Οι τελευταίες κινήσεις της απερχόμενης καγκελαρίου Μέρκελ συνδυάζονται με πλήθος αναφορών στις σημαντικές στιγμές της πολιτικής της πορείας, τις προκλήσεις που συνάντησε και τον τρόπο με τον οποίο τις αντιμετώπισε, δίνοντας έμφαση σε μία σταθερή μεν, χωρίς έμπνευση όμως πολιτική. Κάνοντας λοιπόν τη δική μου αναδρομή στο παρελθόν, νομίζω ότι η πιο χαρακτηριστική κριτική που δέχθηκε ήρθε από τον Economist τον Οκτώβριο του δύσκολου 2014. Κριτική που συμπυκνώθηκε με την ασυνήθιστη, τουλάχιστον, εικονογράφηση στο εξώφυλλο του περιοδικού, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρητό πως «μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις».

Και τι εικόνα!

Σε πρώτο πλάνο υπήρχε ένας μεγάλος ψόφιος παπαγάλος, πεσμένος ανάσκελα δίπλα σε έναν (άχρηστο πλέον) ορό από ευρώ και την Μέρκελ στο βάθος να λέει «It’s only resting…». 

Στην πραγματικότητα βέβαια αυτή η εικόνα δεν ήταν τόσο ασυνήθιστη, τουλάχιστον για τη Μεγάλη Βρετανία, όπου το σκετς των Μόντι Πάιθον με τον ψόφιο παπαγάλο, που παίχθηκε από το BBC για πρώτη φορά πριν από 52 χρόνια, ψηφίστηκε σε κάποια δημοσκόπηση ως το καλύτερο τηλεοπτικό κομμάτι τους.

Σε αυτό το σκετς, μπαίνει ο Τζον Κλιζ σε ένα pet shop για να παραπονεθεί στον καταστηματάρχη (που παίζει ο Μάικλ Πάλιν) πως ο παπαγάλος που του πούλησαν ήταν ψόφιος. Στην εξέλιξη του σκετς, βλέπουμε, από το ένα μέρος τον ολοένα και πιο εκνευρισμένο Κλιζ, έναν άνθρωπο, που βλέπει καθαρά μια προφανή αλήθεια, κρατώντας στο χέρι τον ψόφιο παπαγάλο («μπορώ να αναγνωρίσω έναν ψόφιο παπαγάλο όταν τον δω και ακριβώς αυτή τη στιγμή βλέπω έναν», «αυτός ο παπαγάλος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πια!, έχει πάψει να υπάρχει!») και από το άλλο, τον Πάλιν που την αρνείται (ώστε να μην επιστρέψει στον Κλιζ τα χρήματά του), βρίσκοντας απίθανες δικαιολογίες, όπως (τη φημισμένη ατάκα) ότι ο παπαγάλος απλά αναπαύεται (it’s only resting). 

Είναι εντυπωσιακό το πώς ένα σχεδόν σουρεαλιστικό σκετς πάνω σε μια προσωπική διαμάχη της καθημερινότητας, μπορεί να φωτίζει τόσο καλά συμπεριφορές που ξεφεύγουν από τον ιδιωτικό χώρο και απαντώνται στην οικονομία και την πολιτική και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, συμπεριφορές που, όπως ο Πάλιν, αρνούνται πεισματικά (και με ιδιοτέλεια) να αποδεχθούν μια προφανή αλήθεια, επιστρατεύοντας απίθανες δικαιολογίες.

Eτσι και η Μέρκελ, επιμένοντας στις χωρίς προοπτική πολιτικές λιτότητας, χωρίς ενεργητική παρέμβαση για την ανάκαμψη της οικονομίας, ουσιαστικά είχε πάρει τον ρόλο του Πάλιν, επιμένοντας πως ο παπαγάλος (δηλαδή η οικονομία) απλά αναπαύεται, ενώ είχε ψοφήσει. 

Και η ειρωνεία είναι πως έπρεπε να έρθει η πανδημία, με τον θάνατο ως πραγματική και όχι μόνο μεταφορική απειλή, για να σπάσει κάπως η αυστηρή νομισματική και οικονομική πολιτική της ΕΕ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News