Η δικαστική και διαχειριστική διερεύνηση της υπόθεσης της «Κιβωτού του Κόσμου» ούτε εύκολη προδιαγράφεται, ούτε σύντομη. Η γιγάντωση της συγκεκριμένης κοινωνικής δομής προδιαγράφει μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία, που όμως δεν πρέπει να λειτουργήσει εις βάρος των ανθρώπων που σήμερα βρίσκονται στην ευθύνη της, και που δεν είναι λίγοι. Ο άμεσος ορισμός διοίκησης από πρόσωπα που γνωρίζουν τον χώρο της αλληλεγγύης, ευκταίο είναι να λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Η αυτοκριτική που πρέπει να γίνει -κυρίως από το μιντιακό περιβάλλον- για τη σχεδόν μεσσιανική προβολή των πρωταγωνιστών της υπόθεσης, είναι μια άλλη ιστορία, για την οποία ουδείς πρέπει να αναμένει αποτελέσματα. Πολλοί, επίσης, έσπευσαν να εκφράσουν την απορία τους, πως είναι δυνατόν η πρόνοια να είναι δουλειά κάποιου άλλου, εκτός από υποχρέωση του ίδιου του κράτους. Είναι, προφανώς, οι ίδιοι που ξέχασαν το αίσχος της Λέρου, την προηγούμενη δεκαετία, και που «παρασύρθηκαν» σε σοσιαλ-μιντιακές υπερβολές του τύπου «…τα κλείνουν», όταν ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της κυβέρνησης, για επιβολή κανόνων στη διαχείριση και λειτουργία των μη κρατικών δομών.

Λογικό είναι η απογοήτευση που προκάλεσε σε ευαισθητοποιημένους πολίτες η υπόθεση της «Κιβωτού», να έχει συμπαρασύρει στη σκιά της γενικευμένης καχυποψίας όλες -χωρίς εξαίρεση- τις φιλανθρωπικές, εθελοντικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα ιδρύματα. Οι πολίτες δεν προσφέρουν πια, γιατί θεωρούν ότι η δωρεά τους, μικρή ή μεγάλη, δεν θα φτάσει στους ωφελούμενους αλλά στις τσέπες κάποιων επιτήδειων. Και όπως συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις αυτές, μαζί με τα χλωρά καίγονται και τα ξερά. Έλα όμως, που οι προσφορές αυτές, είτε σε είδος, είτε σε χρήμα, είναι απολύτως απαραίτητες για να συνεχίσουν αυτές οι δομές τη λειτουργία τους και να ανακουφιστούν οι ωφελούμενοί τους.

Η υπόθεση της «Κιβωτού» είναι, λοιπόν, και μία μεγάλη ευκαιρία. Όχι μόνο να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι αλλά και να μπουν κανόνες στο σύστημα λειτουργίας των προνοιακών δομών, είτε αυτές λειτουργούν με καθεστώς ιδιωτικού, είτε υπό καθεστώς δημοσίου δικαίου. Κανόνες που θα διασφαλίζουν την ποιότητα στην παροχή υπηρεσιών προς πολίτες που δοκιμάζονται αλλά και κανόνες που θα διασφαλίζουν όρους διαφάνειας για τη διαχείριση στο τσουνάμι κοινωνικής προσφοράς που εκδηλώνεται, κυρίως μετά τη δεκαετή οικονομική κρίση.

Έφτασε η ώρα, λοιπόν, η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη να δώσουν οριστικά τη θέση τους στην οργανωμένη και συστηματοποιημένη αλληλεγγύη. Την οργανωμένη αλληλεγγύη που με κανόνες, πρωτόκολλα και προδιαγραφές, θα μετατρέπει την προσφορά της κοινωνίας, σε πραγματικό καταφύγιο για όσους την έχουν ανάγκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News