Μια φωτιά η Ελλάδα όλη. Καίει τα μάτια μας ο καπνός, κατακάθονται στα σωθικά μας η στάχτη, η στενοχώρια.

Δεν κάηκαν άνθρωποι, ευτυχώς. Εκείνο το φοβερό, που είχε συμβεί πριν από μερικά χρόνια, δεν συνέβη ξανά. Παιδιά που έχασαν γονείς, γονείς που έχασαν παιδιά, οικογένειες ολόκληρες έπεσαν στον τάφο της πύρινης λαίλαπας. Τραγωδίες ασύλληπτες. Πώς να μη συγκρίνεις; Γίνεται; Πώς να μη νιώσεις ανακούφιση, που τώρα δεν μιλάμε για νεκρούς ανθρώπους;

Μιλάμε, βέβαια, για νεκρά ζώα. Πάντα, σε κάθε πυρκαγιά, τα ζώα δεν τη γλιτώνουν. Κάποια, άλλοτε λιγότερα κι άλλοτε περισσότερα, παραδίδονται στο μοιραίο. Οι εικόνες που φτάνουν μπροστά μας από τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών είναι αποκαρδιωτικές. Είδαμε άλογα να τρέχουν να γλιτώσουν από τις φλόγες. Ζώα απανθρακωμένα πίσω από συρματοπλέγματα, σε στάση φυγής, εκείνης που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν. Οπως οι κάτοικοι της Πομπηίας. 

Φρικτή η μοίρα του πλάσματος που καταδιώκεται από καυτό χείμαρρο. Είτε είναι δίποδο είτε τετράποδο, είτε έχει χέρια είτε φτερά. 

«Ενα αγροτικό, σας παρακαλώ, να ανέβει προς Παλαιοχώρι να πάρει τα κατσίκια μου και τις κότες μου, σας παρακαλώ!» Είδα την ανάρτηση να περνάει μπροστά μου, στο Twitter, και συγκλονίστηκα. Επλασα στο μυαλό μου την εικόνα, τη συνθήκη, τα ζωντανά μέσα σε αυλές και μαντριά, μέσα σε κοτέτσια και στάβλους. Τα ζωντανά. Τι ειρωνεία να τα λέμε έτσι, τώρα. Τα ζωντανά, που είναι με το ένα πόδι στον θάνατο. Τον μυρίζουν στον καπνισμένο αέρα. Φυλακισμένοι μελλοθάνατοι, σε αυλές, σε χωράφια, σε φάρμες, σε πλαγιές.

Καημένα ζώα. Ερμαια των πυρκαγιών, των πλημμυρών, της μόλυνσης, της κλιματικής αλλαγής, των λαθών μας. Ενα ανθρώπινο χέρι τα σπρώχνει προς τον θάνατο, κι ένα ανθρώπινο χέρι τα τραβάει πίσω στη ζωή. Ο φαύλος κύκλος στον οποίο είναι αναγκασμένα να ζουν, μαζί μας, στον κόσμο που χτίσαμε και τώρα καταρρέει. 

Πόση συγκίνηση για τους ανθρώπους που τα σκέφτονται κι αυτά, που τρέχουν να τα βοηθήσουν σε κάθε πυρκαγιά. Μπαίνουν στο μέτωπο της φωτιάς για να ψάξουν, να εντοπίσουν, να απεγκλωβίσουν, να περιθάλψουν ζώα. Να βρέξουν με νερό ένα ποτισμένο από στάχτη και τρομάρα τετράποδο. Να το οδηγήσουν σε ασφαλές μέρος.

Είναι πολλοί, είναι περισσότεροι από άλλοτε. Υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση (και) για τα ζώα πια. Πολλοί εθελοντές σπεύδουν για τη διάσωση αυτών των αθώων πλασμάτων. Αλλά και για να καταγράψουν τον δικό τους, νεκρό πληθυσμό, μέσα στα αποκαΐδια. Εχει τη σημασία της και αυτή η καταγραφή, πιστέψτε με. 

Το βλέπεις στη ροή του timeline σου, υπάρχει έντονη ευαισθητοποίηση και έγνοια για τα ζώα. Σαν να έχει μετατοπισθεί λίγο η προσοχή μας, ή μάλλον, να έχει ανοίξει το πλάνο της. Σαν να μην περιστρέφονται η αγωνία και η στενοχώρια μόνο γύρω από τον εαυτό μας, αρχίζουμε να βλέπουμε και τριγύρω, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε όλες τις παράπλευρες απώλειες και νιώθουμε το βάρος τους. 

Δεν θρηνήσαμε νεκρούς, τι ανακούφιση. Θρηνούμε, όμως, ζώα. Θρηνούμε φύση. Οικοσύστημα. Δεν είναι υπερβολικοί οι άνθρωποι που κλαίνε γι’ αυτά. Δεν είναι τρελοί όσοι λένε ότι δεν είμαστε εμείς το επίκεντρο της καταστροφής. Ναι, η ανθρώπινη ζωή σε μια πυρκαγιά είναι μεγάλη υπόθεση, θα το επαναλάβω. Είναι μια σπουδαία νίκη να καταφέρνουμε να μην τη θρηνούμε. 

Αλλά δεν τελειώσαμε με τον θρήνο, επειδή δεν καήκαν άνθρωποι. Εχουμε πολλούς λόγους να θρηνούμε, και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, μάλλον δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. 

ΥΓ. Και τι να πεις για κάποιους που έφυγαν από τα σπίτια τους και «ξέχασαν» ζώα σε μπαλκόνια ή δεμένα με αλυσίδες στις αυλές τους; 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News