Η σκηνή είναι μοναδική, συναρπαστική, διαβολικά ιδιοφυής! Ενας νεαρός, με την όψη ακριβώς που πρέπει να έχει και στοιχεία προσωπικότητας ενδιαφέροντα, άριστος φοιτητής, στέκεται σε μια ταράτσα σε απόσταση βολής και σημαδεύει με το προσωπικό του όπλο. Ξεκίνα μουσική!

Ο άνδρας απέναντί του απευθύνεται στο πλήθος των οπαδών του. Είναι όπως πρέπει να είναι, αρκούντως μαυρισμένος, αρκούντως σκληρός για να πεθάνει, αρκούντως μάγκας και είρων. Εκπέμπει δύναμη, είναι «Δίας» για τους Ελληνες, θαρρείς έχει κεραυνούς στις τσέπες. Ενώ μιλάει απευθυνόμενος στο πλήθος, «Αν θέλετε να δείτε κάτι θλιβερό, απλώς κοιτάξτε…», STOP σε αυτή του τη φράση… Κάμερα σε μια σφαίρα που διασχίζει περνώντας ξυστά από ένα σωρό, όσα ακριβώς πρέπει να περάσει, και του τραυματίζει το αφτί τόσο όσο. Μια γραμμή αίματος αφήνει δεξιοτεχνικό αποτύπωμα, μια γραμμή όσο πρέπει, οριζόντια, έτσι που να δείχνει τραύμα χωρίς και να «εξευτελίζει» τον άνδρα ως τραυματία.

Ο άνδρας δεν ενεργεί ως σοκαρισμένος, δεν του πρέπει να του κοπεί η χολή, ως των κοινών θνητών. Δεν τα χάνει ούτε για δευτερόλεπτο, δεν έχει ανθρώπινα αντανακλαστικά, αλλά ήρωα κινουμένων σχεδίων. Από αυτά των ηρώων που τα σύγχρονα παιδιά βλέπουν με κερωμένα μάτια σε τεράστιες ή μικρές οθόνες, πάντως στη διαπασών του ήχου, αποσυνδεδεμένα από ό,τι και να γίνεται γύρω τους. Και μετά, αμέσως μετά, μπολιασμένα βία ορμάνε να εκτονώσουν τη μανία που τους προκάλεσαν γινόμενα και αυτά «ήρωες». Ετούτος ο άνδρας, σωστός στην εικόνα που τού αρμόζει, ούτε καν ξεχτένιστος, ρε φίλε, σηκώνει αυτόματα το χέρι του σε μπουνιά!

Είναι θεός! Είναι σούπερ ήρωας!

Και αμέσως διατάσσει το πλήθος , επίσης πλήθος μαρμαρωμένο… Ο πιο εξωστρεφής λαός, που έχει το «ουάου» ψωμοτύρι και την κραυγή για πλάκα… Ισως τα κρατάει για το επόμενο Καπιτώλιο. «Πολεμήστε, πολεμήστε» προτρέπει ο σούπερ ήρωας. Μία και μόνη λέξη. Δυνατή λέξη, συνθηματική. Για να μείνει. Fight! Fight! Ποιον; Ποιους; Ποια είναι τα αντίπαλα καθάρματα; Ποιος είναι ο κακός;

Οι άνδρες της ασφαλείας τού αφήνουν όσο χρόνο τού χρειάζεται για τον δικό του ρόλο. Μια «ανάσα» σκηνής τόσο όσο, τόσο μέχρι… Ξετίναξε μουσική δυνατά, ρε! Πέφτουν κατά πάνω του όταν ακριβώς του πρέπει, χωρίς να καπακώσουν τη δική του οντότητα εξουσίας. Ωστόσο οι λέξεις, οι διάλογοι είναι ερεθιστικά σπιντάτοι. «Ετοιμοι; Περιμένετε! Εμπρός, πάμε!», «Εφτασε το Hawkeye!» (κωδικό όνομα για την ειδική κατασταλτική μονάδα), «Το πεδίο είναι ελεύθερο», «Εμπρός, κύριε, πάμε». I love it! I love it! Και μετά; Μετά; Μετά είναι η σκηνή που πιο πολύ λατρεύω. Η μόνη ανθρωπένια, χωμάτινου ανθρώπου: «Περιμένετε να πάρω τα παπούτσια μου». Τα άτιμα παπούτσια! Πώς μένει πάντα ένα παπούτσι σε τόπο δυστυχήματος;

Με διαβάζω και με σοκάρω, εμένα την ίδια σοκάρω. Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί ο σούπερ ήρωας και ένας άνθρωπος, Ρέα, αθώος σκοτώθηκε. Απολύτως σκοτώθηκε. Αλλά και ένας νέος εκπαιδεύτηκε, ανατράφηκε, δικαιούνταν να έχει όπλο, όπως και κάθε Αμερικανός πολίτης, άρα σκοτωμένοι πριν σκοτωθούν… Πώς διανοήθηκες να γράψεις σαν για κινηματογραφικό έργο; Και άλλωστε, αν από τη μια πλευρά υπάρχει ένας Τραμπ, από την άλλη υπάρχει ένας Μπάιντεν ως πείσμων, άφρων γέρος, που πάει και δεν πάει, να εξουσιάσουν έναν πλανήτη Γη! Φωτιά μαίνεται όπως και να γίνει. Την αντιλαμβάνεσαι; Την αντιλαμβάνομαι εδώ και χρόνια. Πολλά πολλά χρόνια. Πολλά τα εγκλήματα. Με κυριότερο, θλιβερότερο, βαρβαρότερο, πιο ύπουλο όλων, όλων, όλων, την κινηματογραφοποίηση της ζωής.

Τίποτα αυτού του λαού δεν μπορώ να το δω ως αληθινό. Ολα με παραπέμπουν σε εικόνα. Και αυτό είναι τραγικό για εμένα την ίδια. Ακόμα δε χειρότερα, για τα εγγόνια μου. Χωρίς να καταλαβαίνουμε το έγκλημα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News