Στο μακρύ κατάλογο των θεατρικών παραστάσεων αυτής της σεζόν, υπάρχει μια παράσταση που λέγεται «Κούκλες season 2», βασίζεται στο «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν, και τη σκηνοθετεί ο Νικόλας Ανδρουλάκης. Οι πιθανότητες να ξεκινούσε ένα, όχι αμιγώς θεατρικό άρθρο, με την παραπάνω πρόταση θα ήταν λίγες, αν στη συγκεκριμένη παράσταση δεν συμμετείχε η Ειρήνη Καζαριάν, η νικήτρια του περσινού «Next Top Model». Ας το παραδεχτούμε, όπως το παραδέχονται πολλοί σκηνοθέτες, από μέσα τους έστω, όταν σχηματίζουν τον θίασό τους: άμα βάλω και μια Καζαριάν μέσα, έναν Ντάνο, έναν Ρουβά, θα γίνει πάταγος.

Κι αν δεν το πει ο σκηνοθέτης, μπορεί να το πει ο παραγωγός. Ισως το απαιτήσει κιόλας. Δεν πειράζει αν η Καζαριάν τα λέει ή όχι, εκείνο που έχει σημασία είναι να τσιμπήσουμε εμείς, να γίνει κουβέντα, να κοπούν εισιτήρια. Κι εμείς πάντα τσιμπάμε, παρατσιμπάμε θα έλεγα, και ασχολιόμαστε. Και στην ουσία δικαιώνουμε αυτές τις επιλογές, παρά το γεγονός ότι πέφτουμε με τα μούτρα πάνω τους και τις αφορίζουμε σαν να μην υπάρχει χειρότερο.

«Αυτή είναι η κατάντια της κοινωνίας… Το παιδί αυτό σου λέει ότι δεν είναι ανάγκη να σπουδάσει για να κάνει κάτι. Αν περάσεις από ένα ριάλιτι μπορείς να γίνεις παρουσιαστής, ηθοποιός.. Υπάρχουν ταλέντα που σκίζονται και δουλεύουν στο Εθνικό με 500 ευρώ το μήνα. Αυτά είναι ταλέντα», είπε ο Γιώργος Λιάγκας στην εκπομπή του, σχολιάζοντας το ντεμπούτο της Καζαριάν στο θεατρικό σανίδι.

Συμφωνώ. Μόνο που κύριε Λιάγκα μου, αυτά τα ταλέντα του θεάτρου, τους ηθοποιούς που σκίζονται για 500 ευρώ και για πολύ λιγότερα, εσείς μήτε που θα τους φωνάζατε για συνέντευξη μάλλον. Δυστυχώς, ο μόνος προβολέας που πέφτει πάνω στα ταλέντα που λέτε, είναι της σκηνής και όχι της δημοσιότητας. Κι άμα δεν βγει σε κανένα σίριαλ το ταλέντο, πάει άπατο. Μετά δουλεύει στις καφετέριες και στα μπαρ για να επιβιώσει.

Αν στην παράσταση «Κούκλες» έπαιζε ένα μοντέλο που δεν το ήξερε η μάνα του, θα έκαναν τόση κουβέντα; Αναρωτιέμαι δηλαδή, αν θα έκριναν και θα κατέκριναν με τόση μανία. Γιατί περί μανίας πρόκειται. Ενας σκηνοθέτης αποφάσισε να ανεβάσει στο σανίδι την Καζαριάν, και κάποιοι άρχισαν να γαβγίζουν σαν τα σκυλιά, όταν τα πλησιάζει ανεπιθύμητος επισκέπτης. Επειδή δεν έχει σπουδάσει υποκριτική, επειδή έχει περάσει από ριάλιτι, επειδή κάνει μόντελινγκ, επειδή απάντησε στους επικριτές με φράση του Αντονι Χόπκινς, επειδή δεν ήξερε λεπτομέρειες για τον ρόλο που υποδυόταν. Αίσχος και ντροπή, που έχει το θράσος η άσχετη, η αμόρφωτη ριαλιτομοντέλα να παίξει και θέατρο και να μας την πει και μέσω του Άντονι.

Να πούμε βέβαια κάπου εδώ ότι υπάρχουν και πολλοί άσχετοι με πτυχία υποκριτικής, ηθοποιοί με τη βούλα, που τους βλέπεις να παίζουν θέατρο και δεν ξέρεις από πού να φύγεις. Αλλά δεν είναι μοντέλα ριάλιτι που ανέβηκαν στο σανίδι να τους φτύσεις κατευθείαν στα μούτρα, χωρίς ενοχές. Δεν αρχίζεις τα «ντροπή και αίσχος» τόσο εύκολα.

Είναι κάπως υποκριτικό, εκεί θέλω να καταλήξω. Να μιλάνε στα πάνελ για την ποιότητα του θεάτρου, να ισχυρίζονται ότι χαμηλώνει από επιλογές τέτοιου είδους, και την ίδια στιγμή να χαρίζουν γενναιόδωρα τον τηλεοπτικό χρόνο στις επιλογές που κράζουν, γιατί πουλάνε περισσότερο. Να μιλάνε για την κατάντια της κοινωνίας, εξαιτίας των προτύπων που κυριαρχούν απ’ τα ριάλιτι και τα εύπεπτα θεάματα, αλλά ταυτόχρονα, όποιο κανάλι κι αν βάλεις, τα συγκεκριμένα πρότυπα να είναι πρώτο θέμα συζήτησης από τους ίδιους ανθρώπους. Να κόπτονται για τους ηθοποιούς που χάνουν θέσεις εργασίας από μη ηθοποιούς που οι σκηνοθέτες βάζουν στους θιάσους τους, αλλά να κυνηγούν για συνεντεύξεις τους τελευταίους.

ΥΓ. Την καλύτερη απάντηση πάντως, την έδωσε ο Γιάννης Μπέζος στην εκπομπή «Πρωινό», ψύχραιμα και χωρίς αφορισμούς: «Το δικαίωμα να εκτεθούν το έχουν όλοι, την ικανότητα, όμως, την έχουν ελάχιστοι… Θα κριθεί από το αποτέλεσμα», είπε. Ερωτώμενος για τις σπουδές και αν είναι απαραίτητες, έδωσε πάλι μια εύστοχη απάντηση: «Δεν υπάρχει περίπτωση. Σπουδών με την έννοια την κανονική όμως, όχι με την έννοια των ψευτοσπουδών. Εσωτερικού αγώνα. Είναι λίγο πιο σύνθετο πράγμα αυτό. Δεν είναι μόνο ότι πάω σε μία σχολή τρία χρόνια, λείπω τις μισές μέρες, πληρώνω και παίρνω ένα χαρτί». Πόσο δίκιο έχει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News