Πόσοι θα είναι οι υποψήφιοι αρχηγοί στο ΠΑΣΟΚ; Πλην του Ανδρουλάκη, άλλοι τρεις; Ισως τέσσερις; Ο Δούκας, ο Γερουλάνος, ο Χριστοδουλάκης, ο Χρηστίδης; Με τους εξεγερμένους να είναι χίλιοι δεκατρείς ή δεκατέσσερις. Από τη Γιαννακοπούλου μέχρι τον Ευθυμίου και από τον Κωνσταντινόπουλο μέχρι τον Σαχινίδη. 

Παλιοί και νέοι τουρλού-τουρλού, συνασπισμένοι στον ευγενή σκοπό της αρχηγικής κατεδάφισης. Αλλά –φευ- δίχως σχέδιο ή δυνατότητα να σηκώσουν στη συνέχεια μια καινούργια οικοδομή στο ρημαγμένο οικόπεδο. Ταλαίπωρο ΠΑΣΟΚ, άλλοτε μεγάλο και πανίσχυρο σαν θωρηκτό, τώρα βαρκάκι που βολοδέρνει δίχως προορισμό στο πέλαγος της μητσοτακικής ηγεμονίας και της κασσελακικής αμετροέπειας. 

Ο Ανδρουλάκης αγκιστρωμένος σε μια σειρά από μικρές νίκες, που συνολικά φτιάχνουν μια μεγάλη ήττα. Οι κομματικοί διάδρομοι είναι ο προνομιακός του χώρος, ο βιότοπος του. Με την τελευταία περήφανη νίκη του, κλείδωσε εαυτόν στο στόχαστρο όλων των συντρόφων του, παμπάλαιων και νεότευκτων, αριβιστών και ηθικά έντιμων, ευεργετημένων απ’ αυτόν και μη. Η μοίρα των αρχηγών…

Ο Δούκας, με τις δάφνες της απρόσμενης νίκης του επί του Μπακογιάννη. Πριν καν μάθει πώς ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα του δημαρχείου στην πλατεία Κοτζιά, ονειρεύεται ότι πως ήδη μεταμορφώθηκε σε Ζακ Σιράκ. Και δήμαρχος και αρχηγός μαζί. Για να γίνει μετά (νομοτελειακά θαρρεί) πρωθυπουργός. Άλμα τα στο κενό…

Ο Γερουλάνος, με το πριγκηπικό του physic, την αρχοντική θωριά, την βαθιά ήρεμη φωνή του και μια μικρή προϊστοριούλα ως υπουργός (Πολιτισμού) του Γιώργου και ως ηττημένος υποψήφιος εκεί που πέτυχε ο Δούκας. Είναι καιρός για πρίγκιπες; 

Ο Χριστοδουλάκης με την φούρια του ομορφάντρα και του (αόρατου) κομματικού γραμματέα της Φώφης. Ο Χρηστίδης με το παιδικό προσωπάκι και την συγκροτημένη επιχειρηματολογία, που έχει ήδη αντιληφθεί ότι η υποψηφιότητα για αρχηγός συχνά εξασφαλίζει καλύτερο και ασφαλέστερο προσωπικό πλασάρισμα από την ίδια την θέση του αρχηγού. Μικρομεγαλισμοί…

Αλλοι υποψήφιοι θα υπάρξουν; Ενδεχομένως, γιατί όχι; Σε ξέμπαρκα χωράφια, ο καθένας πετά τα σκουπίδια του δίχως να ρωτά. Όσο χαμηλότερα καταντά να μπαίνει ο συλλογικός πήχης, τόσο περισσότεροι είναι οι άλτες που αυτοαναγορεύονται σε ολυμπιονίκες. 

Αναρωτιέται ο Ανδρουλάκης, την ώρα που βρίσκεται στο κέντρο ενός κυκλώνα συλλογικού συντροφικού bullying. Να πάει τώρα σε εκλογή αρχηγού, να πάει αργότερα ή να πάει αργότατα; Τι τον συμφέρει; Αλλά και μόνο αυτή η ερώτηση, τον ρίχνει τρεις πίστες πιο κάτω. Το μυθικό Κίνημα του Ανδρέα, έρμαιο στα ιδιοτελή μικροσχέδια του κάθε αρχηγίσκου. 

Σκέφτονται οι υπόλοιποι. Ας τον γκρεμίσουμε τώρα και βλέπουμε. Η έτερη όψη της πασοκικής τραγωδίας και τούτοι.  Δυναμίτες ξέρουν να βάζουν, θεμέλια να ρίχνουν δεν ξέρουν. Ας φύγει τώρα ο νυν από τη μέση κι ύστερα, όποιος επικρατήσει, θα προσπαθήσει να μάθει. Στην καράφλα του κασίδη, μαθαίνουν οι μπαρμπέρηδες. 

Κάποτε ο ιδρυτής ύψωνε τα χέρια του μπροστά σε μάζες που παραληρούσαν. Σήμερα, οι επίγονοι του κάνουν πολιτική με συνωμοτικά νεύματα σε αποστεωμένους κομματικούς μηχανισμούς και στενά πελατειακά δίκτυα που αλληλοεπιβλέπονται. Η Ιστορία γελά, το μέλλον προσπερνά. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News