Και είπε ο καθηγητής στον 13χρονο μαθητή που εμφανίστηκε με φούστα στο σχολείο του: «Είσαι η ντροπή της κοινωνίας». Ο δυστυχής καθηγητής. Νιώθω βαθιά ευγνώμων που είμαι εν ζωή και παρακολουθώ μια ακόμα γέννα. Γέννα είναι. Σπασμοί του παλιού στη γέννηση του νέου. Θα έπρεπε ένας καθηγητής να είναι ενημερωμένος, ανοιχτός, να έχει διευρύνει την οπτική της σκέψης και της συναίσθησής του. Αλλά σάμπως ο κόσμος έχει μόνο καθηγητές;

Κι αν ακόμα είχαμε εξασφαλίσει για τους παιδαγωγούς την ευρύτητα πνεύματος, την ηθική, τον ανθρωπισμό, τι θα γινόταν με όλους τους άλλους; Στα λόγια του καθηγητή βλέπω και τον άνθρωπο που ξυπνάει απότομα σε ένα σήμερα. Που έκανε ότι δεν το έβλεπε, αλλά ξαφνικά εξαναγκάστηκε να το δει. Που το νιώθει βίαιο ως μη γνώριμο. Που δεν το καταλαβαίνει. Τον αγριεύει, τον απελπίζει. Είναι σε πανικό. Δεν το χωράει ο νους του. Μεταξύ μας… Και ποιος νοιάζεται αν το χωράει ο νους του;

Πότε ο κόσμος φρενάρισε για να δώσει χρόνο; Θα το χωρέσει, θέλει δεν θέλει. Τι άλλο είναι η ζωή παρά μια συνεχής προσαρμογή σε ένα ορμητικό, κάθε φορά ξαφνιαστικό «νέο». Ετσι ο κόσμος μας έγινε καλύτερος και δικαιότερος και οι γονείς πιο ενεργά αφοσιωμένοι στα παιδιά τους και με τη δυναμικά ενεργή είσοδο-παρουσία του σύγχρονου πατέρα στο μεγάλωμα και την ανατροφή. Και όλοι μαζί στην εμπέδωση μιας αδιαπραγμάτευτης αλήθειας. Οτι η ζωή που αναλογεί στον καθένα μας είναι μία και μοναδική. Και δεν γίνεται να χρονοτριβούμε ασχολούμενοι με τα μάτια των άλλων στη δική μας ζωή.

Με συγκίνησε το περιστατικό στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου. Πρώτα πρώτα για τους γονείς αυτού του παιδιού της Α’ Γυμνασίου, που του έδωσαν τα ψυχικά εφόδια να περπατήσει με γενναιότητα τη δική του διαδρομή. Ενα τόσο έντιμο «εγώ», με ανάστημα 13 χρόνων, μόνο να βουρκώσω από συγκίνηση. Οχι σε μπαράκι ή σε βόλτα κρυφά, αλλά στο σχολείο. Αυτό εντέλει είναι οικογένεια.

Το δεύτερο σπουδαίο αφορά την ομάδα των συμμαθητών. Η «κοινωνία». Εγινε ευρύτερη οικογένεια. Μελετήστε, θαυμάστε, υποκλιθείτε. Ενα μαγευτικό cool (όπως μέσα μου το ονόμασα). Ενέργεια σπιρτόζικης σοφίας εκπορευόμενη από ενστικτώδη, ασυνείδητη συνείδηση ότι, όπως και να ‘χει, το ποτάμι του κόσμου δεν γυρίζει πίσω.

Δεν σήκωσαν φλάμπουρα και μαύρες σημαίες, δεν ξεθύμαναν σε καταστροφές, δεν κήρυξαν αποχή από τα μαθήματα, δεν επιτέθηκαν στον καθηγητή «σκληρά» ανταποδίδοντας τη σκληρότητα. Τι σκαρφίστηκαν; Τα αγόρια εμφανίστηκαν με φούστες και τα κορίτσια με γραβάτες. Βεβαίως κι αυτό εμπεριέχει χιούμορ… Ποιος ορίζει ότι, ντε και καλά, τα κορίτσια φοράνε φούστα και τα αγόρια γραβάτα; Επαιξαν με τα εργαλεία μιας σύμβασης. Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, αυτό που τους ένοιαζε δεν ήταν η στόχευση του καθηγητή, αλλά ο εναγκαλισμός του μαθητή, η προστασία του… Ουυυυ!

Πόσες και πόσες «γραμμές» εναντιωμένων, αργοκίνητων στις προσταγές κάθε νέας εποχής θα βρίσκουν πάντα στον δρόμο τους, αγωνιωδώς γραπωμένους σε ένα βολικό –εκ συνηθείας– χθες… Η ουσία είναι να γινόμαστε ασπίδα αγάπης για κάθε άνθρωπο που δικαιωματικά διεκδικεί να ζήσει τη μία ζωή που του αναλογεί όπως την ποθεί η ψυχή του και την κατευθύνει η δική του πυξίδα προσανατολισμού. Τι ωραία εποχή, η εποχή μας!

Φέρει και τον σεβασμό στα φύλλα των φύλων. Στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Το μοναδικό του αποτύπωμα. Και αν η πλειοψηφία ανησυχεί –έχει δικαίωμα στην ανησυχία– πώς τάχα θα βρεθεί άκρη… Το αύριο βρίσκει πάντα την άκρη. Ρίξτε μια ματιά προς τα πίσω… Σε πόσα και πόσα ευτυχώς προσαρμοστήκαμε… Και μετά, χαρείτε… Είμαστε εν ζωή και παρακολουθούμε το θαύμα μιας γέννας. Ακόμα μιας!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News