Ας με συγχωρέσουν πολλοί. Σπάνια απολαμβάνω λόγο με ειρμό. Λόγο με λόγια και λόγο ύπαρξης. Αντίθετα όλο και πιο πολύ πέφτω πάνω στην φρίκη της α-παιδείας μας. Η οποία είναι μαζική εξού και κανένας δεν τρομάζει με τον άλλον. Κάπως μυστηριωδώς συνεννοούνται. Στα καλλιτεχνικά δε, ακόμα χειρότερα. Αφού εύκολα μπορεί κάποιος να χαριεντίζεται με προτεταμένα μικρόφωνα αμολώντας θραύσματα αρκεί στην πίστα να πιάνει τα γεννητικά του (τόσο συχνά που θαρρείς αγωνιούν αν είναι στην θέση τους) και να λικνίζεται αυτοερωτικά μπροστά σε ό,τι έχει κάμερα-καθρέπτη υπό τον ήχο, μίμων ήχων και κενότητας στίχων.

Πτου σου μάτια μου, εαυτέ μου! Οι τραγουδιστές της δικής μου γενιάς δεν μιλούσαν. Ευτυχώς. Κυρίως τραγουδούσαν. Είχαν μια ενδιαφέρουσα αμηχανία, μια ταπεινοσεμνότητα και αγωνία για τον λόγο γιατί δεν πατούσαν σε μόρφωση, οι περισσότεροι το υπερτόνιζαν «εγώ, μέχρι το δημοτικό».

Ερχόταν η επιτυχία και πάλι τον έτρεμαν τον λόγο. Σπάνιες οι συνεντεύξεις, σπανιότατες οι τηλεοπτικές εμφανίσεις. Μόνο επί της πίστας τα έδιναν όλα και αξιώνονταν Αξία. Τώρα πετάγονται μικρόφωνα από παντού, με το «καλημέρα σας» να εκφέρεις και άποψη επί παντός επιστητού. Και λαλάει ο έρμος εύθραυστος θεωρώντας τον εαυτό του κατ’ ελάχιστον ρήτορα. Αστα να πάνε. Και ήρθε η Μαρίνα. 

Η Μαρίνα Σάττι. Πόσο με παίδεψε στην αρχή το τραγούδι της για τη Eurovision! «Τι είναι αυτό;» αναρωτιόμουν, δυσκολευόμουν, ψιλοκοροϊδεύοντας. Με ένα όμως ήδη σχηματισμένο χαμόγελο, με τους ήχους τού τραγουδιού στα χείλη και ένα ατιθάσευτο κέφι να μου κλείνει το μάτι. Μια κατάσταση ακριβώς όπως σε καλοκαιρινά πανηγύρια… Που ούτε καταλαβαίνεις πώς γίνεται και στα ξαφνικά πιάνεσαι από το χέρι ενός άγνωστου άλλου και γίνεστε ένα. Και πάνε τα πόδια «τσάτρα πάτρα», αλλά ωραία «τσάτρα πάτρα», κάπου το πιάνεις-κάπου το χάνεις και τι πειράζει;

«Τι είναι αυτό;». Με αυτό θα πάμε στην Eurovision; Μα η τέχνη, κάθε είδους τέχνη, αλίμονο αν δεν σε ξεβολέψει. Ετούτο το κορίτσι-γυναίκα όντως μας ξεβόλεψε. Αρκεί όμως μόνο αυτό; Το ίδιο μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε σαματατζής. Δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας.

Η Μαρίνα Σάττι με εξανάγκασε να μελετήσω ακόμα και το βιογραφικό της. 37 ετών. Ωπα! Τη νόμιζα πολύ μικρότερη. Η μουσική της άποψή πατάει επάνω σε παιδεία, σπουδές-σπουδές και «σπουδές» του κόσμου. Σταδιακά έκτισε προσωπικότητα, ταυτότητα, εμμονή. Εξίσου μ’ άρεσε να την παρακολουθώ να μιλάει. Να εξηγεί, να υπερασπίζεται. Να μας εκπροσωπεί διά του φρέσκου λόγου της. Εδειχνε ότι ήξερε τι έκανε, για κάθε τι που έκανε.

Εσπευσα χθες να γράψω αυτό το κείμενο πριν τον τελικό του Σαββάτου. Να μη γνωρίζω το αποτέλεσμα. Να την έχω νικήτρια ό,τι και να… Σε μια παγκοσμιοποιημένη «σούπα» μαγείρεψε her way και σε ελληνική γλώσσα. Η ένωση των λαών μπορεί να έρθει αν ο καθένας συστηθεί με την ταυτότητα που η ψυχή του, αρχέγονα φέρει, ως πατρίδες (πληθυντικός αριθμός). Βαλκάνια…Ρωμιοί… Αγάπες μου.

Εσπευσα να γράψω αυτό το κείμενο πριν τον τελικό με αυθορμητισμό αλλά, γαμώτο, ένα χασμουρητό της και οι ανούσιοι χαριεντισμοί της ενώ απαντούσε σε ερωτήσεις η τραγουδίστρια εκπρόσωπος του Ισραήλ, μου λέρωσαν τα πάντα. Κοίτα πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες όταν εκπροσωπείς μια χώρα. Τόση άμυαλη συμπεριφορά από καλλιτέχνη για καλλιτέχνη; Τόσο παιδική έκφραση μιας δήθεν πολιτικής στάσης; Κρίμα. Κρίμα. Ασχέτως αν από καρδιάς της εύχομαι Καλή επιτυχία…  

ΥΓ Το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιογραφικό της: Πτυχιούχος κλασικού πιάνου και ανώτερων θεωρητικών στη μουσική, διπλωματούχος κλασικού τραγουδιού και υποκριτικής. Υπότροφος του διεθνούς φήμης Berklee College of Music όπου σπούδασε ενορχήστρωση, παραγωγή και τζαζ μουσική δίπλα στον Danilo Perez και Jamey Haddad. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο European Jazz Orchestra (EBU). Με εμφανίσεις από το Μέγαρο Μουσικής και τη Λυρική Σκηνή μέχρι σε πανηγύρια της Κρήτης. Το 2017 κατέκτησε την κορυφή των  charts με το «Μάντισσα». Το 2017 ίδρυσε τις Chores ένα αμιγώς γυναικείο χορωδιακό σύνολο 150 γυναικών από 15-60χρόνων, καλλιτεχνικό φυτώριο που αποσκοπεί στην προώθηση της ελληνικής παράδοσης. Τον Μάιο του 2022 κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό άλμπουμ «YENNA» ενώ το 2023 πειραματίστηκε με ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ το Flabouro αλλά και το TUCUTUM ένα τραγούδι-σχόλιο πάνω στην βαλκανική trap, που αποδείχτηκε στο viral του καλοκαιριού της χρονιάς.        

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News