Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε τον Τέρενς Κουίκ με έκδηλο φθόνο. Κάνει από την πρώτη θέση του αεροπλάνου αυτό για το οποίο ο Γιούρι Γκαγκάριν κλείστηκε σε μια κάψουλα: κινείται σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Οι επιδόσεις του είναι στα αλήθεια ξεχωριστές. Δεν είναι μόνο ο κάτοχος της πιο φορτωμένης κάρτας μιλίων στον κόσμο. Είναι ο άνθρωπος που έσπασε το πανελλήνιο ρεκόρ πολιτικών ταξιδιών. Έκανε 70 ταξίδια σε 26 μήνες θητείας. Τόσα ταξίδια δεν έκαναν όλοι μαζί οι προκάτοχοί του τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και όλα αυτά, με την αποζημίωσή του, τη συνοδεία του, την πολυτέλεια και συγκινήσεις που γεύτηκε μόνο ο Ντέιβιντ Λίβινγκστον όταν διέσχισε την ισημερινή Αφρική. Και καθώς ο Τέρενς είναι παλαιός συνάδελφος, προτείνω στην ΕΣΗΕΑ να διασφαλίσει τη μόνιμη κάλυψη της θέσης από συνταξιοδοτηθέν μέλος της.

Τέλος πάντων, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η κριτική προς τον Τέρενς γίνεται εκ του ασφαλούς. Κανένας δεν μπαίνει στα παπούτσια του ή, πιο σωστά, στη θέση του, τη στιγμή που η αεροσυνοδός σερβίρει το κρασί. Είναι σαν να αναφέρεσαι στη διαφθορά, αλλά κάποιος σου βάζει στο τραπέζι μία βαλίτσα γεμάτη πεντακοσάρικα. Εσύ θα το δεις αλλιώς και εμείς οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση.

Έτσι και με τον Τέρενς. Ναι, στο παρελθόν έχει πει πολλά. Και για τον Τσίπρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιο παλιά είχε πει ότι οι Εβραίοι που δούλευαν στους Δίδυμους Πύργους ειδοποιήθηκαν και έφυγαν πριν από την επίθεση -εντάξει κάτι τέτοιο μπορεί να ήταν και στην ιδρυτική διακήρυξη των ΑΝΕΛ. «Με προσβάλλετε όταν μου λέτε ότι μπορεί να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ» έλεγε λίγο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ο Τέρενς που γονάτιζε για τα Ίμια και έκλαιγε για τη Μακεδονία. Τι απέγιναν όλα αυτά; Τι να σας πω; Μπορεί να είναι θαμμένα κάτω από μία πέτρα στις πηγές του Νείλου. Ο άνθρωπος που φοβόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπουλούσε τη Μακεδονία, τώρα διέθεσε εν λευκώ τη ψήφο του στην κυβέρνηση.

Ανθρώπινο είναι, οι περισσότεροι μπορεί να κάναμε το ίδιο. Δεν πας με τον Καμμένο στον Πάριο όταν μπορείς να πας ως υπουργός στην Αυστραλία.

Όμως μισό λεπτό.

Το καταπληκτικό σε όλο αυτό είναι ότι ο Τέρενς Κουίκ δεν μπήκε καν στον κόπο να βρει ένα πρόσχημα και να μας εξηγήσει τι συνέβη και ήρθαν τα πάνω-κάτω στις απόψεις του. Είναι, λέει, απέναντι σε αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα. Καλά, εντάξει. Αν τον πονούσαν τα οικονομικά της χώρας θα έκανε λιγότερα ταξίδια και περισσότερες δουλειές με το τηλέφωνο. Τι στο διάολο συνέβη και κατάπιε το Μακεδονικό και όλα όσα απέδιδε στον ΣΥΡΙΖΑ; Άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ε, ας δώσει και ο Τέρενς μία συνέντευξη να μας το εξηγήσει.

Ασφαλώς και δεν πρόκειται να το κάνει. Πρώτον, επειδή δεν έχει τι να πει, δεύτερον, επειδή υπάρχει ένα όριο στο δούλεμα και, τρίτον, επειδή ξέρει ότι, ακόμα και έτσι, εκεί έξω υπάρχει κόσμος που θα τον τιμήσει δια της ψήφου του και μάλιστα στον χώρο της Αριστεράς. Εν ανάγκη, θα ακολουθήσει και αυτός τα βήματα του Πρωθυπουργού. Θα απαντήσει με ποίηση, που είναι και της μόδας.

«Ἀλλὰ μὴ βιάζῃς τὸ ταξείδι διόλου.  Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.  Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξῃς στὸ νησί,  πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο,  μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσῃ ἡ Ἰθάκη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News