Για να φτάσεις στην αίθουσα του πρωινού περνούσες μια σειρά ανθοδοχεία με δεξιοτεχνικά τοποθετημένα λουλούδια. Κάθε μέρα τα χάζευα. Σήμερα όμως τα ανθοδοχεία ήταν γεμάτα αμυγδαλιές. Εχω «θέμα» με τις αμυγδαλιές. Οσοι με τιμάτε, διαβάζοντάς με χρόνια, σίγουρα γνωρίζετε ότι κάθε χρόνο αφιερώνω ένα κείμενό μου στην πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά που θα αντικρίσω.

Με ένα χαμόγελο διαρκείας, όπως αυτό των ερωτευμένων, προχώρησα να καθίσω στο τραπέζι μας. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όλοι μας στη Χάγη για τα γενέθλια του δεύτερου γιου μας και βρεθήκαμε. Με παιδιά και εγγόνια. Πρωινή ως συνήθως, σκεφτόμουν τα γέλια της προηγούμενης νύχτας μας, τα πειράγματα, τις μιμήσεις. Σε τούτη τη φαμίλια γελάμε πολύ, εκφράζουμε τα συναισθήματά μας πολύ, συνομιλούμε πολύ και όλα αυτά με ακολουθούσαν, γι’ αυτό και χαμογελούσα.

Σε λίγο, στιγμιαία αποσπώμενη από τις σκέψεις μου, γύρισα αυθόρμητα το κεφάλι μου προς το διπλανό τραπέζι. Ωπ! Ωπ! Μια αστραποένωση της στιγμής. Καθώς την είδα. Φορούσε ένα τυρμπάν κρεμ, είχε σχεδιασμένα φρύδια και ένα πολύ πολύ συγκεκριμένο βλέμμα προς το παράθυρο. Το ξέρω βαθιά, το ξέρω αυτό το βλέμμα. Μάτια μου! Μια γυναίκα που πάλευε καρκίνο. Ο άνδρας δίπλα της ψιλοχαμένος προσποιούμενος τον ψύχραιμο. Εκείνη του ψιθύρισε «Touch wood, νιώθω καλά σήμερα, κοιμήθηκα καλά».

Συναισθήματα, συναισθήματα, πλημμύρα συναισθήματα, αυτόματα έγιναν κόμπος στο στήθος μου, ανέβηκε ο κόμπος λαιμό, λύθηκε ο κόμπος ανέβηκε δάκρυ, έφτασε μέχρι την κάτω βλεφαρίδα, εκεί το συγκράτησα, το γύρισα πίσω. Χαμογέλασα στον Γιάννη. «Τι έπαθες;» αναρωτήθηκε. «Η γυναίκα…» είπα και ούτε λέξη παραπάνω. Η γυναίκα. Είναι… Πώς να σας το εξηγήσω; Μια βαθιά συγγένεια. Μια ψυχοενδοσυνεννόηση.

Είναι απίστευτη η σύνδεση όσων από εμάς νόσησαν από καρκίνο με όσους αντιλαμβανόμαστε ότι τώρα δίνουν τη δική τους μάχη. Είναι ιερή σύνδεση. Είμαστε αίρεση. Είναι όλα όσα, πολλά, σε συνδέουν χωρίς να χρειάζεται να τα μιλήσεις. Συναισθανόμαστε αυτόματα, εκ κατάσαρκης μνήμης. Μας συνδέουν το πρώτο άκουσμα με κείνες τις άγνωστες ιατρικές λέξεις-γνωματεύσεις και η προσπάθεια να αντιληφθείς, εκείνοι οι άχρωμοι διάδρομοι και τα συναπαντήματα των βλεμμάτων με άγνωστους που ωστόσο καταγράφονται μέσα σου.

Είναι ο φόβος, καθαρός φόβος όσο ποτέ, είναι τα άψυχα μηχανήματα και τα «Μην αναπνέετε» – «Αναπνέετε». Είναι το να μην το μάθει η μαμά σου (όσο χρόνων και να είσαι-είναι), είναι τα μαλλιά στο πάτωμα, η περούκα που γίνεται τυρμπάν, ο καλλωπισμός για κάθε χημειοθεραπεία ως κουράγιο στον εαυτό σου, είναι… Αυτό κι αν είναι!.. Η ημέρα που καταλήγεις να τα πετάξεις όλα αυτά, μα όλα, όλα! Αϊ στην ευχή. Με συγκινούν βαθιά, θέλω να φιλήσω όλα τα φαλακρά κεφαλάκια.

Η αρρώστια δεν είναι ντροπή. Είναι η καταγραφή της ψυχής στο σώμα. Είναι ευκαιρία. Τι σε πόνεσε, πουλάκι μου; Πού ξεπέρασες τα δικά σου σύνορα. Είναι η οριοθέτηση που δεν κατάφερνες να κάνεις. Είναι ο εαυτός σου υπερμεγεθυσμένος. Να σε δεις μέσα κατάμεσα. Αν δεν σε δεις και τώρα, πότε θα σε δεις καθαρότερα; Να ξέρατε τι  απελευθερωτική στιγμή είναι η στιγμή που τα πετάς όλα! Και το μαντίλι.

Τι τρυφερός τσαμπουκάς οντότητας. Γυμνή, θεόγυμνη καλλωπιστικών στοιχείων. Εγώ κι εγώ. Πιάνεσαι μόνο από τα μάτια σου και κρατιέσαι και συμπονιέσαι και σε νοιάζεσαι και σε αγαπάς έτσι μικρή-μεγάλη και σε εκτιμάς και και και. Και βέβαια, είναι και οι ταβανονύχτες που ενώνουν. Πολλές, πολλές ταβανονύχτες που κοιτάς ταβάνι και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι. Αμυγδαλιά, θαρρείς, ξερή. Ξερή;

Χαμογέλασα στην άγνωστη κυρία. Από τη μία η κυρία, από την άλλη ένα σωρό ανθοδοχεία με αμυγδαλιές. Ολες μας εν δυνάμει αμυγδαλιές. Να δεις, αγαπημένη, άγνωστη κυρία με το πολύ πολύ συγκεκριμένο βλέμμα… Λίγο λίγο, αυτό που τώρα σε πονάει, ανθίζει, ανθίζει, ανθίζει. Ολάνθιστη θα βγεις. Πολύ πολύ σε αγαπώ. Γιατί; Ετσι! Τέτοιες αγάπες δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Καλή συνέχεια σε όποια, σε όποιον.

ΥΓ. Με το που παρέδωσα το κείμενο, τυχαία διαπίστωσα ότι σήμερα, λέει, είναι η ημέρα μάχης κατά του καρκίνου. Κάτι συμπτώσεις! Τις προληπτικές εξετάσεις και τα μάτια σας. Κορίτσια-γυναίκες και αγόρια-άνδρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News