Αν ο Δημήτρης Παπανώτας, παρά την εξαίρεσή του από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αθώος και η επίμαχη δήλωσή του κόπηκε και ράφτηκε, όπως ισχυρίστηκε, ενδέχεται μετά το συμβάν να εξελιχθεί σε ένθερμο τηλε-υποστηρικτή των δικαιωμάτων των γυναικών. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και το προφίλ του σκληρού σεξιστή, σε εκπομπή που απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες εργάζεται και θα τον είχαμε πάρει χαμπάρι, ενώ αξίζει να μην ξεχνάμε πως με την «Αριστερά της προόδου», «που έχει προμετωπίδα της τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα», όπως είπε και ο Κασσελάκης, ταυτίζεται, και όχι με κάποιο ναζιστικό μόρφωμα.

Οι πολιτικές δηλώσεις όταν δεν είσαι πολιτικός είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα. Δεν είναι πως ο Παπανώτας δεν ξέρει να μιλήσει δημόσια, είναι όμως διαφορετικό το περιβάλλον και ο συγκεκριμένος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που την πατάει λόγω υπερβολικής σιγουριάς.

Τελευταία, που όλα θέλουμε να τα εντάσσουμε στη σφαίρα της τοξικότητας, ξεχνάμε πως υπάρχει και η κακοήθεια, που είναι πηγαία. Αν έχεις μάθει στις μπηχτές, αν έτσι είσαι φύσει ή θέσει, πρέπει να χρειάζεται χρόνος για να καταλάβεις πως στην κανονική ζωή το να τα βάζεις στα καλά καθούμενα με οποιονδήποτε δεν σε κάνει να φαίνεσαι ετοιμόλογος και μπριόζος, αλλά απρόκλητα κακός.

Στην πολιτική το πώς δηλώνεις κάτι απέχει παρασάγγας από το να βάζεις αλατοπίπερο σαν καλός, αβλαβής ιντριγκαδόρος. Αλλο η πολιτική αντιπαράθεση και άλλο να προκαλείς τηλεσυγκρούσεις, από χαριτωμένες και ενδιαφέρουσες έως εκνευριστικά σαχλές.

Ο πανελίστας είναι όμως ένας επαγγελματίας με ταλέντο στο να τα λέει ωραία και ο πανελίστας δεν είναι όρος υποτιμητικός, αλλά κυριολεκτικός. Τι είναι άλλωστε τα πάνελ;

Πρόκειται για παγκόσμια τηλεοπτική μόδα, μια παρέα από ωραίους τύπους καθισμένους δίπλα δίπλα, που από το τίποτα, με τη βοήθεια ενός καναπέ και ενός σκηνικού, καταφέρνουν να εκφράζονται θεαματικά, να μιλάνε για τρέχοντα που κανονικά δεν θα έπρεπε να τους αφορούν, με αιχμηρότητα πανελίστικη. Η νοοτροπία του πάνελ είναι να μην αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω και έχει ξεχειλίσει τόσο στο τηλεοπτικό μας τοπίο που αρκετές εκπομπές εδώ και χρόνια θυμίζουν ψυχαγωγικό πάνελ – κι ας έχουν την πλέον πολιτική επικάλυψη. Εχουν μουσική, σταθερούς καλεσμένους, χρόνο για μονόλογο του παρουσιαστή και έξυπνες απόψεις…

Ο πολιτικός χρειάζεται να ξέρει πότε να μιλήσει, όχι επειδή αυτός ο κανόνας επιβάλλεται από κάποιο πειθαρχικό συμβούλιο υποψήφιων ευρωβουλευτών, αλλά γιατί οι πολιτικοί δεν κάθονται σε ροζ καναπέ, ούτε ο λόγος τους υποστηρίζεται από πολύχρωμο σκηνικό. Ο,τι πει ο πολιτικός πέφτει σε ένα άχαρο τοπίο λευκής σελίδας, γι’ αυτό καλό είναι να αυτοπροστατεύεται από τις υπερβολές  της προσωπικής άποψης, που στην τηλεόραση καταγράφει υψηλή τηλεθέαση.

Τις τελευταίες μέρες οι επιλογές lifestyle (όπως αποκαλέστηκαν) υποψηφίων για την Ευρωβουλή άφησαν την κοινή γνώμη μουδιασμένη. Κανείς δεν ενθουσιάστηκε για τους ανθρώπους της τηλεόρασης, όπως θα ενθουσιαζόταν, για παράδειγμα, με έναν υποψήφιο υψηλής συμβολικότητας. Από την άλλη, αν είσαι λογικός, δεν έχεις κακό να πεις για έναν επαγγελματία επιτυχημένο προερχόμενο από τη τηλεόραση. Δεν έχεις λόγο να υποθέσεις πως δεν θα σε εκπροσωπήσει το ίδιο καλά με κάποιον φωστήρα τεχνοκράτη καθηγητή πανεπιστημίου, όμως όσο και να φαίνεται οξύμωρο, κατά βάθος γνωρίζουμε (και εμείς και τα κόμματα) πως δεν έχουμε από σελέμπριτι να περιμένουμε και πολιτικά θαύματα. Ο ψηφοφόρος του διάσημου ψηφίζει και λίγο σαν τηλεθεατής, διότι ειδικά η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι ψήφος συμπάθειας.

Η χρήση των τηλεοπτικών διασημοτήτων, για τα κόμματα εξαντλείται σε μεγάλο βαθμό την ώρα της κάλπης. Δεν είναι ότι θα τρέξει κανείς να ψηφίσει μια προσωπικότητα στην οποία έχουν δοθεί απλόχερα οι ευκαιρίες να προβληθεί και να ακουστεί, ωστόσο στο ψηφοδέλτιο, ο ψηφοφόρος που δεν θα προτιμήσει εκείνη την ημέρα να πάει για μπάνιο θα αναζητήσει έναν υποψήφιο που να γνωρίζει. Και αυτό το «γνωρίζει» μπλέκεται και με το «εμπιστεύεται».

Το άδικο είναι πως, επειδή ακριβώς είναι προβεβλημένοι, τους ανθρώπους της τηλεόρασης τους συμπαθούμε και τους μισούμε ταυτόχρονα, ενώ στην πρώτη στραβή, είναι εύκολο να τους εκθέσουν ηχηρά οι αντίπαλοί τους, ειδικά εκείνοι που προέρχονται από το ίδιο κόμμα. Η δημοσιότητα μεγεθύνει την γκάφα που δεν καλύπτεται από γλυκανάλατες διορθωτικές δηλώσεις και, καθώς στην πολιτική δεν σε σώζουν οι διαφημίσεις, από την ασφάλεια του στούντιο μέχρι να εξακοντιστείς στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, καλό είναι να προσέχεις λίγο τι λες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News