Δεν ξέρω αν θα έβαζα το «Ζάρι» να το ακούσω, όπως θα έβαζα τις «Κούπες» και τη «Μάγισσα». Την εικόνα, όμως, που ντύνει το τραγούδι, αυτή θέλω να τη δω χίλιες φορές. Βάζω και ξαναβάζω το βιντεοκλίπ, οι σκηνές που εναλλάσσονται στο οπτικό πεδίο σου είναι ένα view master ελληνικού σουρεαλισμού.

Ακρόπολη, πιάτσες ταξί στο βρώμικο φόντο της πόλης, σέλφι μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, συρτάκια στη μέση του πουθενά, μαρσαρίσματα στον Λυκαβηττό, Πλάκα, περικεφαλαίες και προτομές αρχαίων να στριφογυρίζουν στο κάτω μέρος της οθόνης, γιαγιάδες με τσεμπέρια, απλωμένα ρούχα, τσαρούχια, σουβλάκια, τζατζίκια, σημαιάκια, η Βουλή των Ελλήνων, κλαρίνα, τουρίστες, εθνομπαρόκ καρτ ποστάλ και τουριστικοί οδηγοί.

Και πολλά «τα-τα-τα» ενδιάμεσα, που γίνονται κατάληξη των λέξεων στον στίχο και είναι σαν να τονίζουν το μεσογειακό ταπεραμέντο μας. Τα αψυχολόγητα σηκώματά μας για να ρίξουμε έναν χορό, το ελατήριο που μας εκτοξεύει από την καρέκλα εκεί που καθόμαστε σε ένα ταβερνείο, την ετοιμότητά μας ανά πάσα στιγμή για ξεφάντωμα. Είμαι σίγουρη ότι το τραγούδι θα γίνει σουξέ στα καλοκαιρινά μπαρ της Ελλάδας και βλέπω από τώρα πολλούς τουρίστες να το χορεύουν κρατώντας ούζο στο χέρι.

Ενα είναι σίγουρο: στον 68ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision θα αυτο-τρολαριστούμε. Θα δείξουμε το βαλκανικό μας βασίλειο σε όλο το μεγαλείο του. Μια τουριστική ατραξιόν με βάθος αιώνων, όπου συνωστίζονται φιλόσοφοι και κλαρινογαμπροί, η υψηλή αισθητική και το κιτς, ο πολιτισμός και η καλτίλα. Το βασίλειο τώρα ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχτεί τον τουρίστα και να τον μυήσει σε αυτές τις αντιθέσεις. Θα τις κοιτάζει σαστισμένος περπατώντας μέσα στον γραφικό μας λαβύρινθο. «Νο πρόμπλεμ, μάι φρεντ, σαστίζουμε κι εμείς με τον εαυτό μας ώρες-ώρες» θα του πούμε. Απλώς εμείς το έχουμε συνηθίσει.

Ασφαλώς, δεν αγάπησαν όλοι το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι. Το θεώρησαν κατώτερο των προσδοκιών, κατώτερο των περιστάσεων, κατώτερό μας γενικά. Ενα γυφτοβαλκανικό άκουσμα, μια παρακμιακή μείξη παραδοσιακού ήχου και τραπ υποκουλτούρας. Συγγνώμη, αυτό δεν είμαστε στην τελική; Στη μεγάλη εικόνα μας, είμαστε ένα παζλ αταίριαστων στοιχείων κάλλους και ασχήμιας, ένα έργο σκηνοθετημένο από τον Εμίρ Κουστουρίτσα.

Κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει η σκηνοθεσία του βιντεοκλίπ στον σέρβο σκηνοθέτη, αλλά ανήκει στον Αυστραλό Ζακ Γουίζελ. Και εδώ σκέφτεσαι πώς ένας ξένος, από μια τόσο μακρινή ήπειρο με τόσο διαφορετική κουλτούρα, κατάφερε να δει μέσα στη βαλκανική ψυχή και να την αποκρυπτογραφήσει τόσο εύστοχα. Λογικό από μια άποψη, όταν κοιτάς κάτι από απόσταση το βλέπεις πιο καθαρά.

Δεν ξέρω τι ζαριά θα πιάσουμε στη φετινή Eurovision, γιατί το «Ζάρι» είναι από τα τραγούδια που ή θα τα μισήσεις ή θα τα λατρέψεις, όπως άλλωστε συμβαίνει και με την ερμηνεύτριά του. Αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι ό,τι πιο αυθεντικό έχουμε στείλει στον διαγωνισμό έως τώρα.

Εκτός του ότι συντονίζεται πλήρως με τη μουσική και καλλιτεχνική ταυτότητα της Μαρίνας Σάττι, συντονίζεται και με το συνονθύλευμα που λέγεται ελληνικότητα σήμερα. Και βέβαια, είναι η πιο χαριτωμένη σάτιρα της συνθήκης «Ελλάδα, τουριστικός προορισμός», σε μια εποχή που το μαγαζί ετοιμάζεται για την καλοκαιρινή σεζόν.

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Και είμαστε υπέροχα γραφικοί, θα το δείτε. Βασικά, θα το ακούσετε στο Μάλμε της Σουηδίας. Για τρία λεπτά ο ευρωπαϊκός Βορράς θα δονηθεί από ανόθευτη, πηγαία, βαλκανική υπερβολή. Μπορεί να κριντζάρει, μπορεί και να γουστάρει. Θα φανεί στο χειροκρότημα και στη βαθμολογία.

Υ.Γ. Το μόνο που μου λείπει από την εξίσωση είναι η ταλαιπωρία του εργαζόμενου στην ελληνική τουριστική βιομηχανία. Ενα γκαρσόνι που ξεροψήνεται στον ήλιο, για παράδειγμα, σερβίροντας κλαμπ σάντουιτς και καφέδες κάτω από κιτς ομπρέλες και ξαπλώστρες που έχουν στηθεί δίπλα στις γαλανές μας θάλασσες. Είναι κι αυτή μια παράμετρος της φιλοξενίας, αλλά, εντάξει, ας μη στενοχωρήσουμε και τόσο τον γιουροβιζιονικό θεατή. Ας μείνουμε στα «όπα» και στα «τα-τα-τα», που τα χωνεύει καλύτερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News