Όσοι με διαβάζετε με γνωρίζετε. Είμαι ακόμα βασανιστικά κολλημένη, απόλυτα καθηλωμένη, σε άλλο κεφάλαιο της ιστορίας μας. Ακόμα παλεύω να διανοηθώ αδιανόητα και δεν τα καταφέρνω. Ίσως μόνο αν σας τα γράψω… Η επιμέλεια πλέον του μωρού Λυδία έχει δοθεί στην γιαγιά της, τη μαμά της μαμάς της, Της μακαρίτισσας Καρολάιν. Μια γυναίκα γιαγιά (όποιας ηλικίας), που η ζωή της όφειλε γαλήνη και χρόνο δικό της. Σαν τελευταία ευκαιρία να προπορεύσει τον εαυτό της. Να τον επιβραβεύσει για όσα κατάφερε, αποδεχόμενη με γλύκα και επιείκεια (προς Θεού, όχι ως ήττα) όσα δεν κατάφερε. Στη ζωή δεν ήρθαμε ούτε να διαγωνιστούμε, ούτε να θριαμβεύσουμε.

Για σκεφτείτε την όμως! Δείτε πώς ήρθαν τα πράγματα! Σαν να στέκεσαι ώρες σε μια ουρά και όταν φτάνει η σειρά σου σε ξαναβάζουν τελευταία. Όσο και να προχωρήσουν οι «επαναστάσεις»… Δύσκολα μια γυναίκα θα αξιώσει προτεραιότητα. Ξαφνικά, Σίσυφος. Φορτωμένη την κοπιώδη καθημερινότητα (Τα μωρά δεν είναι μόνο «γλυκούλια», είναι και εξοντωτικά δυνάμεων) την ευθύνη της μακράς ανατροφής, τα διαρκείας αναβλύζοντα ψυχικά τραύματα, την καθημερινή διαχείριση θυμού και πόνου, τον φονιά πατέρα ως εσαεί παρόντα-απόντα, τους συγγενείς του, την τύχη, το αύριο της εγγονής της. Υπεύθυνη αν και όχι υπεύθυνη. 

«Ατομο παντελώς στερούμενο ηθικών αναστολών» χαρακτηρίζεται ο συζυγοκτόνος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, στο σκεπτικό της Εισαγγελίας Ανηλίκων. Δύο οι φόνοι. Ακούραστα, αχόρταγα τα χέρια του. Και για άνθρωπο και για ζώο. Η μεν γυναίκα, τα μάτια της στο μαξιλάρι. Το σκυλί; Κατάματα. Γράφηκαν τόσα και τόσα και άλλα τόσα ειπώθηκαν. Το θέμα όμως που εγώ έχω «σταθεί», είναι εκείνο το αίτημα για συνεπιμέλεια της άλλης πλευράς. Των γονιών του δολοφόνου. Εκείνη η πρόταση τους. Εκείνο το «μισές μέρες τον χρόνο με τους μεν, μισές μέρες τον χρόνο με τους δε». Ο χρόνος κομμένος στη μέση. Κραπ! Σαν αντικείμενο, σαν καρπούζι, σαν τυρί. Σαν όχι για παιδί. Όχι για παιδί. Σαν για την βολή των μεγάλων, σαν μια ευκολία θράσους, σαν για να ξεμπερδεύουμε ένα πρόβλημα, σαν πρακτική.

Πόσο στυγνή η μορφοποίηση μιας πρακτικής σε τόσο άμορφο δράμα ψυχής! Λες και διέσχισαν μια ολόκληρη ζωή για να μην αντιληφθούν τίποτα! Τίποτα! Τα παιδιά θέλουν σταθερότητα. Θέλουν γαλήνη σταθερού προγράμματος, θέλουν ρουτίνα αγάπης, θέλουν συγκεκριμένες ώρες. Θέλουν όρια. Θέλουν την ίδια μυρουδιά, τα ίδια χέρια, τα ίδια μάτια. Στο αίτημά τους πριμοδότησαν μάλιστα την άλλη γιαγιά με τους μισούς «της» μήνες να περιλαμβάνουν καλοκαίρι. Αφού ζει σε νησί…Άρα καλοκαίρι! Πρακτικά πράγματα. Να κάνει και τα μπάνια του το μωρό. Να ξεκουράζονται και οι μισιακοί του χειμώνα…. Έφτασα 60 χρονών….Δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι. Διασχίζουν μια ολόκληρη ζωή, τεκνοποιούν, διαιωνίζουν, σπέρνουν, θερίζουν…Σαν να μην κατάλαβαν τίποτα! Τίποτα.  

Γιαγιά της Λυδίας, μάνα της Καρολάιν, με πόσα θηρία σου έλαχε να παλέψεις από εδώ και μπρος; Τον απέραντο σεβασμό μου για το μαρτύριό σου. Τι να μας πει και ο Σίσυφος; Με πέτρα είχε να λογαριαστεί, όχι με ανθρώπους. Πέτρινους.    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News