Πεθαίνεις μόνο μία φορά. Οταν παίρνεις και το παιδί σου μαζί, πεθαίνεις δύο. Ισως πάλι να πεθαίνεις κάθε μέρα. Μέχρι που έρχεται ένα απόγευμα και αποφασίζεις να πεθάνεις για τελευταία φορά. Μαζί με το παιδί. Παίρνοντας πίσω τη ζωή που έδωσες.

Οταν αποκαλυφθούν όλες οι λεπτομέρειες της τραγωδίας στον Νέο Κόσμο, οι ψυχίατροι θα τις βάλουν σε λέξεις και θα συντάξουν ένα πόρισμα που θα περιγράφει με επιστημονικούς όρους αυτό που συνέβη στο μυαλό της 44χρονης γυναίκας. Τώρα σκέφτεστε ότι εδώ δεν χρειάζεται ψυχίατρος, αλλά τραγωδός. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το αδιανόητο; Με δύο τρόπους. Είτε γράφοντας τραγωδία, είτε ιατρική συνταγή.

Κάποιοι γείτονες ανέφεραν ότι η γυναίκα αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. Δεν χρειάζεται να το πουν οι γείτονες. Το λέει η πράξη της. Δεν φτάνεις στην άκρη του μπαλκονιού από τη μία στιγμή στην άλλη. Δεν θυσιάζεις το παιδί στο πεζοδρόμιο, ούτε βουτάς από πίσω του επειδή πάτησες πάνω στην κακιά την ώρα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αυτή η γυναίκα νίκησε δύο πανίσχυρα ένστικτα: το μητρικό και το βασικό, της επιβίωσης. To έκανε μέσα σε δέκα ανάσες, αλλά χρειάστηκε χρόνο για να πάει ως εκεί.

Αυτό, λοιπόν, ενώπιον του οποίου στεκόμαστε με δέος απροσμέτρητο δεν είναι το σκοτάδι μίας ψυχής, αλλά το βάθος της άγνοιας και της προκατάληψης. Εκτός από τη σιωπή και τον θρήνο της τραγωδίας, το γεγονός στον Νέο Κόσμο περιγράφεται με απλή χημεία και μηχανική των εγκεφαλικών συνάψεων. Και ενδεχομένως να μπορούσε να αποφευχθεί με ακριβώς τα ίδια στοιχεία.

Eκανε, άραγε, ποτέ της θεραπεία αυτή η γυναίκα; Αναζήτησε ψυχιατρική βοήθεια ή δεν το τόλμησε; Ήταν μία από τις περιπτώσεις που παλεύουν με την ψυχική νόσο ή αποδέχθηκε την ήττα της κοιτάζοντας πότε τον τοίχο και πότε την τηλεόραση;

Θα είχε τέραστιο ενδιαφέρον να τα μάθουμε όλα αυτά. Θα ήταν και κοινωνικά ωφέλιμο. Αυτό το πρωτοφανές, το συγκλονιστικό γεγονός θα ήταν χρήσιμο να αποτελέσει έναυσμα για μία μεγάλη συζήτηση σχετικά με τη ψυχική υγεία, το «στίγμα» και τις δομές πρωτοβάθμιας ψυχιατρικής φροντίδας. Μία κουβέντα που δεν θα αφορά μόνο το τηλεοπτικό πάνελ, αλλά και εκείνον που κάθεται στο άλλο άκρο του καναπέ, βλέποντας τον άνθρωπο του να πολεμάει δαίμονες.

Μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε ότι τέτοια πράγματα δύσκολα γίνονται στην Ελλάδα και ο δημόσιος χρόνος σπάνια δανείζει κομμάτια του σε συζητήσεις αυτού του είδους. Και αν ο τραγικός πατέρας δεν υποκύψει στη σκύλευση που θα επιχειρήσουν γνωστές εκπομπές και εφημερίδες, η τραγωδία θα ξεχαστεί σε λίγες ημέρες. Βάλτε όμως τον εαυτό σας να θυμηθεί μερικά από εκείνα τα πρόσωπα που βλέπετε κανένα σούρουπο, όταν περπατάτε. Εγώ παρατηρώ κάποιους ανθρώπους μόνους στο μπαλκόνι, με τα χέρια στο κάγκελο και το βλέμμα άδειο, σαν ρούχο κρεμασμένο απ΄έξω. Και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς να μετράνε με τα μάτια την απόσταση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News