Μόλις πριν από λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία. Από εφημερίδες και ειδησεογραφικά sites, μέχρι κανάλια στο YouTube έκαναν αφιερώματα σε αυτό το σπουδαίο ιστορικό γεγονός. Διαβάσαμε άρθρα, ακούσαμε συζητήσεις, παρακολουθήσαμε ντοκιμαντέρ και ακούσαμε podcast σχετικά με τη λεγόμενη D-Day, όπως έμεινε στην Ιστορία.

Ανάμεσα σε όλα όσα ακούστηκαν και προβλήθηκαν, ίσως το πιο συγκινητικό ήταν η εικόνα ενός υπέργηρου βετεράνου της απόβασης στη Νορμανδία, ο οποίος, υποβασταζόμενος, επέστρεψε στο σημείο όπου οκτώ δεκαετίες νωρίτερα είχε δει χιλιάδες συνομηλίκους του να σφαγιάζονται δίπλα του. Κοιτούσε επί ώρα τα κύματα που έσβηναν στην χρυσαφένια αμμουδιά της Νορμανδίας σαν να προσπαθούσε να απωθήσει την εικόνα της ίδιας παραλίας βαμμένης κατακόκκινης από το αίμα των νεαρών συμπολεμιστών του.

Η 80ή επέτειος από την D-Day ήταν μια εξαιρετική αφορμή για να θυμηθούμε όλοι όσα μας απαγορεύεται να ξεχάσουμε. Τη φρικαλεότητα που γεννά η Ακροδεξιά, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε ο ναζισμός και το σκοτάδι που βίωσαν εκατομμύρια άνθρωποι και τις θυσίες της γενιάς των παππούδων μας.

Μόλις τρεις μέρες μετά την επέτειο της D-Day, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ήταν λες και διατύπωναν μια ύβρη απέναντι στην επέτειο. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι η άνοδος της Ακροδεξιάς παραπέμπει ευθέως στον ναζισμό. Ομως στα δομικά στοιχεία της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, εντοπίζουμε υλικά από τα οποία φτιάχτηκαν οι πιο σκοτεινές μέρες στη σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης. Ρατσισμός, ξενοφοβία, μισαλλοδοξία, εθνικισμός, απόρριψη της κοινωνικής προόδου. Σίγουρα η εποχή μας είναι διαφορετική από τότε, έχει περάσει, άλλωστε, σχεδόν ένας αιώνας. Δεν είναι βέβαιο ότι το κακό θα επιστρέψει με την ίδια μορφή.

Ωστόσο, τώρα, όταν βλέπεις την Ακροδεξιά να παίρνει επάνω της, αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να ξεχνάμε τόσο γρήγορα και απαξιώνουμε τα ιδανικά πάνω στα οποία χτίστηκε o δυτικός, ο «ελεύθερος» κόσμος. Κάποτε η ακροδεξιά ρητορική προκαλούσε ανατριχίλα. Σήμερα απλώνεται στα ευρέα λαϊκά στρώματα όπως η μούχλα σε κάτι που σαπίζει.

Είναι προφανές ότι, ως Ευρώπη, κάτι δεν κάναμε καλά στον τομέα της Παιδείας και της πολιτικής κουλτούρας που διατρέχει την ήπειρο. Ισως η ουσιαστική και ειλικρινής παραδοχή της αποτυχίας μας αυτής να είναι το πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Και αντίστοιχα, οι κοινωνικές και πολιτικές ελίτ της Ευρώπης οφείλουν να ορθώσουν ανάστημα πιο ψηλό από το μπόι της Ακροδεξιάς. Αλλιώς, για άλλη μια φορά, η Ευρώπη θα πρέπει να πάθει για να μάθει ή, καλύτερα, για να θυμηθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News