Παρακολουθώ τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το ΚΚΕ) να αναφέρονται στα κέρδη των εταιρειών ως να διαπράττουν φρικτό αμάρτημα. Θαρρείς, αν ήταν στο χέρι τους, θα τους τράβαγαν και ένα χεράκι ξύλο, ιδανικά στο Σύνταγμα, για να χαρεί κόσμος. Σε μια χώρα που στους τέσσερις πολίτες εφορία πληρώνουν μόνο οι δύο. Αρα ο μισός πληθυσμός.

Σε μια χώρα που, όπου στήσουν το τέρμα του αφορολόγητου, στριμώχνονται αυτόματα οι περισσότεροι στο «παρά ένα» του. Σε μια χώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι πλησιάζουν το ένα (1) εκατομμύριο (μερικά παραδείγματα: 174.666 δάσκαλοι και καθηγητές, 139.546 υπάλληλοι δήμων και περιφερειών, 81.909 στρατιωτικοί, 54.150 αστυνομικοί, 39.068 νοσηλευτές, 25.411 γιατροί ΕΣΥ, 9.490 κληρικοί, 564 μετακλητοί βουλευτών, 1.559 μετακλητοί δήμων και περιφερειών). Σε μια χώρα που η πλειονότητα των επιχειρήσεων, ήτοι το 88%, απασχολεί από ένα έως 10 το πολύ άτομα (ηρωΐκές μικροεπιχειρήσεις).

Αναρωτιέμαι προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Από πού θα μας έρθει το χρήμα για να πληρωθούν τα ανωτέρω; Από πού οι θέσεις εργασίας; Εκ του Θεού;

Αντί να προσπαθούμε προς την κατεύθυνση της κυβέρνησης, για ανοιχτές πόρτες για μεγάλες εταιρείες που μακάρι, εκατό φορές μακάρι, να έχουν κέρδη ώστε να ανοίγουν θέσεις εργασίας και ορίζοντες και τεχνογνωσία, οι πολιτικοί αυτών των κομμάτων εμποτίζουν χολή λαΐκισμού. Για ό,τι υπόσχονται, η διαδρομή είναι πάντα η ίδια: «Θα τα πάρουμε από τις μεγάλες εταιρείες», «θα τα πάρουμε από τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών».

Λες και οι μεγάλες εταιρείες είναι κακόμοιροι που δεν έχουν στον ήλιο του κόσμου μοίρα και έρχονται στην Ελλάδα με σκυμμένο κεφάλι και αυτοδιάθεση μαστιγώματος. Λες και οι μεγάλες εταιρείες είναι τυχαία μεγάλες, και όχι γιατί διαχειρίζονται τα κέρδη ώστε να έχουν λίπος την εποχή των χαμηλών κερδών ή και των καθόλου κερδών.

Τέκνα κομματικών σωλήνων (οι περισσότεροι) από τα φοιτητικά τους χρόνια, άσχετοι με την αγορά εργασίας, ωστόσο εξασφαλίζοντας πολυτελή διαβίωση, με σοφέρ, ασφάλεια, γραφείο και συνεργάτες, κινητό, υψηλό μισθό και όχι υποχρέωση παρουσίας στην εργασία τους… Εκφέρουν άποψη περί των οικονομικών ξεχειλίζοντας εμπάθεια, κακεντρέχεια και άγνοια για τις «μεγάλες εταιρείες», στις οποίες  (αυτό και αν είναι αστείο) καταφεύγουν ασμένως ίνα τακτοποιήσουν «δικά τους παιδιά».

Εχω βαρεθεί να γράφω για την επείγουσα ανάγκη Υγιούς Αντιπολίτευσης κατά πόδας της Κυβέρνησης, ως αυστηρό επιτηρητή της, όχι ως εχθρό. Αντιπολίτευση που να γνωρίζει τι πρέπει να προσφέρουμε ώστε να απαιτούμε από τις μεγάλες εταιρείες. Πώς να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα (και όχι τα μονοπώλια). Πώς να εντοπίζουμε και να τιμωρούμε την αισχροκέρδεια. Ποιος είναι ο σωστός υπολογισμός για την ανταποδοτικότητα των υπερκερδών (όχι όμως βαφτίζοντας το κέρδος υπερκέρδος). Πώς να εμπεδώσουμε τη θεμελιώδη σημασία-αξία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την Ελλάδα μας, ακολουθώντας το παράδειγμα Ισραήλ, Ολλανδίας. Πώς να αγκαλιάσουμε τη μικρή επιχείρηση με τον σεβασμό που της πρέπει, για τη διαχρονική, ηρωϊκή συμμετοχή-ενίσχυση στην εθνική μας οικονομία. Πώς, εντέλει, να διευκολύνουμε την επιχειρηματικότητα. Αυτονόητα. Αμήν!

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευεργετικά υποσχόμενο από νέους ανθρώπους, ανήσυχους, δημιουργικούς, που μέσω start ups ανθίζουν ιδέες σε πράξεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News