί του θα προσφέρουν, με συνταγές που κρατούν την παράδοση και τις μνήμες.

Αυτά τα «αυτονόητα», για τα οποία ο κόσμος της πόλης θα περιμένει υπομονετικά σε λίστα αναμονής για να βρει κράτηση στις «νεο-ταβέρνες» του αθηναϊκού κέντρου.

Όπου η πρώτη ύλη και ο τρόπος διαχείρισής της φιλοδοξεί να προσομοιάσει σε αυτά που έχει το τραπέζι του καφενείου της Πωγωνιανής, στο τσιμπούσι σε ένα Μιτάτο ή σε πανηγύρι της ορεινής Κρήτης, στην κακαβιά, μετά την ψαριά, πάνω στο καΐκι.

«Καθώς ο παγκόσμιος τουρισμός αυξάνεται και ο ανταγωνισμός μεταξύ των προορισμών εντείνεται, η μοναδική τοπική και περιφερειακή άυλη πολιτιστική κληρονομιά γίνεται ολοένα και πιο καθοριστικός παράγοντας για την προσέλκυση τουριστών», γράφει η εισαγωγή της ενότητας για τον γαστρονομικό και τον οινικό τουρισμό, στην ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού (ΠΟΤ).

Γιατί «συμβάλλουν στην ταυτότητα και ανάδειξη των προορισμών, τη διατήρηση και διαφύλαξη των τοπικών παραδόσεων και χαρακτηριστικών, αξιοποιώντας και επιβραβεύοντας την αυθεντικότητα».

Ισως το τελευταίο να είναι ακριβώς αυτό που εννοούσε ο φίλος, λέγοντας ότι «κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτούς τους ανθρώπους της εστίασης», περιγράφοντας τόσο γλαφυρά την εμπειρία του στο ανατολικό Ζαγόρι. Εννοώντας την ανάγκη για ενθάρρυνση, αναγνώριση και διαφύλαξη αυτού του κυττάρου της αγροτικής, κοινωνικής, τουριστικής δραστηριότητας στα άπαντα της ελληνικής επικράτειας.

Εξάλλου, η αναφορά στην εστίαση, γίνεται ως τεχνικός όρος. Γιατί στα μέρη αυτά, η εστίαση ως δραστηριότητα, είναι μια προέκταση της καθημερινότητας των ηρωικών κατοίκων.

Αυτών που κρατούν τον τόπο, παρά τις δυσκολίες μιας τόσο απομακρυσμένης από το αστικό κέντρο ζωής, αντιμέτωπης ειδικά στα ορεινά με οξείες καιρικές συνθήκες.

Και των ίδιων που κρατούν την παράδοση, με αγνότητα, χωρίς το φολκλόρ φτιασίδωμα μιας επιτηδευμένης αναπαραγωγής και μιας ιλουστρασιόν «τσιμπημένης» κάρτας μενού. Αυτών που είναι αυθεντικοί, ως έχουν. Και που προσφέρουν, εκούσια ή/και ακούσια, μοναδικές εμπειρίες στους επισκέπτες, μέσα από τη γνησιότητα των υλικών και της φιλοξενίας τους.

Εμπειρίες που θα γίνουν ζωντανές αναμνήσεις και ενθουσιώδεις περιγραφές.

Πλαισιωμένες πάντα με την επιθυμία για επιστροφή. Στις ρίζες.

Εκεί όπου η απόλαυση στο τραπέζι γοητεύει τις αισθήσεις και ζεσταίνει την καρδιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News