Μπορείς να πεις πολλά για τη δήλωση-διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις πυρκαγιές. Ότι ζήτησε συγγνώμη, ενώ κάποιοι άλλοι στη θέση του ακόμα δεν το έχουν πει αλλά τώρα στήνουν συνεντεύξεις Τύπου· ότι μίλησε για το μείζον, τη σωτηρία των ανθρώπων, που μεταξύ μας δεν το λες και αυτονόητο, το 2018 δεν είναι και τόσο μακριά· ότι έθεσε το ιστορικό και πραγματικό πλαίσιο —«οι τελευταίες ημέρες ήταν από τις πιο δύσκολες για την πατρίδα μας εδώ και δεκαετίες», υποστήριξε και παρέθεσε τα στοιχεία· ότι υποσχέθηκε χρήμα και άμεσα, μισό δισ. ευρώ δεν το λες και λίγο· ότι, τέλος, μίλησε και πάλι για το μέλλον και μάλιστα με ενωτικό τόνο —«αν το καθήκον του σήμερα ανήκει στην κυβέρνηση, η ευθύνη του αύριο ανήκει σε όλους μας», είπε· Αυτό όμως που σου μένει ως απορία είναι το «πώς»;

Οχι τόσο το πώς το μέλλον θα ανήκει σε όλους, αυτό είναι περισσότερο φιλοσοφικό και με τον οχετό που διαβάζεις δεξιά και αριστερά δεν το βλέπεις και τόσο πιθανό, αλλά το πιο πρακτικό: πώς θα αναδημιουργήσεις τη βόρεια Εύβοια; Πώς θα πάρεις 500.000 στρέμματα καμένα και θα τα αναγεννήσεις; Πώς θα αναδημιουργήσεις φύση, κοινότητες, οικογένειες, δουλειές; Λεφτά ναι, υπάρχουν. Μόλις το πρωί η Τράπεζα της Ελλάδος ενέγραψε στους λογαριασμούς της τέσσερα δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάπτυξης και ο Πρωθυπουργός μίλησε για αυτά, για πρόσθετα 500 εκατ. ευρώ και για άλλα ακόμη.

Αλλά ακόμη και αν έχεις όλα αυτά τα χρήματα, τι κάνεις; Τελευταία φορά που ρώτησα αν πετάξεις ευρώ σε ένα καμένο αγρόκτημα δεν φυτρώνουν ελιές, σίγουρα όχι οι ελιές των 2.000 ετών που υπήρχαν στις Ροβιές. Ακόμα και αν δώσεις άτοκα δάνεια του ενός εκατομμυρίου σε όποιον έχει ΑΦΜ στη Λίμνη, δεν σημαίνει ότι το ξενοδοχείο που θα φτιάξει θα έχει και πελάτες, ή εργαζόμενους που θα επιστρέψουν σε έναν κρανίου τόπο. Ακόμα και αν φτιάξεις καινούργια σπίτια στη θέση και κάθε αποθήκης που κάηκε, δεν σημαίνει ότι θα ξαναπάνε άνθρωποι, φαμίλιες και ζώα να ζήσουν σε αυτά.

Η Εύβοια, το βόρειο τμήμα της, το καλό και το εύφορο, υπέστη ένα πραγματικό ολοκαύτωμα. Και ακόμα και αν πάρεις 500ευρα και τα ρίξεις, το μόνο που θα κάνεις είναι να καούν σαν πυροτεχνήματα, αν όχι στο αλκοόλ και στον τζόγο της απόγνωσης.

Το πρόβλημα είναι ότι η βόρεια Εύβοια που κάηκε δεν είναι μια πόλη που καταστράφηκε. Εκεί μπορεί να έχεις χιλιάδες θύματα, αλλά θα πάρεις ένα πολεοδομικό σχέδιο του Κανδύλη ή του Δοξιάδη, θα το εφαρμόσεις και θα περιμένεις απτά αποτελέσματα σε λίγα χρόνια.

Η βόρεια Εύβοια, η καμένη Εύβοια, είναι ένας άγραφος χάρτης. Μπορείς να κάνεις πολλά. Αλλά θέλει έμπνευση. Θυμάμαι πώς η Καλαμάτα αναγεννήθηκε μετά τον μεγάλο σεισμό του 1986, αλλά ευτύχησε να έχει για δήμαρχο έναν άνθρωπο με σπουδές, όραμα και τελικά μεράκι, τον Σταύρο Μπένο, που πήρε τα όποια κονδύλια και τα μετασχημάτισε σε κάτι ανώτερο, πολεοδομικά, τουριστικά, πολιτιστικά.

Δύσκολο να βρεις τέτοιους δημάρχους σήμερα, πόσο μάλλον στην Εύβοια, που αν και με μια ευλογημένη γεωγραφία επί δεκαετίες παραμένει σε μια εγγενώς ατελή ανάπτυξη —το πολιτικό δυναμικό της, βουλευτές εξαφανισμένοι αυτές τις ημέρες, δεν είναι άσχετοι του προβλήματος.

Αλλά η ευκαιρία παραμένει να είναι μπροστά μας. Μια μοναδική περιοχή που μπορεί να γίνει κάτι ίδιο, αλλά και άλλο ταυτόχρονα. Να γίνει ένας παράδεισος ακόμα πιο όμορφος απ’ όσο ήδη ήταν. Με αγροτική, τουριστική και οικιστική ανάπτυξη απαράμιλλης απόδοσης.

Αρκεί να υπάρξουν τα τρία στοιχεία που προαναφέραμε: τεχνογνωσία, όραμα και μεράκι. Αν υπάρχουν, θα βγει αυτό το δύσκολο πείραμα της Εύβοιας πιο εύκολα. Θα γεννήσει μέσα από τις στάχτες κάτι καλύτερο.

Αν η Εύβοια ανασυγκροτηθεί, θα γίνει το ωραιότερο νησί της Μεσογείου. Όχι ότι δεν ήταν, αλλά λέμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News